Πριν από λίγους μήνες υποβλήθηκα σε ένα μεγάλο και βαρύ χειρουργείο. Έκτοτε η ζωή μου είναι χωρισμένα στο πριν (το χειρουργείο) και στο μετά. Όλο αυτό το διάστημα πάρα πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρθηκαν για μένα και την πρόοδο της υγείας μου, με επισκέφτηκαν, άκουσα λόγια συμπόνιας και παρηγοριάς, πράγμα για το οποίο τους ευχαριστώ όλους και τον καθένα χωριστά από τα βάθη της καρδιάς μου.
Τέτοιου είδους περιπέτειες προκαλούν άγριο σωματικό πόνο και ανυπόφορο ψυχικό. Για τον μεν σωματικό, ο άνθρωπος έχει ανακαλύψει τα παυσίπονα και κάπως πορεύεται. Για τον ψυχικό πόνο το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να καταφύγεις στη λογική και στις συμβουλές των γιατρών.
Όπως και το δεις, όμως, ο πόνος είναι κάτι που ο άνθρωπος το βιώνει μέσα στην απόλυτη μοναξιά του. Κανείς δεν μπορεί να έρθει και με μία τρυφερή χειρονομία να σου πάρει ή να μειώσει τον πόνο. Δεν μπορούν να το κάνουν ούτε καν τα παυσίπονα.
Ως εκ τούτου, τον πόνο των γονέων και συγγενών που έχασαν τον δικό τους άνθρωπο στο δυστύχημα των Τεμπών, δεν μπορεί κανείς να το απαλύνει, τουλάχιστον. Όλοι οι υπόλοιποι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους συμπαρασταθούμε και να ζητήσουμε την ταχύτατη, δικαστική διερεύνηση της τραγωδίας. Αυτή θεωρώ πως είναι η μοναδική πολιτισμένη στάση κάθε ανθρώπου.
Τις τελευταίες, όμως, ημέρες, διαπίστωσα πως ένας ολόκληρος προπαγανδιστικός μηχανισμός προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο «εικονοστάσι», το οποίο στη μανιχαϊστική αντίληψη της πάλης του Καλού με το Κακό, οφείλει να αποτελέσει το έναυσμα για μία εκστρατεία κατά της κυβέρνησης.
Θεωρίες συνομωσίας, ανυπόστατες φήμες, υποβολιμαίες «ειδήσεις» που στοχεύουν στη δημιουργία ενός «μετώπου» κατά της κυβέρνησης, είχαν την τιμητική τους. Ο μηχανισμός αυτός συναποτελείται από διάφορους ετερόκλητους παράγοντες, πρώτα της άκρας αριστεράς (η οποία ποτέ δεν βρήκε να πει μια λέξη συμπόνιας για τα θύματα της Μαρφίν ή τη δολοφονία του Αξαρλιάν) και στη συνέχεια από κόμματα που εντάσσονται στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο του κοινοβουλίου.
Ευτελή κόλπα στα οποία η αριστερά αριστεύει στη χρήση τους. Απευθυνόμενη στο θυμικό των απλών, άδολων ανθρώπων, προσπαθεί να δημιουργήσει τους «δικούς της αγίους - θύματα του συστήματος». Έτσι, γενικά κι αόριστα. Χωρίς να ντρέπονται καθόλου. Το έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν με διάφορες αφορμές, έφτασαν μάλιστα στο σημείο να στήσουν «μνημείο στους νεκρούς της ΕΡΤ», γελοιοποιώντας ότι έβρισκαν στο πέρασμα τους.
Αυτή η σύγχρονη πολιτική αγιολογία, ωστόσο, κατέχει σημαίνουσα θέση στο «οπλοστάσιο» της αριστεράς, αφού εδώ και χρόνια ο χώρος αυτός έχει πάψει να παράγει πολιτική και επιδίδεται σε πρωταθλητισμό εχθροπάθειας, τοξικότητας και κατασκευής εχθρών, προκειμένου να στηρίξει το αφήγημά του για μία άλλη πραγματικότητα από αυτή που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες.
Το πρόβλημα της αριστεράς, είναι πως τέτοιες «εκστρατείες» δεν διαρκούν πολύ και επιπλέον οι πολίτες είναι πλέον υποψιασμένοι για τα ιδιοτελή κίνητρα όλων αυτών που παρουσιάζονται ως αρχάγγελοι της κάθαρσης, της δικαιοσύνης κ.λπ. και μόλις κάποιος αρχίζει να ψάχνει λίγο καλύτερα ανακαλύπτει διάφορα φαιδρά, αλλά και ύποπτα. Τότε, πέφτει ένα πέπλο σιωπής, για να μην δυσφημιστεί ο «χώρος», το «κίνημα», το «κόμμα», η «ιδεολογία».
Στα πενήντα χρόνια που μεσολάβησαν από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα μας, είδαμε να παίζεται πολλές φορές αυτό το έργο. Και πάντα με μέτρια ή καθόλου επιτυχία. Γιατί μπορεί η προχειρογραμμένη αγιολογία να περνάει γρήγορα στην επικράτεια της λήθης, η μοναξιά του πόνου, όμως, συνοδεύει πάντα τον άνθρωπο.
