Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Ακόμα και το πολύ σημαντικό θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης κινδυνεύει να εμπλακεί στην σκακιέρα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής της χώρας. Ένα ζήτημα που θα πρέπει να μείνει εκτός κομματικών επιδιώξεων καθώς ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια της καθημερινής διαχείρισης τείνει να γίνει όχημα κομματικής αντιπαράθεσης. Όπως φάνηκε τα τελευταία 24ωρα η συζήτηση για τις αλλαγές στο σύνταγμα ήρθε με πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα στο προσκήνιο με κύριο αποδέκτη το Κίνημα Αλλαγής, επιδιώκοντας, όπως λένε κάποιοι, να το φέρει πιο κοντά του αλλά και να αναδείξει τις εσωτερικές διαφωνίες που υπάρχουν στο κόμμα της κυρίας Γεννηματά. Εν πολλοίς μάλιστα ο κ. Τσίπρας πέτυχε το σκοπό του ειδικά σε ότι έχει να κάνει με το δεύτερο σκέλος.
Αρκεί όμως μία κίνηση με καθαρά κομματικό σκεπτικό να προκαλέσει μία ουσιαστική συζήτηση για ένα τόσο κεντρικό ζήτημα, που αφορά στον πυρήνα της δημοκρατίας μας; Η απάντηση είναι προφανώς πως όχι.
Αντιθέτως απαιτείται μία ειλικρινής και άνευ μικροκομματικών ανταλλαγμάτων συμφωνία «κυρίων» πρωτίστως μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Στόχος θα είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναίνεση στα βασικά θέματα που θα πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο της αναθεώρησης.
Στο πλαίσιο αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη διατυπώσει την πρόταση να υπάρξει διακομματική συναίνεση για όλα τα αναθεωρητέα άρθρα που θα προτείνει κάθε πλευρά (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) και να δοθεί το πράσινο φως στην επόμενη Βουλή να τα αναθεωρήσει. Μία πρόταση που ασφαλώς δίνει διέξοδο και προσφέρει μία βάση για περαιτέρω συζήτηση, η οποία μπορεί να προσφέρει λύσεις αποδεκτές από όλους.
Παράλληλα εδώ και περίπου δύο χρόνια, σε ουδέτερο πολιτικά χρόνο, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει δώσει στη δημοσιότητα το προσχέδιο της πρότασης του για την συνταγματική αναθεώρηση:
1. Η διασφάλιση της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα θητείας της Βουλής με κατάργηση της δυνατότητας προσχηματικών πολιτικών ελιγμών που κατατείνουν στην πρόωρη διάλυση της με επίκληση εθνικού θέματος ή λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Μάλιστα για περαιτέρω ενίσχυση της κυβερνητικής σταθερότητας προτείνεται πενταετής θητεία της Βουλής.
2. Η αναβάθμιση του Κοινοβουλίου με εκσυγχρονισμό των νομοθετικών και ελεγκτικών διαδικασιών του και ενίσχυση του ρόλου των κοινοβουλευτικών μειοψηφιών.
3. Η δραστική περιστολή της δικαστικής προστασίας πολιτικών προσώπων με την αφαίρεση δικαστικών αρμοδιοτήτων από τη Βουλή και την κατάργηση του άρθρου 86 περί ευθύνης Υπουργών. Επίσης, η βουλευτική ασυλία καλύπτει μόνο πολιτική δραστηριότητα των βουλευτών.
4. Η επέκταση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας χωρίς να αλλάζει ο τρόπος εκλογής του και χωρίς η εκλογή του να σχετίζεται με τη διάλυση της Βουλής.
5. Η αναπτυξιακή ώθηση με κίνητρα για την προσέλκυση επενδύσεων με ασφαλές φορολογικό και ασφαλιστικό περιβάλλον και περαιτέρω προστασία της ιδιοκτησίας.
6. Η ενίσχυση της λειτουργικής και προσωπικής ανεξαρτησίας των δικαστών.
7. Η κατάργηση του μονοπωλίου της Ανώτατης Δημόσιας Εκπαίδευσης.
8. Η απλούστερη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος.
9. Η κατάργηση περιττών και γραφειοκρατικών διατάξεων που δεν συνεισφέρουν στην ανθεκτικότητα και στην ευκρίνεια ενός σύγχρονου Συντάγματος.
Στην Πειραιώς δεν κρύβουν πάντως την εκτίμηση πως το ζήτημα των συνταγματικών αλλαγών δεν είναι κάτι που πρέπει να βρεθεί στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου αυτή την περίοδο, μια και προέχουν άλλα θέματα. Παράλληλα όμως καταλογίζουν ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ για τη μη διαμόρφωση των αναγκαίων συνθηκών που θα οδηγήσουν σε ευρείες συναινέσεις, μία από τις οποίες δυνητικά θα αφορούσαν και την συνταγματική αναθεώρηση.
Φωτογραφία: Intimenews
