Κάποτε πιστεύαμε ότι ψηφίζοντας μικρότερα κόμματα, ενισχύαμε τη δημοκρατία με την πολυφωνία και τον πλουραλισμό απόψεων. Αφού καταρρίφθηκε και αυτός ο μύθος, ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι η αντισυστημική ψήφος, ουδόλως συμβάλει σε ενδυνάμωση της δημοκρατίας. Άλλωστε, τα κόμματα - αποδέκτες, νιώθουν μικρή αφοσίωση στις αρχές του κοινοβουλευτισμού. Τόσο οι ίδιοι όσο και οι ψηφοφόροι τους, θαυμάζουν αυταρχικούς ηγέτες, γοητευμένοι από το παραδοσιακό μοντέλο του καθοδηγητή, είτε λέγεται Μάο, Ιωσήφ, Αδόλφος ή Βλαδίμηρος.
Τα ακραία κόμματα αποτελούν το δούρειο ίππο στις αστικές δυτικές δημοκρατίες. Τα αυταρχικά καθεστώτα έχοντας επιλύσει το πρόβλημα των αντιφρονούντων στο εσωτερικό τους, επιχειρούν να δημιουργήσουν μια μόνιμη αναταραχή, στην καρδιά των «κουρασμένων» δυτικών δημοκρατιών και να επιφέρουν θανάσιμο πλήγμα στο ενοχλητικό δυτικό πρότυπο.
Οι κοινωνίες του όψιμου καπιταλισμού, έχουν μετατραπεί σε εστίες θυμού, οργής και διαρκούς διαμαρτυρίας. Στην Ελλάδα έχει χρησιμοποιηθεί καταχρηστικά η φράση «γενιά της κρίσης». Έφτασε σε σημείο να αποτελεί άλλοθι για κάθε παραβατική συμπεριφορά, ακόμα και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα.
Πολλοί οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές αποδίδουν την υπερβάλλουσα δυσαρέσκεια, στη συρρίκνωση της μεσαίας τάξης και τις κοινωνικές ανισότητες. Αυτή είναι μία μόνο όψη της πραγματικότητας. Οι αιτίες είναι πιο σύνθετες και έχουν να κάνουν με το πως αισθάνονται τα ίδια τα άτομα για τη κοινωνική τους θέση ή το κοινωνικό τους status, κοινώς πως βλέπουν το είδωλο τους στον καθρέπτη.
Οι άνθρωποι έχουν απωλέσει την ταξική τους συνείδηση καθώς έχει πάψει να υπάρχει η «τακτοποίηση» του 20ου αιώνα. Δεν πρόκειται για ελιτίστικη ερμηνεία, όπου ο καθένας καταλαβαίνει ποια είναι η θέση του και δεν διεκδικεί περισσότερα. Έχει να κάνει με την έλλειψη ορίων και διαχείριση των προσδοκιών. Τα άτομα αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους με γνώμονα τις επιθυμίες τους και όχι με τις πραγματικές συνθήκες που βιώνουν.
Ταυτόχρονα, η ευημερία είναι μια έννοια που επιδέχεται ερμηνείες, όπου συχνά επιλέγεται το ανώτερο άκρο σαν μέτρο σύγκρισης. Το πρόβλημα οξύνεται, όσο οι προηγούμενες γενιές μεταφέρουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες στις επόμενες. Τα άτομα, μεγαλώνουν σε μία προστατευτική φούσκα, πιστεύοντας ότι προορίζονται για κάτι εξαιρετικό. Μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα, επέρχεται η φυσιολογική απογοήτευση. Τότε βρίσκουν παρηγοριά, σε πολιτικούς αγύρτες, θεωρίες συνομωσίας και εξόφθαλμα ψεύδη.
Ακόμα και αν προσεγγίσουμε με κατανόηση τη σύγχυση, κάποια πράγματα δύσκολα εξηγούνται. Πώς είναι δυνατόν μετά από όσα έχουν συμβεί να έχει υποστηρικτές ο Κασιδιάρης και κόμματα με βαθύ ακροδεξιό μίσος. Οι χρυσαυγίτες δεν είναι πολιτικοί κρατούμενοι. Δεν έχουν καταδικαστεί για την κατάπτυστη νεοναζιστική ιδεολογία που πρεσβεύουν. Ούτε καν για την ολοφάνερη δράση τους, που είχε στόχο την κατάλυση του πολιτεύματος. Έχουν καταδικαστεί γιατί έχουν διαπράξει εγκλήματα, έχοντας συστήσει εγκληματική οργάνωση, χρησιμοποιώντας μεθόδους που παραπέμπουν σε μαφία.
Στην αντίπερα όχθη στέκονται κάτι ακροαριστερά γκρουπούσκουλα, που βλέπουν τους χρυσαυγίτες σαν ιδεολογικούς αντιπάλους για να πλακώνονται στους δρόμους. Όπως ακριβώς οι χουλιγκάνοι αναζητούν ένα εχθρό για να ξεσπάσουν το αρρωστημένο τους πάθος. Συχνά μετέρχονται τις ίδιες φασιστικές μεθόδους με το ναζιστικό μόρφωμα, με μόνη διαφορά, ότι η Χρυσή Αυγή (ΧΑ) είχε την οργάνωση και τα μέσα παραστρατιωτικής οργάνωσης
Μάλιστα τολμούν να διακινούν και μία εντελώς κατασκευασμένη εντύπωση, ότι ο Κασιδιάρης και η ηγετική ομάδα της ΧΑ, καταδικάστηκε λόγω των κινητοποιήσεων και του ακτιβισμού τους. Επιδιώκουν να αποσιωπήσουν, την πολυετή προσπάθεια συγκέντρωσης στοιχείων και αποδείξεων, τις νομικές αγκυλώσεις που ξεπεράστηκαν, προκειμένου να στηριχθεί το κατηγορητήριο.
Δεν ξέρω, πόσοι αντιλαμβάνονται την επικινδυνότητα του ισχυρισμού. Ότι ένας δικαστής δεν κρίνει με βάση το κατηγορητήριο και τα στοιχεία, αλλά με βάση τις διαθέσεις του όχλου που έχει μαζευτεί από έξω και απειλεί με λιντσάρισμα, αν δεν του αρέσει η ετυμηγορία.
Ενώ τα περισσότερα αντισυστημικά κόμματα εξαντλούνται στην ικανοποίηση του θυμικού των ψηφοφόρων, ο Βαρουφάκης το πάει ένα βήμα παραπέρα. Ζηλεύοντας τη δόξα των ταχυδακτυλουργών, ισχυρίζεται ότι με το πάτημα ενός κουμπιού, θα σβήσει όλες τις υποχρεώσεις και τα χρέη.
Φυσικά ο Βαρουφάκης δεν έχει πρόβλημα να σβήσει ολόκληρη την Ελλάδα, προκειμένου να εφαρμόσει τα τερατώδη πειράματά του. Πάσχει από βαριά κοινωνιοπάθεια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες που προκαλούν οι πράξεις του. Μάλιστα η παροιμιώδης αναίδεια και έπαρση που τον διακρίνει, είναι μεταδοτική στους συνεργάτες του.
Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ότι ο Βαρουφάκης εξακολουθεί να συμπεριφέρεται με τον ίδιο ναρκισσισμό και αλαζονεία, όπως τις μέρες που πήγαινε καβάλα με τη μηχανή στο υπουργείο. Τότε που κυβερνούσε παρέα με τον Αλέξη και τον Πάνο με τα χακί. Το πρόβλημα είναι ότι βρίσκει απήχηση όχι μόνο στον νεανικό αντισυστημικο κοινό, αλλά και σε ευρύτερα στρώματα.
Παρά την πολυετή κρίση, η ελληνική κοινωνία τεντώνει αυτιά, όταν προσφέρονται μαγικές και εύκολες λύσεις, δείγμα πως στερείται βασικές γνώσεις πολιτικής και οικονομικής παιδείας. Επιπλέον, φαίνεται πως ένα σημαντικό κομμάτι που είχε επενδύσει στη διάλυση των πάντων, δεν έχει εγκαταλείψει την ιδέα. Για αυτό εξακολουθεί ο αμετανόητος δήμιος των capital controls να έχει τέτοια απήχηση.
Προσωπικά πιστεύω ότι ο Βαρουφάκης είναι αρκετά ευφυής, ώστε να αποφύγει το δέλεαρ να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας. Θα προτιμήσει την ασφάλεια να πετάει πέτρες απέξω, προβάλλοντας τις τερατολογίες σε αναλφάβητους, αντί του ρίσκου να αναλάβει ευθύνες και να υποστεί την αναπόφευκτη φθορά. Ούτως ή άλλως για τον προπονητή της εξέδρας πάντα ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν παίζει.
Ωστόσο, ίσως δεν μπορέσει να αντισταθεί στο κάλεσμα του πεπρωμένου. Οι οπαδοί του, τυφλωμένοι από τη χειριστικότητά του, αγνοούν, ότι θα πρέπει και αυτοί- όπως εμείς - να θυσιαστούν για να εφαρμοστούν οι θεόσταλτες ιδέες του. Για να φτάσουμε στο σοσιαλιστικό παράδεισο, θα χρειαστεί να «ασελγήσει» για μια ακόμα φορά σε βάρος της χώρας. Μην έχετε αμφιβολίες για τις εμμονικές αντιλήψεις για άτομα σαν το Βαρουφάκη και της αυλής του, όπως και την παράνοια του αλάθητου που διακατέχονται.
ΥΓ. Όλοι καλάρουνε μα δεν πιάνουν ψάρια, καλάρει ο Γιάνης και βγάζει καλαμάρια. Το ορφανά του Κασιδιάρη, στην αγκαλιά του «μπουρλοτιέρη» του κατεστημένου!
