Του Άγη Βερούτη
Από τον καιρό που ήμουν ακόμη μαθητής, πριν από 40 χρόνια, όταν κάποιος χρησιμοποιούσε τον προσδιορισμό «ανοχής» ύστερα από ένα ουσιαστικό, εννοούσε καταστάσεις σχετιζόμενες με τη βιομηχανία του αγοραίου έρωτα.
Πριν από 6 μήνες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε ότι για τη συμφωνία των Πρεσπών «και θα ζητήσουμε και θα πάρουμε ψήφο εμπιστοσύνης», αλλά επίσης και ότι «εφόσον τεθεί οποιοδήποτε θέμα αμφισβήτησης του Κοινοβουλίου από τον οποιονδήποτε στην ελληνική κυβέρνηση, τότε ο πρωθυπουργός θα ζητήσει και θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης».
Όμως, η τελευταία δήλωση του Τζανακόπουλου περί κυβέρνησης ανοχής, δηλαδή να παραμείνει στην εξουσία, παρά το γεγονός ότι δεν θα έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, αγγίζει τα όρια της απειλής κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Αυτό που άλλαξε από τον Ιούνιο είναι ότι ο Μητσοτάκης σε κάθε ευκαιρία ξεκαθαρίζει ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι επιζήμια για την Ελλάδα, και ΔΕΝ θα την ψηφίσει είτε έρθει επί πρωθυπουργίας Τσίπρα είτε στη δική του θητεία ως πρωθυπουργός, καθότι θα επαναδιαπραγματευτεί τα σημεία που είναι επιζήμια για την Ελλάδα.
Παρ'' όλα αυτά, η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου δημιουργεί πολλές απορίες για τον σεβασμό της κυβέρνησης στη θεσμοθετημένη δημοκρατία που απολαμβάνει η χώρα μας τα τελευταία 44 χρόνια. Μαζί με τις δηλώσεις παρέμβασης στο έργο της Δικαιοσύνης από τον υφυπουργό Υγείας, μετά την αποκάλυψη ότι το δήθεν σκάνδαλο Novartis ήταν στημένη δουλειά που δεν προχώρησε, τον διορισμό της Θάνου στην Επιτροπή Aνταγωνισμού απευθείας από το πρωθυπουργικό γραφείο και την αμφισβήτηση από άλλο κοινοβουλευτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δήθεν αστειευόμενο για το «αν» θα γίνουν εκλογές, τα πράγματα δεν δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί καταλαβαίνουν και πολύ καλά αυτά που λένε.
Οποιεσδήποτε απειλές κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, είτε λέγονται υπό την επήρεια «αστειόσκονης» είτε όχι, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Τόσο για τη χώρα μας, όσο και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας είμαστε μέλος, όσο και για άλλους διεθνείς οργανισμούς που έχουν προϋπόθεση συμμετοχής τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι ακόμα και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να μαζέψουν τις 151 ψήφους για να περάσουν την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών από τη Βουλή. Προετοιμάζουν λοιπόν το έδαφος να την περάσουν κλεφτά και με λιγότερες ψήφους, σε μια ακόμη προαναγγελθείσα εξαπάτηση κατά του ελληνικού λαού, ο οποίος σε ποσοστό που ξεπερνάει το 70% δεν θέλει να δει τη συμφωνία αυτή να επικυρώνεται.
Αναρωτιέται κάποιος, λοιπόν, βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά, αν έχουν καμία ισχύ οι καταγγελίες του Καμμένου που οδήγησαν τον πρωθυπουργό να «παραιτήσει» τον κ. Κοτζιά.
Και σε αυτό περιμένουν εναγωνίως μιαν απάντηση από τον πρωθυπουργό, αν δηλαδή τα υπονοούμενα του κυβερνητικού εταίρου του για εξαγορά ψήφων έχει καμία βάση και αν όντως σκοπεύει να παραμείνει ακόμη κι αν χάσει τη δεδηλωμένη.
Γιατί κάπου εκεί τελειώνει και η ανοχή των Ελλήνων...
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της 4ης Ιανουαρίου 2019
