Σε μείζον θέμα των τελευταίων ημερών έχει αναδειχτεί η νομοθετική πρόθεση της κυβέρνησης για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και το δικαίωμά τους στην τεκνοθεσία. Στο δημόσιο διάλογο τις τελευταίες ημέρες έχουν ακουστεί πολλές και διαφορετικές απόψεις, άλλοτε τεκμηριωμένες και άλλοτε όχι. Το θέμα του γάμου είναι κάτι που η ελληνική κοινωνία φαίνεται να το αποδέχεται ήδη, ωστόσο το ζήτημα της τεκνοθεσίας είναι αυτό που έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη αντιπαράθεση.
Είναι δεδομένο πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές -αρκεί αυτές να έχουν επιχειρήματα και να μην είναι αντανακλαστικές αντιδράσεις. Εξάλλου, πουθενά στον κόσμο δεν έχει υπάρξει μεταρρύθμιση χωρίς αντιδράσεις. Ο εκσυγχρονισμός έχει στον πυρήνα του την αντίδραση και αυτό είναι το υγιές, εφόσον όμως εδράζεται σε ουσιαστική επιχειρηματολογία και διάλογο.
Ως εκ τούτου είναι σκόπιμο να δούμε τη φιλοσοφία που διέπει την επικείμενη νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης για το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία. Οφείλουμε να δούμε πέρα από τις «επιταγές» της σύγχρονης κοινωνίας ή τις «νόρμες» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα, η οποία έχει να κάνει με τα δικαιώματα του παιδιού ή των παιδιών ενός ομόφυλου ζευγαριού.
Αρχικά, αξίζει να επισημανθεί ότι έρευνα της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας, έχει δείξει πως δεν είναι η ομοφυλοφιλία των γονιών που επηρεάζει την ταυτότητα ενός παιδιού, αλλά το κοινωνικό στίγμα. Αξιοσημείωτο στοιχείο στην έρευνα αυτή, είναι, επίσης, ότι δεν είναι ο τύπος της οικογένειας που επηρεάζει την ανάπτυξη των παιδιών, αλλά η ποιότητα της σχέση των γονέων.
Για να επιστρέψουμε στην ελληνική πραγματικότητα όμως, κρίνεται σκόπιμο να λεχθεί πως σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς του ίδιου φύλου. Πρόκειται για μια πραγματικότητα. Δεν είναι κάτι το οποίο θα γίνει πράξη με τον εν λόγω νομοσχέδιο. Αυτό που επιχειρεί να κάνει ο νόμος είναι να προστατέψει τα παιδιά αυτά τα οποία σήμερα είναι εκτεθειμένα σε μια σειρά από καταστάσεις.
Αν για παράδειγμα φύγει από τη ζωή ο γονιός που υιοθέτησε το παιδί ο/η σύντροφός του/της δεν έχει δικαίωμα να το μεγαλώσει, ακόμα και αν ζουν για χρόνια μαζί. Δηλαδή το παιδί χάνει επί της ουσία και τους δύο γονείς και οδηγείται, δυστυχώς, αυτόματα σε κάποιο ίδρυμα. Αντίστοιχα, σε μια άλλη περίπτωση, αν ο γονιός που το υιοθέτησε χάσει τη δουλειά του και αδυνατεί να του παρέχει ασφάλεια υγείας, τα χέρια του άλλου γονιού είναι δεμένα, καθώς δεν μπορεί να το καλύψει ασφαλιστικά από τη δική του εργασία. Τα παραδείγματα αληθινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν σήμερα τα παιδιά ενός ομόφυλου ζευγαριού είναι πολλά.
Γίνεται, επομένως, αντιληπτό στο σημείο αυτό ότι η συζήτηση γίνεται επί της ουσίας για τα δικαίωμα των παιδιών και όχι για τη δυνατότητα της τεκνοθεσίας η οποία ήδη συμβαίνει. Αυτό που επιδιώκει η κυβέρνηση είναι να δώσει λύσεις σε υφιστάμενα προβλήματα πολλών παιδιών. Επιδιώκει να δώσει σε όλα τα παιδιά τα ίδια δικαιώματα με αυτά που έχουν και τα δικά μου παιδιά. Αυτό είναι το καθήκον της πολιτεία απέναντι στους πολίτες και αυτό το καθήκον εκπληρώνει η κυβέρνηση του Κυριακού Μητσοτάκη.
* Η Μαρία Συρεγγέλα είναι γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής του Δυτικού Τομέα Αθηνών.
