Το ερώτημα δεν ήταν αν αυτή η είδηση θα «έσκαγε», αλλά πότε θα έσκαγε. Επισήμως, λοιπόν, η πρώτη παράσταση του καλοκαιριού που αναβάλλεται λόγω κορονοϊού, είναι μια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών, η «Λιλιπούπολη». Επρόκειτο να δοθεί στο Ηρώδειο προχθές και χθες, πλην, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, «εμφανίστηκε κρούσμα κορονοϊού σε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας με αποτέλεσμα να είναι απαραίτητο, για την ασφάλεια όλων, να τεθούν και τα υπόλοιπα μέλη της σε προληπτική καραντίνα».
Γρήγορη ανάρρωση στον ασθενή, και μακάρι κανείς άλλος να μην αρρωστήσει. Δεν γνωρίζουμε τα δεδομένα στη συγκεκριμένη παράσταση, γνωρίζουμε όμως πως στον καλλιτεχνικό χώρο υπάρχουν αρκετοί, για να μην πούμε πολλοί, ανεμβολίαστοι. Αυτό, λοιπόν, θα πρέπει να αλλάξει δραστικά, εφόσον έρχονται διαρκώς σε επαφή και με συναδέλφους τους και με κοινό. Δυστυχώς, όμως δεν φαίνεται οι ίδιοι αλλά και η πολιτεία να το παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Μέχρι στιγμής συζητούνται οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί σε διάφορες ομάδες, για τους καλλιτέχνες όμως δεν έχει γίνει καμία σκέψη.
Είτε επειδή δεν είναι, σε κάποιο ποσοστό υπέρ του εμβολίου, είτε για άλλους λόγους, οι ταλαντούχοι άνθρωποι, οι ευαίσθητοι, οι δημιουργικοί, αυτοί που ενδιαφέρονται για ό,τι συμβαίνει γύρω τους και αντιδρούν, φωνάζουν, διαδηλώνουν, μάχονται, φαίνεται να είναι απόντες από τη συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό τον καιρό. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ουδείς παίρνει θέση στο ζωτικής σημασίας ζήτημα των εμβολιασμών. Απορίας άξιο πώς συνέβη αυτό.
Οι κλάδοι τους χτυπήθηκαν βαριά από την πανδημία και πιθανώς οι ίδιοι είναι δυσαρεστημένοι με την κυβέρνηση. Δεν εξετάζουμε δικαίως ή αδίκως. Αλλού είναι το θέμα: Επιφανείς συμμάχους στον αγώνα κατά του κορονοϊού, χρειάζεται η ανθρωπότητα πάνω και πέρα από κυβερνήσεις. Μέχρι τώρα, μόνο οι γιατροί μιλάνε με ζέση και σθένος για το πώς πρέπει να προφυλαχθούμε και για τη σημασία του εμβολίου. Άλλοι, μεταξύ των οποίων και οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, δεν έχουν βγάλει κουβέντα.
Καλλιτέχνες που είχαν λάβει μέρος σε τηλεοπτικά σποτ για την ανάγκη μέτρων προφύλαξης προ των εμβολίων, λοιδωρήθηκαν από ομοτέχνους τους, παρά την επιτυχία που είχαν τα σποτάκια αυτά. «Πολύ σχολαστικά» ακούγαμε και ακόμα ακούμε εν είδει γελοιοποίησης της έκφρασης. Ουδείς πρότεινε κάτι ούτε τότε, ούτε σήμερα. Καμιά ευφάνταστη πένα δεν μας έδωσε κείμενο, σύνθημα, δήλωση, που να μιλά για τα εμβόλια, ούτε κάποιος εμφανίστηκε να παροτρύνει τον κόσμο να εμβολιασθεί.
Είναι δυνατόν οι μουσικοί μας, οι ηθοποιοί μας, οι δημιουργοί και οι ερμηνευτές κάθε είδους, οι άνθρωποι που τόσα έχουν προσφέρει αφιλοκερδώς για το κοινό καλό να απέχουν αυτές τις κρίσιμες στιγμές; Το αντέχει η συνείδησή τους; Αυτή η πάντοτε φλεγόμενη συνείδηση που βάζει πλάτη για όποια αδικία συμβαίνει παγκοσμίως, πώς τηρεί στάση ουδετερότητας και απάθειας με την πανδημία και την ανάγκη εξόδου από αυτήν; Και ένα θέμα ζωής και θανάτου να έχει καταλήξει να είναι το μόνο με το οποίο δεν ασχολούνται;
Αποκαρδιωτικό. Τόσα χρόνια, σε άλλα μας είχαν συνηθίσει.
