Το ανάθεμα δεν αποτελεί πολιτική αντιμετώπιση ενός πολιτικού που εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο. Πολύ, δε, περισσότερο δεν αποτελεί πολιτική κριτική. Αγγίζει δε το όριο της πολιτικής αλητείας αν προέρχεται από παλιούς συντρόφους, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα ευεργετήθηκαν από τον αποθανόντα. Από τον Άκη Τσοχατζόπουλο.
Ας πάμε όμως από την αρχή.
Το 1974 προσφέρθηκε στον Ανδρέα Παπανδρέου ένα μεγάλο κτίριο που ονομαζόταν Ένωση Κέντρου. Ήταν αναμφίβολα ο φυσικός ηγέτης αυτού του χώρου. Ως γνωστόν ο Ανδρέας Παπανδρέου αποποιήθηκε την προσφορά και προτίμησε να κατασκευάσει από τα θεμέλια το δικό του κόμμα, με τους δικούς του ανθρώπους, απαλλαγμένο από τις προδικτατορικές δουλείες. Το ΠΑΣΟΚ. Και δικαιώθηκε.
Ένα από το πιο έμπιστα στελέχη του ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Την πίστη του στον Ανδρέα Παπανδρέου την αποτύπωσε το γνωστό ανέκδοτο. Ρωτά ο αρχηγός τον Άκη «τι ώρα είναι» και ο Άκης τού απαντά «ό,τι ώρα πεις εσύ».
Στην πολωμένη δεκαετία του '80 στον Άκη Τσοχατζόπουλο δεν βρέθηκε κανένας να του προσάψει κάτι το μεμπτό. Δεν ακούστηκε τίποτα γι' αυτόν. Δεν είχε καμιά ανάμιξη στο σκάνδαλο Κοσκωτά.
Ήταν, δε, ο Θεσσαλονικάρχης, με τις γνωστές εξυπηρετήσεις, τα πελατειακά δίκτυα, τις ερωτικές ιστορίες του. Ανώδυνα και σκαμπρόζικα.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος αίφνης μεταμορφώθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 90. Εμείς οι παρατηρητές των γεγονότων και των εσωκομματικών ισορροπιών στο ΠΑΣΟΚ, μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, αδυνατούμε να ερμηνεύσουμε αυτήν την ριζική αλλαγή στο ηθικό σκέλος της πολιτικής συμπεριφοράς του. Πιθανόν η απογοήτευση από την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές να τον οδήγησε στα μονοπάτια που ακολούθησε. Πιθανόν να θέλησε να εκμεταλλευθεί ένα γενικότερο κλίμα διαφθοράς και διαπλοκής που χαρακτήριζε αυτήν την περίοδο. Τότε πολλά ακούγονταν, που μετά βεβαιότητος έφταναν και στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο προφανώς δεν ήθελε να διαταράξει ισορροπίες και να προκαλέσεις ρήξεις στο δρόμο για την ευρωζώνη και τους Ολυμπιακούς αγώνες. Πάντως γνώριζε!
Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 κάποιοι μίλησαν για τα «έργα» του εκλιπόντος, διακομματική σιωπή κάλυψε τις καταγγελίες. Κάποιοι - που δεν θέλω να τους πιστέψω - μίλησαν για τις διακομματικές μίζες που είχε καθιερώσει ο Άκης. Η πλήρης αποδόμηση του προφίλ του ήρθε με την πρόκληση του γάμου του, στον οποίον βεβαίως παρέστησαν εκλεκτά μέλη της οικονομικής και της πνευματικής ελίτ.
Ελέχθη πως η προφυλάκιση του Άκη τον Απρίλιο του 2012 ήταν η εκλογική ταφόπλακα του ΠΑΣΟΚ. Πιθανόν να είναι κι έτσι. Όμως να μην λησμονούμε πως οι εκλογές του 1989 διεξήχθησαν, ενώ στον λογαριασμό του υπ' αριθμ 2 στελέχους του ΠΑΣΟΚ και αντιπροέδρου της κυβέρνησης βρέθηκαν 2.000.000 δολάρια προερχόμενα από τον Γ. Κοσκωτά. Κι όμως το ΠΑΣΟΚ όχι μόνον δεν κατέρρευσε, αλλά στις δεύτερες εκλογές του Νοεμβρίου ανέκαμψε κιόλας. Μήπως λοιπόν θα ήταν πολιτικά άστοχο να φορτώσουμε την ευθύνη της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ το 2012 αποκλειστικά στον Άκη Τσοχατζόπουλου;
Για να μην υπάρξουν παρερμηνείες για την άποψη μου, ο Άκης συνελήφθη «επ' αυτοφώρω», κοινώς με την γίδα στην πλάτη και τιμωρήθηκε δικαίως. Τελεία, παύλα και πάμε παρακάτω. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια όψη της Μεταπολίτευσης, με αρνητικό πρόσημο, και η κριτική που θα του ασκήσουμε δεν μπορεί να γίνει σε κενό πολιτικού περιβάλλοντος.
