Μακάρι το ξημέρωμα να βρει τη χώρα χωρίς νεκρούς και εμάς να θρηνούμε μόνο τις καμένες περιουσίες, και τον ανυπολόγιστης αξίας φυσικό πλούτο που φαγώθηκε από τις αδηφάγες φλόγες, προσβλέποντας να τελειώσει εδώ και αυτός ο εφιάλτης.
Την αποτίμηση για το πως στάθηκε και πως στέκεται το επιτελικό κράτος και η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέναντι σε αυτή την τεράστια καταστροφή, θα την κάνουμε στο χρόνο που πρέπει.
Θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο η αντιπολίτευση και διάφοροι άλλοι αχρεία εκδικητικοί τύποι, να αφήσουν το περιθώριο - σε όσους αγωνιούν πραγματικά για τη χώρα και την κοινωνία - να κάνουν την πρέπουσα συζήτηση με την κυβέρνηση.
Αυτό που συμβαίνει έρχεται να προστεθεί στην τεράστια δοκιμασία της πανδημίας, και μας υποχρεώνει σε παραδοχές που είτε θα γίνουν κτήμα μας και πρώτιστο μέλημα είτε θα συμβιβαστούμε ότι στο εξής η ζωή μας όλη θα είναι ένα ακραίο φαινόμενο.
Παραδοχή πρώτη: Η επιστήμη γνωρίζει. Η επιστήμη προβλέπει. Η επιστήμη προστατεύει. Η επιστήμη σώζει.
Ο διακεκριμένος καθηγητής Κώστας Συνολάκης - ξέρω πως η επίκλησή του ερεθίζει τους αχρεία εκδικητικούς όπως ακριβώς τους ενοχλεί και ο Σωτήρης Τσιόδρας –ως επικεφαλής της Εθνικής Ειδικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή μόλις προ ολίγων ημερών έθετε το ζήτημα στο επίπεδο επιβίωσης της χώρας.
Οι ακραίες θερμοκρασίες, οι πυρκαγιές οι φονικές πλημμύρες είναι ενδείξεις καταστροφής που θα γίνουν αποδείξεις αν δεν υπάρξει τώρα δράση. Σύμφωνα με τον ίδιο ο κλιματικός νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση θα είναι η σημαντικότερη νομοθεσία που θα έχει εξετάσει ποτέ το κοινοβούλιο αφού θα επηρεάσει καταλυτικά την επιβίωση της χώρας στον 22ο αιώνα. Παρήγορο ότι θα υπάρξει νόμος αλλά…
Παραδοχή δεύτερη: Κοινωνίες ατομιστών, αρνητών και ανεύθυνων προορίζονται να αφανιστούν. Μαζικότερα από μια μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη πανδημία από τον κορονοϊό ή σε μικρότερη κλίμακα από τις επαναλαμβανόμενες φυσικές καταστροφές. Συνεργατικές, εκπαιδευμένες και υπεύθυνες κοινωνίες θα επιβιώσουν και θα αναπτυχθούν. Κοινωνίες που οργανώνουν τις άμυνές τους συλλογικά και ορθολογικά θα βρίσκουν το δρόμο στο αύριο.
Παραδοχή τρίτη: Ο δημόσιος χώρος είναι πολυτιμότερος από τον ιδιωτικό. Ο δεύτερος δεν υπάρχει χωρίς τον πρώτο. Η προστασία και των δύο είναι υπόθεση και της πολιτείας και των πολιτών.
Παραδοχή τέταρτη: Η πολιτική είναι εκείνη που είτε ενώνει, είτε αφήνει ατελή τη γραμμή που φτιάχνουν οι τελείες που ενώνουν τη γνώση, το σχέδιο, τη δράση και το αποτέλεσμα.
Παραδοχή πέμπτη και κυριότερη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές:
Ας ξημερώσει ο θεός τη μέρα χωρίς ανθρώπινες απώλειες.
