Τα εσωκομματικά και... συμμαχικά μηνύματα προς τον Αλέξη Τσίπρα λαμβάνουν τη μορφή ανοιχτών προειδοποιήσεων εν όψει του συνεδρίου, το οποίο όπως ο ίδιος έχει δηλώσει θα γίνει έστω και με τη χρήση των ψηφιακών μέσων. Οι συνιστώσες παίρνουν θέση τραβώντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ από τα μανίκια, ενώ δυνάμεις όπως της Προοδευτικής Συμμαχίας δείχνουν να θέτουν θέμα αλλαγής τακτικής αντιδρώντας ουσιαστικά στη μονοθεματική γραμμή της Covid αντιπολίτευσης και στην πολάκειο λογική που δείχνει να επικρατεί ως προς τους τόνους που χρησιμοποιούνται. Η παρουσία Ανδρουλάκη δίνει περιθώρια ελιγμών και σε «φίλους» της Κουμουνδούρου.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου η ηγετική ομάδα δείχνει να περιμένει την... παραίτηση Μητσοτάκη και ταυτόχρονα να αναμένει τη φθορά του που θα επαναφέρει τον Αλέξη Τσίπρα στη θέση του Πρωθυπουργού, η κατάσταση εξελίσσεται με μια τάση να μετουσιωθεί σε δρόμο χωρίς επιστροφή (στην εξουσία) αλλά και στα ποσοστά που κατέγραψε τόσο το 2015 όσο και το 2019. Η γκρίνια έχει πάρει τη θέση της σύμπνοιας που κυριάρχησε ειδικά την περίοδο που υπήρξε η συγκολλητική ουσία της εξουσίας.
Οι τάσεις παραμένουν στις επάλξεις και συνολικά βάλουν κατά των προεδρικών αλλά και όλων όσοι βρίσκονται στο περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα εκτιμώντας, οι μεν, της Ομπρέλας, ότι ολισθαίνει από τον δρόμο της αριστεράς, οι δε, της Προοδευτικής Συμμαχίας, ότι χάνει τη στροφή προς το Κέντρο ακολουθώντας το μονόδρομο που ο ίδιος εξήγγειλε το καλοκαίρι όταν έλεγε πως θα πάει στην κεντροαριστερά αφού πρώτα στρίψει αριστερά.
Οι πρώτοι στέλνουν το μήνυμα πως δεν θα δεχθούν να χαθεί το αριστερό πρόσημο προς άγρα ψήφων στην πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας εφόσον επιλεγεί το κόμμα να μετατραπεί στον αντικαταστάτη του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ,. Οι δεύτεροι ζητούν ακόμη περισσότερα έχοντας πλέον και έναν άσο στο... μανίκι.
Στην Προοδευτική Συμμαχία εκτιμούν, ενόψει και του συνεδρίου, πως η ύπαρξη (τώρα) πορτοκαλιών και... αλλού τους επιτρέπει να θέσουν όρους και προϋποθέσεις προς την Κουμουνδούρου και την ηγετική ομάδα, η οποία εξακολουθεί, σημειωτέον να τους έχει στο περιθώριο.
Οι δεσμεύσεις Τσίπρα περί ποσόστωσης ως προς τη συμμετοχή τους στην κεντρική επιτροπή και τα όργανα του κόμματος δεν είναι αρκετή αφού θεωρούν πως ο ρόλος τους υποβαθμίζεται παρότι στήριξαν το αφήγημα περί... γέφυρας μεταξύ αριστεράς και κεντροαριστεράς. Τα μηνύματα που στέλνουν είναι διαρκή, πλέον όμως είναι και πιο σαφή.
Αιτία, η αίσθηση που καταγράφεται αναφορικά με το ρόλο του ΚΙΝΑΛ μετά την επιλογή Ανδρουλάκη. Ακόμη και αν οι δημοσκοπήσεις, όπως ακούγεται, καταγράψουν μια κάμψη, βλέπουν ότι υπάρχει μια δυναμική που δύναται να συνεργήσει στην ανάδειξη ενός νέου παίκτη. Τα όσα περιέγραψε ο επικοινωνιολόγος Γ. Λούλης αντικατοπτρίζουν όχι απλά τις δικές του εκτιμήσεις αλλά μια εικόνα που αρχίζει να παγιώνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αναφορικά με τις δυνατότητες τόσο συνολικά του κόμματος όσο και ειδικά του Αλέξη Τσίπρα.
Το βασικότερο πάντως ως προς τις δύο εκ των κεντρικών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως συμφωνούν σε ένα πράγμα. Η αντιπολιτευτική τακτική της ηγετικής ομάδας, που ενστερνίζεται και υλοποιεί ο Αλέξης Τσίπρας, δεν οδηγεί πουθενά. Σε καμία δε περίπτωση δεν μπορεί να οδηγήσει στην πολυπόθητη νίκη με μια ψήφο, με ορατό τον κίνδυνο μάλιστα διαρκούς διολίσθησης ως προς τα ποσοστά σε μια επικείμενη εκλογική, διπλή, μάχη.
Η covid αντιπολίτευση αναδεικνύει την αδυναμία μιας προγραμματικής στόχευσης σε μια λογική που θα μπορούσε να λειτουργήσει και στρατηγικά ως ενισχυτική στα κελεύσματα που επιχειρούνται προς την πλευρά του ΚΙΝΑΛ. Αυτό καταγράφεται και αναδεικνύεται και από τα ίδια τα στελέχη.
Ενδεικτική είναι και η αναφορά του Νίκου Μπίστη εκ των πρωτεργατών της γέφυρας μέσω της οποίας στήθηκε και η προοδευτική συμμαχία. Σε ανάρτησή του, σχολιάζοντας άρθρο του Ηλία Μόσιαλου στην εφημερίδα των Συντακτών, κατέγραψε την απόσταση που δημιουργείται αναφορικά με το θέμα της αντιμετώπισης της πανδημίας θέτοντας θέμα υποχρεωτικότητας με εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας ως προς της συνέπειες, απορρίπτοντας έτσι την «προαιρετική υποχρεωτικότητα».
Για να συνεχίσει υιοθετώντας την άποψη επίσης του Η. Μόσιαλου σύμφωνα με την οποία «η προστασία του συλλογικού συμφέροντος υπερισχύει των ατομικών επιλογών, ιδιαίτερα όταν οι ατομικές επιλογές έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στο δημόσιο συμφέρον και στην ευημερία της κοινωνίας» και να καταλήξει γράφοντας ότι:
«Απλά και λογικά πράγματα. Που όμως η εφαρμογή τους έχει πάντα πολιτικό κόστος. Για αυτό ακριβώς η ελάχιστη πολιτική συνεννόηση είναι απαραίτητη, ώστε να επιμερίζεται το κόστος. Τώρα πια φοβάμαι ότι είναι αργά. Χαθήκαμε ανάμεσα σε ανύπαρκτα success stories, στα αλλεπάλληλα τελευταία μίλια και στην covid αντιπολίτευση». Δηλαδή σε αυτή που κάνει το κόμμα στο οποίο έχει ενταχθεί.
Παρεμπιπτόντως, αναφορικά με την υποχρεωτικότητα ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ. Ειδικά σε ορισμένες κατηγορίες πέραν των υγειονομικών...
