Πέραν των πολλαπλών, άμεσα θρηνητικών και μακροπρόθεσμων γεωπολιτικών, επιπτώσεων που είχε ο σεισμός στην Τουρκία, είχε και μία άμεση επίπτωση για εμάς. Εξάλειψε από τον ορίζοντα την σημασία των τουρκικών εκλογών, ως ενδεχόμενου ανορθόδοξης ενέργειας του Ερντογάν, για να επηρεάσει τη δική του εκλογή.
Άρα ο χρόνος διενέργειας των τουρκικών εκλογών, δεν μας αφορά πλέον ως συνισταμένη των εθνικών μας θεμάτων, και δεν καθορίζουν αντανακλαστικά την ημερομηνία των δικών μας. Αυτές εναπόκεινται στην απόφαση του πρωθυπουργού, και όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα.
Ποτέ δεν επιδοθήκαμε στο αγαπημένο δημοσιογραφικό σπορ, την κολοκυθιά των εκλογικών ημερομηνιών. Ωστόσο, όλο και περισσότερα ρεπορτάζ αναφέρουν την 9 Απριλίου. Γιατί όχι και στις 2; Η κυβέρνηση έχει ολοκληρώσει τον παρόντα κύκλο της. Το έργο που ήταν να κάνει το έκανε και έχει αποτιμηθεί θετικά ή αρνητικά από τον λαό. Τέλος!
Τώρα «κατεβάζει» νομοσχέδια μάλλον για να δείξει ότι η ίδια και το κράτος λειτουργούν, αλλά το μόνο που κατορθώνει είναι να βοηθά την αξιωματική αντιπολίτευση να επιδίδεται σε θόρυβο εντυπώσεων, σε οκτάβες υψηλότερες των πραγματικών διακυβευμάτων. Και ενώ η κυβέρνηση νομίζει ότι με αυτή την τακτική ασκεί πολιτική θεσμικής σταθερότητας, βρίσκεται αναγκασμένη να αμύνεται στα βέλη των αντιπολιτευτικών διαστρεβλώσεων.
Όπως ας πούμε το διάταγμα που ξεσήκωσε με τρόπο παράλογο τους καλλιτέχνες για μια ρύθμιση που δεν αφορά το επίδικο των πραγματικών αναγκών τους. Εκτός βέβαια αν θέλουν να γίνουν μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι στο... υπουργείο Γεωργίας ή Οικονομικών. Η άλλη πτυχή είναι ότι βρέθηκε υπό την κατηγορία ότι θέλει να ιδιωτικοποιήσει τα μουσεία (πάντα πιάνει η καταγγελία της ιδιωτικοποίησης στην Ελλάδα).
Αντί να αμύνεται σε σαθρές καταγγελίες, την συμφέρει η παύση νομοθετήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρεισήμισι χρόνια τώρα αρκέστηκε σε καταγγελτικές πομφόλυγες, χωρίς να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα προοπτικής που θα είναι μετρήσιμο και πιστευτό. Αντιπολιτεύεται εν προγραμματικώ κενώ, και καταφεύγει στις συνήθεις μεγαλοστομίες, αναβιώνοντας μνήμες προγράμματος Θεσσαλονίκης.
Χθες για παράδειγμα ο Τσίπρας στη Βουλή αναφερόμενος στα γλυπτά του Παρθενώνα, δεσμεύτηκε ως πρωθυπουργός «για τη διεκδίκηση για μόνιμη επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα με ενότητα στο εσωτερικό αλλά και με οικουμενική διάσταση, διότι πρόκειται για επανένωση και είναι οικουμενικό ζήτημα αυτό» (αυτό θεωρείται προγραμματική θέση ή… απορία ψάλτου βηξ;).
Όσο για την υποσχόμενη ακύρωση των μουσείων ως νομικών προσώπων, «δεσμεύτηκε» πάλι, ότι «θα εφαρμοστεί μια νέα αναβαθμισμένη προοδευτική πολιτική για τα μνημεία και τα κρατικά μουσεία, με διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα τους και ενίσχυση του επιστημονικού και κοινωνικού τους ρόλου, με ανανεωμένη θεώρηση, παρουσίαση και αφήγηση του παρελθόντος και της πολιτισμικής μας μνήμης με κέντρο τον άνθρωπο, με κέντρο την εξέλιξη των κοινωνιών και των ιδεών, τον πλούτο της πολιτισμικής ποικιλομορφίας, τις πανανθρώπινες αξίες που τα αρχαία συμβολίζουν» (και αυτό θεωρείται προγραμματική θέση!).
Παρεμπιπτόντως, άθελά του εν τη ομιλία του, κατέγραψε και την πολιτισμική αφυδάτωση του κόμματός του και σύνολης της Αριστεράς (η δεξιά την είχε πάντα, με λίγες εξαιρέσεις). Αφού έκανε υπερκατάχρηση αναφορών στη Μελίνα Μερκούρη (που όταν άρχισε τον αγώνα για επιστροφή των μαρμάρων η Αριστερά την κατηγορούσε για αρχαιολατρικό εθνικισμό), θυμήθηκε τον Μίκη, τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Καλλέργη, τον Κούνδουρο, τον Λειβαδίτη, τον Αναγνωστάκη, τον Λουντέμη, «και δεκάδες άλλοι άνθρωποι, σημαντικοί άνθρωποι του πολιτισμού και της τέχνης απάντησαν πάντοτε με αξιοπρέπεια, με την αξιοπρέπεια της αντίστασης στη βαρβαρότητα».
Ακριβώς! Τότε η Αριστερά είχε αυτούς και πολλούς άλλους, υψιπετείς θεράποντες του πνεύματος, που άνοιξαν δρόμους και ανέβαζαν το πολιτισμικό επίπεδο του λαού. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον… μουσικό Πολάκη, δηλαδή την αγριεμένη κυρία Τάνια Τσανακλίδου που υπόσχεται «θα τους φάμε» (τους δεξιούς), και τον Μιθριδάτη…
Παράλληλα χθες η Πόπη κατηγόρησε τον Μητσοτάκη ότι «κατήργησε τη 13η σύνταξη». 13η σύνταξη εννοεί εκείνο το ψηφοθηρικό μισό επίδομα που έδωσε η κυβέρνηση Τσίπρα παραμονή εκλογών, Μάιο μήνα, και το ονόμασε… 13η σύνταξη! Υποστήριξε επίσης ότι δεκάδες χιλιάδες συντάξεις εκκρεμούν για χρόνια. Αυτό το λέει την στιγμή που η ίδιοι παρέδωσαν εκατοντάδες χιλιάδες εκκρεμείς συντάξεις, και ο Χατζηδάκης έχει εκμηδενίσει τον χρόνο απονομής, και με μέθοδο που πάλι κατήγγειλαν. Ότι έχουν γίνει λάθη μέσα στη φούρια προφανώς και έχουν, και πρέπει να διορθωθούν. Αλλά να καταγγέλλει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ότι εκκρεμούν συντάξεις για χρόνια, αποτελεί ευθυμογράφημα.
Το λάθος τους το έχει εντοπίσει ο παλαίμαχος πασόκος Στέφανος Τζουμάκας. Δεν θεωρούμε ότι ο συγκεκριμένος πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ για να απολαύσει θέσεις, όπως οι άλλοι. Μάλλον αυτοστρατεύτηκε από το παλιό αντιδεξιό σύνδρομο που ήταν έντονο στη γενιά του. Αλλά ο Στέφανος ξέρει τουλάχιστον από πολιτική.
Πρόσφατα είπε ότι το σημαντικό δεν είναι τι θα κάνει «ένας απερχόμενος Πρωθυπουργός, αλλά τι θα κάνουμε εμείς. Προέχει το δικό μας πρόταγμα για το μέλλον».
Εμ αυτό είναι το θέμα. Και εκεί φαίνεται η αδυναμία του κόμματος. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφύγει από την καταγγελία, θα αναδείξει την προγραμματική του ένδεια. Αλλά ο Μητσοτάκης καταθέτοντας νομοσχέδια ως την τελευταία στιγμή, τους δίνει ανάσες αντιπολίτευσης.
