Έτσι που αντιπολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και μια - φαινομενικά - σωστή άποψη να έχει, υπονομεύεται από την πρόσφατη κυβερνητική του θητεία.
Χθες ας πούμε, κατέθεσε τροπολογία σύμφωνα με τη οποία η διοίκηση της ΕΡΤ να επιλέγεται από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Κατά την αιτιολόγηση των αρμοδίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Μάριου Κάτση και Νατάσας Γκαρά, με την πρόταση «επιτυγχάνονται ευρύτερες συναινέσεις, που εγγυώνται ότι στο Δ.Σ. τη ΕΡΤ θα επιλέγονται βέλτιστοι υποψήφιοι και όχι αρεστοί στην εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε να διασφαλίζεται ότι η ΕΡΤ θα λειτουργεί ως δημόσια – και όχι ως κρατική, πολλώ δε μάλλον κυβερνητική – ραδιοτηλεόραση».
«Καλώς τα παιδιά» θα μπορούσε να αναφωνήσει, όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά ο οποιοσδήποτε πολίτης. Πριν ενάμισι χρόνο ήταν κυβέρνηση. Γιατί δεν το έκαναν, και γιατί οι ίδιοι οι βουλευτές δεν το πρότειναν στην κυβέρνησή τους;
Η πρόταση είναι η συνήθης «αλαλούμ» άσκηση αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αντιπολιτεύεται χύμα ακόμη και σε θέματα που είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος, όπως η ΕΡΤ.
Κατά τη θητεία τους ήσκησαν πολιτική υπό την επήρεια των τριτοδιεθνιστικών δοξασιών, ότι δεν αρκεί να έχεις την κυβέρνηση πρέπει να έχεις και την εξουσία, σε συνδυασμό με τα τσιτάτα διαφόρων προοδευτικών διανοουμένων, όπως το περίφημο του Ουμπέρτο Έκο: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από την στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».
Βέβαια ο Έκο σημειολόγος ήταν, το είπε συμβολικά και καθ΄ υπερβολήν, και κυρίως με μονομερή εστίαση στις δυτικές δημοκρατίες (τα τανκς εξακολουθούν να έχουν την παραδοσιακή τους… «λειτουργικότητα» στα πραξικοπήματα, όπως μας έδειξε το πρόσφατο της πολύπαθης Μιανμάρ).
Κυρίως ο Έκο το είπε την εποχή που δεν υπήρχε η παράμετρος των social media, τα οποία έχουν ανατρέψει (όχι πάντα προς καλό, λόγω του λαϊκισμού που ενσωματώνουν) τα mainstream media. Έτσι η πρόθεσή τους να ελέγξουν έναν από τους αρμούς της εξουσίας, τα ΜΜΕ, τους οδήγησαν σε εκτρωματικές συμπεριφορές, που απάδουν σε σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες.
Εξ αυτού (της ανάγκης ελέγχου των «αρμών της εξουσίας») παρασύρθηκαν χωρίς αιδώ και μετέτρεψαν την ΕΡΤ - όχι συνολικά, σε κάποιες εκπομπές της - αντίγραφο της Βορειοκορεάτικης τηλεόρασης. Αφετέρου επιδόθηκαν σε ευφάνταστες επινοήσεις, όπως τα βοσκοτόπια Καλογρίτσα, με τα οποία θα ασχοληθεί η αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Η πρόταση και επί της ουσίας είναι λάθος:
Ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην μπουν ικανοί, αλλά εκείνοι που είναι κοινής αποδοχής. Αλλά σε ένα μέσο ενημέρωσης, οι κοινής αποδοχής είναι αυτοί που δεν έχουν αιχμηρή άποψη, που δεν ενοχλούν τις διάφορες πλευρές του πολιτικού συστήματος.
Το έχουμε ζήσει σε άλλη έκφανση. Στα προεκλογικά debate όλων των πολιτικών αρχηγών, με διαβουλεύσεις των κομμάτων για το ποιοι δημοσιογράφοι είναι αποδεκτοί από το κάθε κόμμα. Και αυτή τη - μη τιμητική – διαδικασία, την επέβαλαν τα κόμματα και τη δέχονταν τόσο οι συμμετέχοντες δημοσιογράφοι, όσο και το συνδικαλιστικό τους όργανο!
Και εάν κάποιος δημοσιογράφος το εντόπιζε και το κατέκρινε, (ελαχιστότατοι πάντως), η εύκολη ερμηνεία ήταν ότι… ζήλευε τους επώνυμους, που εν πλήρη δημοσιότητα προσέρχονταν στην ΕΡΤ!
Άλλος λόγος είναι το γεγονός ότι με βάση κάποια δημοσκόπηση, η ΕΡΤ έχει αρχίσει να αποκτά κάποια αξιοπιστία (ο γράφων απολογείται. Περίμενε από τον ΣΥΡΙΖΑ να αυξήσει την αξιοπιστία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, να την κάνει ένα είδος BBC, αλλά αντιθέτως την καταβαράθρωσε).
Αυτή την νυν αξιοπιστία προσπαθεί να πλήξει εν τη γενέσει της με την πρόταση, όπως και με την περίφημη πρόταση για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής!
Τσάμπα κόπος. Το κοινό θα παρακολουθεί ΕΡΤ εάν θα του κάνει και για όσο θα του κάνει. Ο τηλεθεατής έχει την εξουσία του τηλεκοντρόλ και αποφασίζει. Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ θα σκορπά ειρωνικά χαμόγελα με το ερώτημα : «τώρα το θυμήθηκαν;»
Στην Ελλάδα ζούμε, το πρόβλημα δεν είναι εάν η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να τοποθετεί κάποιους, ούτε καν το ποιους, αλλά η νοοτροπία που θα επιβάλει. Αν η ίδια θα κόψει τον ομφάλιο λώρο με το Μαξίμου, θα το πιστωθεί. Το έκανε κάποτε ο Λαλιώτης και πιστώνεται την Άνοιξη της πολυφωνίας στη Δημόσια ραδιοτηλεόραση. Απλώς τότε κράτησε λίγο. Κάτι προσπάθησε και ο Ρουσόπουλος.
Αν δεν το κάνει, η κυβέρνηση θα υποστεί το πολιτικό κόστος, όπως το υπέστη και ο ΣΥΡΙΖΑ… Κάποια πράγματα στη δημόσια ζωή είναι πολύ απλά…
