Απομένουν λιγότερο από δύο μήνες μέχρι τα Φώτα όταν και η Κυβέρνηση μέσω του πρωθυπουργού θα προτείνει το πρόσωπο που θα υπηρετήσει ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τον Μάρτιο του 2025.
Αναλογιζόμενοι την κατάσταση στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας αλλά και τις προτεραιότητες της Κυβέρνησης - τουλάχιστον μέχρι το 2027 όταν και θα κριθεί από τους πολίτες - αυτό το πρόσωπο θα πρέπει να πληροί τρεις βασικές παραμέτρους:
1. Ευρεία συναίνεση (αποδοχή κατ'ελάχιστο από τα δύο μεγαλύτερα, με βάση τις νέες πολιτικές συνθήκες, κόμματα τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ)
2. Γνώση επί των γεωπολιτικών / νομικών / στρατιωτικών θεμάτων που όπως φαίνεται θα αποτελέσουν το ένα (το άλλο είναι η οικονομία) εκ των δύο κύριων ζητημάτων που θα μας απασχολήσουν ως χώρα
3. Το άτυπο, θεσμικό status quo ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να προέρχεται από την άλλη - ιδεολογικά - πολιτική οικογένεια από αυτή που βρίσκεται στην εξουσία.
Ο πρωθυπουργός, ο πιο θεσμικός ίσως πρωθυπουργός από την εποχή Σημίτη, θεωρείται εξαιρετικά πιθανόν να ακολουθήσει το παράδειγμα των προκατόχων του (σημείο 3). Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί.
Θα πρέπει να κάνει μια επιλογή που αφενός μεν θα εξυπηρετεί το Εθνικό συμφέρον (σημείο 2) αφετέρου δε θα του δίνει τη δυνατότητα να ισχυρίζεται πως συνεχίζει να είναι ο εκφραστής της μετριοπάθειας και του Κεντρώου χώρου, με αφορμή τη δημοσκοπική άνοδο του ΠΑΣΟΚ (σημείο 1).
Άποψη του γράφοντος είναι πως οι διαφαινόμενες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, οι συνθήκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφορικά με τη γεωστρατηγική της θέση στον κόσμο και οι οικονομικές της προκλήσεις και ναι, η προάσπιση της επιτυχίας η Ελλάδα να απολαμβάνει μια (μακροοικονομικά μιλώντας πάντα) σταθερότητα, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αναφορικά με το ποια και πόσα πρόσωπα θα μπορούσαν και να ταιριάζουν με τα παραπάνω και να μπορούν υπερασπιστούν το Εθνικό συμφέρον μέσω της εμπειρίας τους
Στην πραγματικότητα ο πρωθυπουργός θα βρεθεί υπό την πρόκληση, μέσω της επιλογής του:
- Να διατηρήσει το βάρος του εκκρεμούς της εξουσίας προς την πλευρά του
- Να το κάνει με τρόπο που θα του επιτρέπει να διατηρήσει ευρύτερους διαύλους επικοινωνίας με το πολιτικό Κέντρο (από όπου θα πρέπει να τραβήξει/διατηρήσει ψήφους μετριοπαθών κεντρώων ψηφοφόρων, καθότι οι προς τα άκρα Δεξιά ψήφοι δε θα επιστρέψουν - είναι παγιωμένα χαμένες)
- Αυτή η επιλογή να αντικατοπτρίζει τη βαρύτητα και σημασία της θέσης.
Το ερώτημα είναι αν ο πρωθυπουργός θα καταφέρει να αναλύσει σωστά τις συνθήκες και παραμέτρους, αποφεύγοντας μια εύκολη, εύκαιρη και επιφανειακά ευάρεστη πρόταση αντί μιας πρότασης που θα διασφαλίζει τόσο τη χώρα όσο και τις δικές του επιδιώξεις.
*Ο Μάνος Καραταράκης είναι απόφοιτος του London School of Economics, πρώην συνεργάτης στα Υπουργεία Άμυνας και Οικονομικών και πρώην δημοσιογράφος των TIME Magazine και CNBC
