Η πολιτική ζωή έχει γίνει εντελώς αδιάφορη. Η παντοδύναμη κυριαρχία Μητσοτάκη μένει αλώβητη και στις αλλαγές των χρόνων. Δεν γνωρίζουμε - και δεν πιστεύουμε - ότι οφείλεται στη… φωτεινή του προσωπικότητα που ελκύει τον λαό.
Ούτως ή άλλως δεν είναι ο παλιός Καραμανλής, δεν είναι Αντρέας, δεν είναι ανιψιός Καραμανλή ή γιος του Αντρέα που τους περιέβαλε το φωτοστέφανο του ονόματος. Και δεν είναι καν Τσίπρας, που εξασκούσε έντονη γοητεία στο αριστερό ακροατήριο και πολλοί οπαδοί του έπιναν νερό στο όνομά του.
Ισχύς του θαρρούμε δεν είναι η αγάπη του λαού, αλλά η αδυναμία των αντιπάλων του. Δεν είναι τυχαίο που οι όποιες «αναταράξεις», μικρών ωστόσο ρίχτερ, εκπηδούν μέσα από το κόμμα του και όχι από την… ανηλεή επίθεση της αντιπολίτευσης.
Η οποία κάθε φορά που του επιτίθεται, και για τους λόγους που του επιτίθεται, χάνει πόντους προσθέτοντάς τους στο πολιτικό κεφάλαιο του Πρωθυπουργού. Τον εμφανίζει ως βήμα κοινής λογικής.
Χαρακτηριστικό και πρόχειρο το παράδειγμα των μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων. Δεν ξέρουμε πόσο θα πετύχουν και θα ανοίξουν νέους δρόμος στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση και την έρευνα. Ούτε φετίχ είναι για τον γράφοντα, ούτε νομίζουμε ότι καίει ιδιαίτερα τον μέσο πολίτη. Αυτόν τον καίει η τσέπη του με την ακρίβεια που έχει ενσκήψει.
Και όμως, έγινε το φετίχ της Αριστεράς επί δεκαετίες. Ένας νόμος της χούντας που τον ενσωμάτωσε στο μεταδικτατορικό σύνταγμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και συνεχίζει να αποτελεί «non fly zone», ιερό δισκοπότηρο για την Αριστερά.
Και έτσι χάνουν κάθε αξιοπιστία. Ο λαός αίρει την εμπιστοσύνη του, πιστώνοντας με αυτή τον Μητσοτάκη. Επειδή δεν είμαστε στη δεκαετία του 70, όπου κυριαρχούσαν οι «μεγάλες αφηγήσεις» (ο αγωνιστικός τρόπος έκφρασης για να μην αναφερθεί η σωστή λέξη «ψευδαισθήσεις»), ο πολίτης δεν κατανοεί:
Πως είναι δυνατόν σε όλο τον πλανήτη να υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια, η Κορέα του Κιμ να διαθέτει τέτοιο, το κομμουνιστικό Βιετνάμ που διεκδικεί να ενταχθεί οικονομικά στους «ασιατικούς τίγρεις» να έχει 66 (!), η κομμουνιστική Κούβα να φιλοξενεί, και μόνο ένα μικρό γαλατικό χωριό στην απόληξη της
Βαλκανικής, να ανθίσταται σθεναρά; Η κοινή λογική λέει ας τα δοκιμάσουμε και θα τα κρίνουμε.
Παράλληλα η Αριστερά βαρύνεται στις εντυπώσεις του μέσου Έλληνα, με την ανοχή της ανομίας στα πανεπιστήμια. Ακόμη και αν είναι άδικη μια τέτοια εντύπωση, που δεν είναι, η Αριστερά δεν κάνει τίποτα για να την αποτινάξει.
Ποιος π.χ. δεν θυμάται την επιχείρηση της Αστυνομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας (πρώην ΑΣΟΕΕ), όπου βρέθηκαν αντιασφυξιογόνες μάσκες, ξύλινα κοντάρια, εκατοντάδες άδεια μπουκάλια που προορίζονταν για μολότοφ, με τον τότε εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη να δηλώνει ότι δεν βρέθηκε και τίποτα σπουδαίο, αυτά όλοι τα έχουμε στο σπίτι μας.
Όλοι έχουμε δηλαδή στο σπίτι μας κοντάρια, αντιασφυξιογόνες μάσκες, και εκατοντάδες άδεια μπουκάλια για μολότοφ! Παρόμοια ευρήματα υπήρξαν τότε και στην κατάληψη της βίλλας Αμαλίας!
Όχι, δεν υποστηρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την ανομία εμπράκτως. Είναι όμως… τρυφερή καρδιά. Σε κάθε πράξη παραβατικότητας συσπειρώνεται και συστοιχίζεται για να υπερασπιστεί τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των παραβατικών. Και ο λαός προσλάμβανε αυτή τη συμπεριφορά ως πράξη μιας παρέας ανώριμων νεανιών στους οποίους δεν μπορεί να εμπιστευτεί την τύχη του.
Και τώρα ο λαός έχει συνδέσει τα δημόσια πανεπιστήμια με τις πράξεις παραβατικότητας. Με τη βρωμιά των γκράφιτι στους τοίχους, με τις καταστροφές, με το άσυλο παρασκευής μολότοφ, με χτισίματα καθηγητών, με ταμπέλες στο λαιμό Πρυτάνεων.
Η πλειοψηφία αντιμετωπίζει παράλληλα αρνητικά τη συντεχνιακή λύσσα των διδασκόντων στα δημόσια εναντίον των ιδιωτικών. Υπάρχει έντονη η καχυποψία ότι οι διδάσκοντες στο δημόσιο προσπαθούν να αποφύγουν τις συγκρίσεις της επιστημονικής τους επάρκειας συγκριτικά με τους καθηγητές των ιδιωτικών.
Μπορεί να μην είναι έτσι, μπορεί η εικόνα αυτή να αδικεί το δημόσιο πανεπιστήμιο και το έργο που γίνεται εκεί, αλλά ο μέσος πολίτης έτσι προσλαμβάνει τα τεκταινόμενα.
Και εντάξει Τσίπρας φοίτησε σε σχολές όπου τα ανωτέρω ήταν καθεστώς. Άλλωστε και ο ίδιος παιδί των καταλήψεών ήταν. Εκεί μεγαλούργησε και όχι στο πεδίο της επιστήμης του.
Όμως ο Stefanos που φοίτησε σε ακριβά ιδιωτικά τι λόγο έχει να υπερασπίζεται τον παρηκμασμένο πούρο ΣΥΡΙΖΑ; Και να μην κατανοεί την αναντιστοιχία: Γιατί αν τα ιδιωτικά δεν βγάζουν καλούς επιστήμονες, άρα δεν βγήκε και ο ίδιος επαρκής ως οικονομολόγος! Αν βγήκε επαρκής γιατί τα αντιμάχεται;
Και δεν ακολούθησε το συνετό παράδειγμα του Ανδρουλάκη που λέει «ναι αλλά με όρους». Βέβαια, και ο Ανδρουλάκης δεν βλέπει… Θεού πρόσωπό στις δημοσκοπήσεις, αλλά το λίγο που τσιμπάει με την ορθολογική του αντιπολίτευση δεν είναι για πέταμα. Και ίσως να εισπράξει στις ευρωεκλογές εν αντιθέσει με τον Stefanos από τον οποίο καθημερινά αποσύρεται η λαϊκή εμπιστοσύνη.
