Το πρόβλημα που αναδύεται από τις γαλλικές εκλογές, δεν είναι το κοινοβουλευτικώς «τεχνικό». Ότι δηλαδή ο Πρόεδρος Μακρόν δεν έχει την πλειοψηφία. Μαθημένη η Γαλλία σε αυτά. Υπήρξε έλλειψη πλειοψηφίας και το 1986 που έφερε την συγκατοίκηση του Μιτεράν με τον Σιράκ, όπως και το 1997 όπου συγκατοίκησαν οι Σιράκ και Ζοσπέν.
Το πρόβλημα είναι ότι οι δυνάμεις που αναδύθηκαν από την εκλογική διαδικασία, δεν αποτελούν πρόβλημα μόνο της Γαλλίας. Καταγράφουν την γένεση ενός αντισυστημικού ρεύματος στην Ευρώπη, το οποίο δεν είναι εξ ορισμού «προοδευτικό» (άλλωστε η Λεπέν από τους 8 βουλευτές πήγε στους 89!). Πολύ περισσότερο που το ρεύμα αυτό δεν διακρίνεται από ιδεολογικό έρμα αλλά εκφράζει μια «βιωματική αντίδραση» στο υπάρχον σύστημα, και η οποία αντίδραση ενδεχομένως να δημιουργήσει τέρατα.
Οι λαοί έχουν ενσωματώσει και απολαύσει τα θετικά της παγκοσμιοποίησης, τα θεωρούν πλέον κεκτημένα, και αποδίδουν τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν στις κυβερνήσεις. Ο πόλεμος του Πούτιν ορθώνει προσκόμματα στην παγκοσμιοποίηση. Τα κράτη και οι οικονομίες επανεθικοποιούνται, και στην συνέχεια θα αναγκαστούν να βασιστούν σε ιδίους πόρους.
Οι δυσχέρειες είναι προ των πυλών, και θα είναι κατακλυσμιαίες για τους φτωχότερους εκ των ευρωπαίων πολιτών, και τους φτωχότερους εκ των λαών της Αφρικής και της μεσογειακής ανατολής (με βάση το παρόν σκηνικό θεωρούμε ότι δικαιώνονται όσοι ήταν υπέρ της ελεγχόμενης, και εναντίον της ξέφρενης παγκοσμιοποίησης).
Οι γαλλικές εκλογές φευ έχουν επίδραση στα καθ’ ημάς. Όχι μόνο για το κλισέ, ότι η Γαλλία είναι το «εργαστήρι της Ευρώπης» και προεικάζει τις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται, και οι οποίες αχτιδωτά εξαπλώνονται στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ισχύει αυτό, αλλά η επίδρασή τους έχει πολύ πιο «στενούς» και ωφελιμιστικούς δικούς μας λόγους. Ο Μακρόν είναι ο μόνος - και εμπράκτως - δυνητικός σύμμαχος στη διαμάχη μας με την Τουρκία.
Φυσικά δεν μας αγάπησε ο Γάλλος πρόεδρος. Ούτε εντάσσει ιδεαλιστικά την πολιτική του στο πλαίσιο της λεγόμενης «ελληνογαλλικής φιλίας». Απλώς τυχαίνει τα συμφέροντά της χώρας του στη νοτιοανατολική Μεσόγειο να εξυπηρετούν και τα δικά μας συμφέροντα έναντι της Τουρκίας. Αυτός ο συγχρονισμός δεν θα λέγαμε ότι υπάρχει με τον Μελανσόν και τη Λεπέν, άσχετα αν χλιαρά και αυτοί μας υποστηρίζουν.
Ο Μακρόν αποδυναμωμένος τώρα, δεν θα συγκυβερνήσει με τους «Λεπενικούς» και «Μελανσονικούς» (δεν τους θέλει ο ίδιος, ενώ δεν τον ίδιο δεν τον θέλουν οι Γκωλικοί Ρεμπουπλικάνοι). Θα κυβερνά με ευκαιριακές πλειοψηφίες και υποβόσκει ο κίνδυνος να αναγκαστεί να οδεύσει σε νέες εκλογές. Μπορεί λοιπόν να φανταστεί κανείς την έλλειψη κυβερνητικής ευελιξίας που θα υπάρξει εάν χρειαστεί να συμβάλει σε μια ενδεχόμενη ελληνοτουρκική αναμέτρηση.
Εξ ου και είναι λάθος η θέση Τσίπρα ( όχι ως αριστερού αλλά ως… εν δυνάμει πρωθυπουργού), να δηλώνει: «Η ήττα Μακρόν είναι ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του. Ελπίδα η ισχυρή ενίσχυση της Αριστεράς».
Δεν μας αφορά τώρα η ασυνέπεια, καθώς ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας, πρωθυπουργός τότε, που έλεγε το 2017: «Η νίκη Μακρόν είναι μια ανάσα για τη Γαλλία και την Ευρώπη». Τώρα από την «ανάσα για την Ευρώπη» φτάσαμε στην «ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής» - δεν είναι τίποτα, μια αντιπολίτευση δρόμος.
Ούτε μας αφορά που η Λεπέν εξέφραζε το 2015 την ελπίδα της να κερδίσει ο Τσίπρας - νόμιζε ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ είχε το μέγεθος να υπονομεύσει την ΕΕ. Είναι που σε ενδεχόμενη αυριανή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (λέμε), ούτε οι βουλευτές του «Εθνικού Συναγερμού» της Λεπέν, ούτε αυτοί της Αριστεράς NUPES (που δεν είναι ενιαία, έχει μέσα και οικολόγους και σοσιαλιστές), θα ψήφιζαν προθύμως και ελαφρά τη καρδία μια γαλλική έμπρακτη βοήθεια σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική εμπλοκή. Δηλαδή ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός θα τους έβρισκε μπροστά του.
Στη συγκυρία που είμαστε ο μοναδικός ελπιδοφόρος σύμμαχος είναι ο Μακρόν. Βέβαια αν το κατανοούσε θα είχε ψηφίσει την ελληνογαλλική συμφωνία. Δεν θα έφερνε ως παράδειγμα επιτυχούς διακυβέρνησης τον σοσιαλδημοκράτη Σάντσεθ, επειδή συγκυβερνάει τη Ισπανία με τους Ποδέμος (χειροκροτεί την συγκυβέρνηση αυτή για να κουνήσει το δάχτυλο στο ΠΑΣΟΚ). Την ίδια στιγμή όμως ο Σάντσεθ πουλάει υποβρύχια στην Τουρκία (και ήταν ο Ανδρουλάκης και όχι ο Τσίπρας που έθεσε το θέμα στην ΕΕ).
Οπότε μέσα από την θέαση της εθνικής και κυβερνητικής πολιτικής, η εύρωστη μακροημέρευση του Μακρόν μας αφορά. Δεν αφορά όσους σκέπτονται με λογική «γκρουπούσκουλου».
