Του Γιάννη Σιδέρη
Η συνείδηση ότι το πεπρωμένον της ήττας φυγείν αδύνατον, δεν δημιουργεί μόνο τη φυσιολογική απελπισία στο πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ. Δημιουργεί και πρωτόγνωρα εκφυλιστικά φαινόμενα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και το υπουργικό επιτελείο.
Φαινόμενα που ξαφνιάζουν, γιατί ως τώρα τους γνωρίζαμε ως ιδεολογικά εχθροπαθείς, πολιτικά μονολιθικούς, και οργανωτικά υποταγμένους στη βούληση του αρχηγού. Δεν είχαν όμως δώσει ακόμη την εντύπωση - προφανώς επειδή δεν είχε υπάρξει η αφορμή - ότι αντιμετωπίζουν την πολιτική τους στράτευση και ως προσωπική πολιτική καριέρα, μετερχόμενοι παλαιοκομματικών τερτιπιών που κάποτε καταδίκαζαν.
Επί 4,5 χρόνια δεν είχαν αρθρώσει αντιρρήσεις στις αποφάσεις και εντολές του κυβερνητικού κονκλαβίου, αλλά ξάφνου σήκωσαν αντάρτικη παντιέρα μετά την ανακοίνωση του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος Σωκράτη Φάμελου, ότι με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, δεν θα γίνει καμία βουλευτική τροπολογία τους δεκτή.
Η ατμόσφαιρα έγινε εκρηκτική, και οι βουλευτές κατηγόρησαν την κυβέρνηση για την απόφασή της, ενώ προέβαλαν το δικαίωμά τους (!) να καταθέτουν τροπολογίες αφού αυτοί είναι που νομοθετούν. Την ίδια στιγμή κυβέρνηση και Βουλή προχωρούν σε αλλεπάλληλες ρουσφετολογικές μετατάξεις από οργανισμούς και υπουργεία, ενώ προσλαμβάνουν συμβασιούχους και μονίμους υπαλλήλους. Το θέμα δεν είναι αν έχουν το δικαίωμα ή όχι, αν τα έκαναν και οι άλλοι ή όχι, αλλά η ευτέλεια της στιγμής.
Δεν τους… διέσχισε το μυαλό, που θα έλεγε και κάποια σύντροφός τους, ότι το θέμα δεν είναι γενικώς οι τροπολογίες, οι προσλήψεις και οι μετατάξεις. Ούτε άλλωστε η αντιπολίτευση αντέδρασε γενικώς γι αυτά, αλλά για τον χρόνο, την ποσότητα και την ποιότητα. Επειδή είναι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, καταιγιστικής μορφής και ρουσφετολογικής χροιάς.
Οι εκδηλώσεις αυτές του ρουσφετολογικού εκφυλισμού, έγιναν μέσα στο σκηνικό της απονομιμοποιημένης εξουσιαστικής κοινοβουλευτικής λειτουργίας. Ένας ΣΥΡΙΖΑ μόνος, με το κερασάκι του Ποταμιού, σε μια παρωδία κοινοβουλευτικής διαδικασίας, νομοθετούσε απόντων των υπολοίπων κομμάτων, που είχαν αποχωρήσει αφού είχαν καταγγείλει τη διαδικασία ως «fast track, λίγο πριν τη διάλυση της Βουλής και εν μέσω προεκλογικής περιόδου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός τελικά ήταν. Ένα κόμμα που δεν είχε κάποια συγκροτημένη ιδεολογία και προγραμματική επεξεργασία – ου μην και αξιακό υπόβαθρο, κατά πως φαίνεται τώρα. Τα στελέχη του μεταλλάχτηκαν πολιτικά, έγιναν επαγγελματίες της εξουσίας, αρχής γενομένης από τον πρωθυπουργό, που έδινε μάχες κατά των ελίτ από τα κότερα των ελίτ. Δεν είχαν καμία αριστερή προγραμματική επεξεργασία, αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάποια τέτοια, για μια χώρα που βρισκόταν και βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Η ανάπτυξη που φυτοζωεί στο 1,3% ενώ την είχαν προϋπολογίσει στο 2,3%, οι χθεσινές επιφυλάξεις της Κομισιόν για τα πρόσφατα ρουσφετολογικά μέτρα, οι προειδοποιήσεις Ντομπρόβσκις ότι αυτά δεν είναι στην σωστή κατεύθυνση, δεν είναι προσταγές του κακού νεοφιλελευθερισμού, που θέλει να πίνει το αίμα των λαών.
Είναι η καταγραφή και το αποτέλεσμα ενός ανύπαρκτου σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Αδιάφοροι και απροβλημάτιστοι για το τι συνιστά ο όρος «αριστερή διακυβέρνηση», αρκούνταν μόνο να καταγγέλλουν τον καπιταλισμό, θεωρώντας ότι έτσι δικαιώνουν τον όρο του αριστερού.
Γι αυτό ως κυβερνήτες αρκέστηκαν να υπερφορολογούν, αλλά όχι να παραγάγουν χρήμα, επιδιδόμενοι στην αυτοεξαγνιστική καραμέλα της «ταξικής μεροληψίας». Όλως παραδόξως (για αριστερούς), η ταξική μεροληψία τους εξαντλήθηκε στην απομύζηση της μεσαίας τάξης, ενώ άφησαν εντελώς ανενόχλητο το μεγάλο κεφάλαιο (από ανικανότητα ή σκοπιμότητα;).
Τη μεσαία τάξη που σήκωσε τα βάρη, θυμήθηκε προχθές ο πρωθυπουργός στην ΕΡΤ. Πολύ αργά. Η δήωσίς της δεν ήταν αποτέλεσμα ταξικής μεροληψίας. Στην πιο αθώα εκδοχή της ήταν αποτέλεσμα της ανικανότητάς τους να κυβερνήσουν τη χώρα. Και ήταν τόσο καταστρεπτικά τα αποτελέσματά της, που όσο και να καταγγέλλουν τον Μητσοτάκη «ως νεοφιλελεύθερο και ακροδεξιό», ο λαός τους ακούει από αδιάφορα ως σαρκαστικά.
Και με αυτά που κάνουν τις τελευταίες ημέρες μεγεθύνουν τη λαϊκή απέχθεια. Εντυπωσιακό που δεν το καταλαβαίνουν!
