Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Ο,τι πιάνει γίνεται σκόνη. Ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να παίζει πλέον το ρόλο του παρατηρητή και όχι του καθοδηγητή των εξελίξεων, επιβεβαιώνοντας όλους όσοι επιμένουν ότι η κυβέρνηση του οδηγείται προς το τέλος της. Η πορεία αυτή δεν άρχισε ξαφνικά και χωρίς λόγο. Αφετηρία της πορείας εξόδου για τον κ. Τσίπρα είναι το γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών φαίνεται πως του έχει γυρίσει την πλάτη.
Μία επιλογή, η οποία καταγράφεται στα αποτελέσματα των ερευνών που λαμβάνει το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά κυρίως βρίσκεται πίσω από την νευρικότητα που παρουσιάζεται στο εσωτερικό του κόμματός του, καθώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία έχει απομακρυνθεί από κοντά τους.
Την ίδια ώρα το «όχι» των πολιτών προκαλεί ένα ακόμα πολιτικό πρόβλημα για τον πρωθυπουργό , το οποίο λαμβάνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Πρόκειται για την ανικανότητα του Μεγάρου Μαξίμου να θέτει την ατζέντα στο δημόσιο διάλογο. Δύο μόλις μήνες πριν από τις ευρωπαϊκές και περιφερειακές εκλογές η κυβέρνηση Τσίπρα δείχνει ότι «σέρνεται» επικοινωνιακά πίσω από την καθημερινότητα, αδυνατώντας να επιβάλλει τα δικά της θέματα στην κοινή γνώμη.
Παραδείγματα όπως οι υποθέσεις με την υποψήφια ευρωβουλευτή του κυβερνώντος κόμματος Μυρσίνη Λοίζου και τα τουίτ της για τα θύματα της τρομοκρατίας και οι δηλώσεις του Γιώργου Κυρίτση περί μολότοφ είναι απόρροια του μεγάλου εσωτερικού προβλήματος που αντιμετωπίζει το κυβερνών κόμμα.
Ο σάλος που ξέσπασε για τα δύο αυτά ζητήματα ήταν τόσο μεγάλος που κάλυψε δύο σημαντικά θέματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, τα οποία έγιναν ακριβώς την ίδια μέρα. Την ανακοίνωση των πρώτων υποψηφίων για την ευρωβουλή από τον κ.Τσίπρα αλλά κυρίως το νέο κυβερνητικό αφήγημα περί ύπαρξης «δώρων» σε φαρμακευτικές εταιρίες την περίοδο 2006-2010, το οποίο ανασύρθηκε ουσιαστικά ως απάντηση στην κατηγορία της ΝΔ περί ευνοϊκής κυβερνητικής μεταχείρισης πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιριών.
Είναι προφανές πως όταν σε μία τόσο πολιτικά ευαίσθητη στιγμή για το μέλλον της κυβέρνησης, ο πρωθυπουργός στέκεται αδύναμος μπροστά στην εξέλιξη των πραγμάτων, τότε τα περιθώρια αρχίζουν να είναι ασφυχτικά.
Από την αρχή του χρόνου το Μέγαρο Μαξίμου παλεύει να βρει το αντίδοτο στην συνεχή δημοσκοπική πτώση, η οποία άρχισε κυρίως με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών. Ένα αντίδοτο μέσα από το οποίο ο κ.Τσίπρας θα επιχειρούσε να φτάσει μέχρι τις κάλπες. Ο αγώνας αυτός μέχρι στιγμής μοιάζει μάταιος για τον Αλέξη Τσίπρα, αφού ο ετερόκλητος χαρακτήρας της κυβερνητικής πλειοψηφίας από την μία αλλά και η οριακή σύνθεση της από την άλλη έχουν βαλθεί να του προκαλούν καθημερινά προβλήματα.
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η νευρικότητα και ο εκνευρισμός περισσεύει στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με ένα ερώτημα πλέον να κυριαρχεί: Με αυτό το κλίμα και με αυτή την εικόνα ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να φτάσει μέχρι το φθινόπωρο, όπως δημόσια συνεχώς επισημαίνει ή μήπως η φθορά θα είναι τόσο μεγάλη που οι κάλπες έρθουν νωρίτερα;
Όποια και αν είναι η απάντηση, η πηγή του «κακού» για τον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε η κακή επίδοση των επικοινωνιολόγων του , ούτε πολύ περισσότερο η λεγόμενη φθορά της εξουσίας.
Αιτία είναι η αποδοκιμασία της πολιτικής που εφάρμοσε από την ίδια την κοινωνία, η οποία έχει και τον τελευταίο λόγο και θα βάλει την τελεία στην τετραετή διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση μάλιστα που ο κ.Τσίπρας στήσει εθνικές κάλπες μετά τις ευρωεκλογές, το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης θα είναι αυτό που θα πει στον κ.Τσίπρα ότι ο χρόνος του τελείωσε...
