Ελάχιστοι άκουσαν αυτό το όνομα. Είναι ο ιδιοκτήτης του γερανού που τον οδήγησε στην άκρη του γκρεμού στα Κύθηρα, μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες, και έσωσε τη ζωή 80 μεταναστών. Προφανώς, αυτός ο άνθρωπος της πεζής καθημερινότητας, δεν έχει την προβολή από κάποια ΜΚΟ ούτε είναι επαγγελματίας διασώστης, που φωτογραφίζεται ατσαλάκωτος, ως αστέρας, με μικρά παιδάκια. Είναι ένας από τους κυρ-Παντελήδες, όπως αποκαλούν ειρωνικά οι αριστεροί τους φιλήσυχους πολίτες που ασχολούνται, χωρίς κραυγές και διαδηλώσεις, με το πώς θα συντηρήσουν τις οικογένειές τους.
Τι έκανε ο κύριος Μιχάλης Πρωτοψάλτης; Με ό,τι μέσο είχε - και στην προκειμένη περίπτωση είχε το κατάλληλο μέσο-επιχείρησε να σώσει τη ζωή ανθρώπων που ποτέ δεν τους είχε ξαναδεί και πιθανόν ούτε θα τους ξαναδεί. Δεν υπολόγισε την κακοκαιρία ούτε τους κινδύνους που θα διέτρεχε ο ίδιος και το επαγγελματικό του μηχάνημα. Και ευτυχώς τα κατάφερε.
Δεν είναι επαγγελματίας διασώστης και δεν καταγγέλλει στο twitter με τσιριδούλες το ελληνικό λιμενικό. Όταν η συνείδηση του τού υπαγόρευσε πως πρέπει να τρέξει να σώσει αυτούς, που γαντζωμένοι σε έναν βράχο περίμεναν το επόμενο κύμα να τους παρασύρει και να τους οδηγήσει στον βυθό της αγριεμένης θάλασσας, έκανε αυτό που έκανε.
Δε διαφήμισε την πράξη του και δεν έγινε τηλεοπτική περσόνα γιατί δεν είχε πίσω του κανένα μηχανισμό που θα τον προωθούσε στα ΜΜΕ. Επέστρεψε στην ανωνυμία του, όπως πράττουν όλοι οι αφανείς ήρωες, οι ήρωες της διπλανής πόρτας.
Η σεμνότητα και η διακριτικότητα, είναι προσόντα που σπανίζουν στις ημέρες μας, καθώς η γοητεία της προβολής και της επικοινωνίας αλλάζουν πολλές φορές τον χαρακτήρα των ανθρώπων. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που κάποιοι μια ηρωική πράξη τους την εξαργυρώνουν ισοβίως. Ονόματα δε λέμε. Και άλλοι που, ούτε καν γνωρίζουμε τα ονόματά τους, μετά αποσύρονται στην ιδιωτικότητά τους. Τελικά, το ζήτημα είναι πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας την έννοια του καθήκοντος.
Ο κύριος Μιχάλης Πρωτοψάλτης δε θα πρέπει να ξεχαστεί, καθώς αποτελεί ένα κοινωνικό υπόδειγμα. Επειδή είμαι σίγουρος πως καμιά συλλογικότητα δεν πρόκειται να τον τιμήσει επιβραβεύοντας την πράξη του, ίσως θα έπρεπε η Προεδρία της Δημοκρατίας να αναλάβει αυτό το έργο. Θα είναι μια κίνηση που θα τη χειροκροτήσει το πανελλήνιο και θα μας κάνει να διαγράψουμε από τη μνήμη μας τη χείριστη επιλογή μιας άλλης απόπειρας βράβευσης κατά το παρελθόν, που ευτυχώς αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Ευτυχώς!
