Η κυβέρνηση άνοιξε ταυτοχρόνως πολλά μέτωπα. Δίνει την εντύπωση πως εξαγγελίες και μεταρρυθμίσεις βάθους τετραετίας θέλει να τις διεκπεραιώσει στον πρώτο χρόνο της θητείας της. Είναι επόμενο να προκαλούνται έτσι κοινωνικές αντιδράσεις από κόμματα, φορείς και συλλογικότητες που διαφωνούν με αυτά τα μέτρα. Αντιδράσεις που εκδηλώνονται ταυτοχρόνως, δημιουργώντας ένα κλίμα διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση.
Τι πιο λογικό να ανέπτυσσε τον σχεδιασμό της με τέτοιο τρόπο, ώστε όταν ερχόταν ένα νέο μεταρρυθμιστικό μέτρο να είχαν απορροφηθεί οι κοινωνικοί κραδασμοί που προκάλεσε το προηγούμενο, σε μια κοινωνία ήδη κουρασμένη και ταλαιπωρημένη από τις κινητοποιήσεις. Άρα, εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως η σημερινή μεταρρυθμιστική ατζέντα που προκαλεί τόσες αντιδράσεις είναι αποτέλεσμα σύγχυσης και έλλειψης ενός στοιχειώδους προγραμματισμού. Κάνουν λες και βρίσκονται στο τέλος της τετραετίας και βιάζονται να υλοποιήσουν εξαγγελίες που βρίσκονται σε καθυστέρηση.
Αυτή είναι η μια οπτική. Υπάρχει όμως και μια άλλη.
Η κυβέρνηση θέλει τώρα, που έχει νωπή τη λαϊκή εντολή και μάλιστα με ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό, να περάσει όλα τα μεταρρυθμιστικά νομοσχέδια στους τομείς της Παιδείας, της Δικαιοσύνης, της Υγείας, των κοινωνικών δικαιωμάτων και σε όποιον άλλον τομέα παρουσιάστηκαν καθυστερήσεις λόγω της ιδιόμορφης πρώτης τετραετίας. Επιπροσθέτως, συντρέχει και ο λόγος της παντελούς έλλειψης αξιωματικής αντιπολίτευση. Συνεπώς, είναι ευκαιρία να περάσουν αυτήν την περίοδο οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις, με τις minimum κοινωνικές αντιδράσεις, οι περισσότερες των οποίων κινούνται στο επίπεδο των εξηρτημένων αντανακλαστικών. Διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται, αυτοί που πάντα διαδηλώνουν και διαμαρτύρονται.
Αν όντως επικρατεί στο Μέγαρο Μαξίμου αυτό το σκεπτικό, το μόνο ρίσκο που αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός είναι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, στις οποίες μπορεί να φανεί η δυσαρέσκεια όσων θίγονται από τις μεταρρυθμίσεις. Αν συμβεί αυτό, που πιθανόν να συμβεί, εκτιμάται πως η ζημία θα είναι ελεγχόμενη και πάντως δε θα επηρεάσει τον στόχο, η Νέα Δημοκρατία στις ευρωεκλογές να κινηθεί γύρω από το ποσοστό του 33%, όσο δηλαδή έλαβε το 2019.
Αν από την άλλη μεριά η κυβέρνηση προγραμμάτιζε τις μεταρρυθμίσεις σε βάθος τετραετίας είναι πολύ πιθανό, από κάποια χρονική στιγμή και μετά, να μην είχε τη σημερινή δυναμική της. Να την έχανε λόγω της φυσιολογικής φθοράς που φέρνει η δεύτερη τετραετία, κάτι που αναμφίβολα θα δυσκόλευε το έργο της.
Συνεπώς, το νόμισμα έχει δύο όψεις. Η κυβερνητική επιλογή «όλα εμπροσθοβαρώς» θα κριθεί στις ευρωεκλογές. Βέβαια, όπως δείχνουν όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις αυτό που τελικά θα μετρήσει στην ψήφο των πολιτών είναι η οικονομία και ιδιαιτέρως η ακρίβεια. Οι μεταρρυθμίσεις λειτουργούν σε βάθος χρόνου - καθώς τις περισσότερες φορές γίνονται και κάποιες διορθωτικές κινήσεις εκ των υστέρων - και πάντα στην πρώτη φάση τα συν ισοφαρίζονται από τα πλην.
Είτε από σύγχυση είτε από σχεδιασμό, τα νομοσχέδια έρχονται το ένα πίσω από το άλλο, ενώ η συνταγματικότητα κάποιων εξ αυτών φαίνεται πως θα κριθεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
