Στη Δικαιοσύνη επιρρίπτει ευθύνες, με αφορμή τα όσα έγιναν στην υπόθεση του Α. Φλώρου, ο πρώην αρμόδιος υπουργός, Νίκος Παρασκευόπουλος, υπεραμυνόμενος για ακόμη μια φορά τις διατάξεις του νόμου του υποστηρίζοντας πως το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στη νομοθεσία αυτή καθ'' αυτή.
«Εάν υπάρχει ένα θέμα, είναι απονομής δικαιοσύνης ή και ελέγχου της διοίκησης και όχι της νομοθεσίας» είπε χαρακτηριστικά στην ΕΡΤ προσθέτοντας ότι «με το νόμο συμβάλαμε στη διεύρυνση των κατηγοριών που εμπίπτουν στις περιπτώσεις υφ'' όρων απόλυσης καθώς έγινε εισαγωγή ελάχιστον ορίων που πριν δεν υπήρχαν».
Σύμφωνα με τον ίδιο «με κανέναν τρόπο ο νόμος δεν ευνοεί να υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των πολιτών».
«Είναι υπό έλεγχο η λειτουργία όσων εφαρμόζουν το νόμο και σε αυτή την περίπτωση αυτό που έχει προκύψει είναι ότι ο τρόπος εφαρμογής του νόμου στη συγκεκριμένη πρέπει να αλλάξει», πρόσθεσε ο πρώην υπουργός.
«Εγώ δεν είμαι της άποψης ότι γίνει μια λανθασμένη εφαρμογή σε μια περίπτωση βιασμού ή ληστείας θα πρέπει να αλλάξουμε το νόμο».
Επικπλέον, σημειώνεται ότι με δήλωση του «απέναντι στην παραπληροφόρηση που συνεχίζεται» ο Νίκος Παρασκευόπουλος, έκανε λόγο για επιθέσεις στο "Νόμο Παρασκευόπουλο" και «λασπολογία» που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Απέναντι σε αυτή την παραπληροφόρηση που καταγγέλλει, ο κ. Παρασκευόπουλος προχωρά σε συγκεκριμένες επισημάνσεις. Υπογραμμίζει ειδικότερα ότι ρυθμίσεις για πρόωρη αποφυλάκιση ανθρώπων με προβλήματα υγείας ισχύουν από το 1993, δηλαδή παραπάνω από είκοσι χρόνια πριν το "Νόμο Παρασκευόπουλου".
Τονίζει ακόμη με αφορμή την περίπτωση Κουφοντίνα, ότι νομοθεσία για τη χορήγηση αδειών σε κρατουμένους θεσπίστηκε πρώτη φορά με τον Ν.3312/1955, ότι η ρύθμιση εντάχθηκε στον Σωφρονιστικό Κώδικα του 1989 και στον ισχύοντα νόμο και ότι βελτιώθηκε με πολλά επόμενα νομοθετήματα.
Αναλυτικά η δήλωση του Νίκου Παρασκευόπουλου:
«Οι συζητήσεις και οι επιθέσεις στο "νόμο Παρασκευόπουλου", έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Μάλλον, δεν έχουμε άλλο ανάλογο παράδειγμα πολεμοχαρούς εκστρατείας παραπληροφόρησης στην μεταπολιτευτική περίοδο. Η εμπάθεια μάλιστα οδηγεί ορισμένους να αποκαλούν "νόμο Παρασκευόπουλου" ό,τι είναι φιλελεύθερο, δικαιοκρατικό και εγγυητικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Νομοθεσία για τη χορήγηση αδειών (περίπτωση Δ. Κουφοντίνα) σε κρατουμένους θεσπίστηκε πρώτη φορά με τον Ν.3312/1955. Η ρύθμιση εντάχθηκε στον Σωφρονιστικό Κώδικα του 1989 (Ν. 1851/1989),καθώς και στον ισχύοντα (Ν.2776/1999), και βελτιώθηκε με πολλά επόμενα νομοθετήματα.
Έτσι όμως αυτό που βάλλεται είναι ο πολιτισμός του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας. Αν οι λασπολόγοι είχαν την στοιχειώδη παιδεία, θα θυμόντουσαν ότι η ιδρυτική πράξη της δημοκρατίας συνδέεται με την εγκατάλειψη της εκδικητικής τιμωρίας και ανταπόδοσης. Αλλά ποιος από αυτούς έχει διαβάσει την Ορέστεια; Αν είχαν κάνει εξάλλου τον κόπο να ανατρέξουν σε μια σύγχρονη έρευνα θα ήξεραν ότι αυτό που προλαβαίνει την επανάληψη της εγκληματικότητας είναι η κοινωνική επανένταξη κι όχι η επιμήκυνση του χρόνου κράτησης. Αλλά οι κατήγοροι δεν κάνουν καν τον κόπο να υποκριθούν ότι μπορούν πριν μιλήσουν να σκέπτονται. Λασπολογούν και κυκλοφορούν άκριτα ο ένας τη λάσπη του άλλου.
Ας επαναλάβουμε με καρτερικότητα κάποια στοιχεία:
- Ρυθμίσεις για πρόωρη αποφυλάκιση ανθρώπων με προβλήματα υγείας ισχύουν από το 1993 (αρ. 33 παρ. 3 Ν. 2172/1993). Είκοσι και χρόνια, δηλαδή, πριν τον «Νόμο Παρασκευόπουλου». Έκτοτε οι κατηγορίες προβλημάτων υγείας που υπάγονται στη ρύθμιση σταδιακά αυξάνονται. Ο Ν. 4356/2015 εισήγαγε πάντως για πρώτη φορά ελάχιστους χρόνους παραμονής στη φυλακή πριν τη σχετική αποφυλάκιση.
- Το φως της δημοσιότητας έχουν δει εντυπωσιακές ενδείξεις ότι η «υπόθεση Φλώρου» στηρίχτηκε σε γνωμάτευση που έπασχε ουσιαστικά και τυπικά. Ο έλεγχος της εφαρμογής του νόμου, όμως, δεν είναι θέμα του νομοθέτη, αλλά της Δικαιοσύνης. Γι αυτό πολύ ορθά κινήθηκαν διαδικασίες δικαστικού και διοικητικού ελέγχου, παρά τις απόψεις ότι τα λάθη είναι λόγω του νόμου ανέλεγκτα . Αλίμονο, αν κάθε φορά που θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα μιας κακής εφαρμογής του νόμου σε δίκες π.χ. ανθρωποκτονίας, βιασμού ή ληστείας, θα αναθεματίζαμε (ή πολύ περισσότερο θα καταργούσαμε) τις αντίστοιχες ρυθμίσεις.
- Νομοθεσία για τη χορήγηση αδειών (περίπτωση Δ. Κουφοντίνα) σε κρατουμένους θεσπίστηκε πρώτη φορά με τον Ν.3312/1955. Η ρύθμιση εντάχθηκε στον Σωφρονιστικό Κώδικα του 1989 (Ν. 1851/1989),καθώς και στον ισχύοντα (Ν.2776/1999), και βελτιώθηκε με πολλά επόμενα νομοθετήματα.
- Θεσμοί πρόωρης υπό όρους απόλυσης κρατουμένων ίσχυαν από τη ψήφιση του Ποινικού Κώδικα (1950) και ακόμη νωρίτερα. Αποσυμφορητικοί των φυλακών νόμοι ψηφίζονται εδώ και 30 χρόνια, κατά την τελευταία δεκαετία μάλιστα ετησίως. Προβλέπουν, συντομότερα χρονικά όρια για την υπό όρους απόλυση.
Και οι τέσσερις παραπάνω θεσμοί έχουν καταξιωθεί. Όχι μόνο εγγυώνται έναν ανθρώπινο σωφρονισμό, αλλά και διευκολύνουν την επανένταξη και επομένως την πρόληψη και την ασφάλεια. Τροποποιήσεις γίνονται (συνήθως με φιλελεύθερη κατεύθυνση) και πρέπει να γίνονται. Σωστά όμως οι ρυθμίσεις δεν καταργήθηκαν από καμία κυβέρνηση. Μια εγκατάλειψή τους θα συνεπαγόταν κατάλυση του κράτους δικαίου, επιστροφή στην εκδίκηση και αύξηση της μετά την αποφυλάκιση εγκληματικότητας».
«Το να τα ρίχνουμε όλα στο νόμο φτάνει στα όρια του κωμικού» κατέληξε ο κ. Παρασκευόπουλος.
Φωτογραφία intime news
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο κ. Αριστείδης Φλώρος, κατόπιν γνωστοποίησης και ειδικότερης ενημέρωσης μας επί των σχετικών αθωωτικών αποφάσεων, έχει αθωωθεί αμετακλήτως με απόφαση του Αρείου Πάγου για τις πράξεις της υπεξαίρεσης κατ’ εξακολούθηση, λαθρεμπορίας κατ’ εξακολούθηση και νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα από κοινού και κατ’ εξακολούθηση και δυνάμει απόφασης του Μεικτού Ορκωτού Εφετείου Αθηνών έχει ομοίως αθωωθεί αμετακλήτως για την πράξη της ηθικής αυτουργίας σε απόπειρα ανθρωποκτονίας.
