Όλο και πιο συχνές είναι οι εμφανίσεις του Αλέξη Τσίπρα στη δημόσια ζωή, επιταχύνοντας τα βήματα του rebranding, αφού τους απόντες τους λησμονεί η ξέφρενη ταχύτητα της εποχής μας.
Γι’ αυτό και επιχειρεί να παρουσιαστεί ως συμβουλάτορας με συσσωρευμένη πείρα. Αλλά οι συμβουλές του εμπεριέχουν το στοιχείο της προσωπικής ιδιοτέλειας και αφορούν στην επανενεργοποίησή του.
Έτσι, στον πρόλογο του βιβλίου του Γιάννη Μπαλάφα για τα έργα και τις ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης «καθιστά», λέει, «ευδιάκριτη και την ανάγκη για ένα νέο βηματισμό από την Αριστερά και όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας».
Ο λόγος κατά τον Αλέξη είναι «σοβαρός», αφού: «Γίνονται πλέον κάθε μέρα όλο και πιο ορατά τα βράχια προς τα οποία η πατρίδα οδηγείται από το σημερινό καθεστώς. Βράχια οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά, αξιακά».
Ο Αλέξης και το κόμμα του ξέρουν από βράχια. Τα είδε ιδίοις όμμασι, και όχι εκ του μακρόθεν με κιάλια, κατά την περήφανη διαπραγμάτευση. Τότε που έντρομος κατανόησε ότι οδηγεί το πλοίο της χώρας στα βράχια. Και ταυτόχρονα ένιωσε ανακουφισμένος συνειδητοποιώντας ότι πλέον στην πολιτισμένη Ελλάδα δεν γίνονται εκτελέσεις «στο Γουδί».
«Δασκαλεύει» βεβαίως ότι η παρούσα κατάσταση «καθιστά ευδιάκριτη και την ανάγκη για ένα νέο βηματισμό από την Αριστερά και όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας».
Και χθες επεσήμανε την ανάγκη για «ένα νέο βηματισμό από την Αριστερά και όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις. Ένα βηματισμό που απομακρύνει από τα χθεσινά στερεότυπα και πλησιάζει τις νέες ανάγκες με νέα μέσα οργάνωσης της δημοκρατίας, αποφασιστικότητας και ενότητας».
Είναι σαν να λέει «Ακούς Ανδρουλάκη;».
Όμως, ποιες είναι σήμερα οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι λεγόμενες δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις της χώρας;
Είναι Αριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει στις τάξεις του τον πρόεδρο Φάμελλο – εποχής Τσίπρα βεβαίως – που βρέθηκε στη φρικαλέα σκηνοθεσία τη βραδιά των Τεμπών ως βουβό και άβουλο πρόσωπο, και σήμερα ξεσπαθώνει για τα Τέμπη; (δεν εστιάζουμε στο Μάτι, εστιάζουμε στις κατηγορίες Φάμελλου για τα Τέμπη).
Είναι Αριστερά ο Νίκος Παππάς, καταδικασμένος 13-0; Ή ο Πολάκης που ολημερίς βρίζει και καταγγέλλει στο όνομα της Αριστεράς, αν και πρώην δραχμιστής, οπαδός του Καζάκη, σύμφωνα με τον Νίκο Βούτση;
Είναι αριστερά ο αλητήριος ευρωβουλευτής, πρώην μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς, που ακόμη δεν διεγράφη από την ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ; (και γιατί να διαγραφεί; Παρόμοια έγραφε και η υπόγα των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ορμητική τους άνοδο, όπως κατέγραψε τότε η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη;).
Για να μην μακρηγορούμε, ήταν το συνολικό αποτέλεσμα της διακυβέρνησης Τσίπρα, αυτό που περιμέναμε ως Αριστερά; Συν τοις άλλοις και με προγραφές ανεξάρτητων δημοσιογράφων (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι αλλά δεν είναι οι τηλεοπτικοί σταρ που αναγνωρίζει η μάζα), για να σιγήσουν την κριτική τους;
Είναι Αριστερά τα ξέφτια του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η «Νέα Αριστερά» που αγωνίζεται να ανέλθει όχι στη βάση εισόδου στη Βουλή του 3%, αλλά έστω στο 2%; Είναι Αριστερά το ΜέΡΑ 25 του Βαρουφάκη, ο οποίος κάποτε συνήρπασε το πανελλήνιο, και τώρα τύπτουν χείρας τυπτόμενοι όσοι τον πίστεψαν;
Είναι Αριστερά το Κίνημα Δημοκρατίας του Stefanos, που μόλις τελείωσαν τα fit γυμναστήρια και οι βόλτες με τη Φάρλι και τον Τάιλερ, τελείωσε και το γκλάμουρ ενδιαφέρον των πρωϊνάδικων;
Είναι Αριστερά το αυταρχικό προσωποπαγές μόρφωμα της Ζωής, που έγραψε στα παλαιά της υποδήματα (αν υποτίθεται ότι κυκλοφορεί με τέτοια - που δεν κυκλοφορεί), την ψήφο του λαού στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2023, και στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση επέλεξε και αντικατέστησε τους επιλεγέντες από τη λαϊκή ψήφο με την «Μπλε», τον Μπιμπίλα και τον σύζυγο;
Είναι Αριστερά το ΚΚΕ που έχει ηττηθεί στρατηγικά (τουλάχιστον στην ορατή εποχή μας), και μάλλον αμετάκλητα μετά την πτώση του Υπαρκτού, και το οποίο μόνο στη θεωρία είναι επαναστατικό κόμμα, περιμένοντας αιωνίως «να ωριμάσουν ο συνθήκες»; Και στο ενδιάμεσο αφήνει το ΠΑΜΕ σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, τις οποίες ζηλεύει ο νυν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν έχει τις συνδικαλιστικές δυνάμεις να μιμηθεί.
Ο Αλέξης γράφει και άλλα για να υποστηρίξει την ανάγκη συμφωνίας των «προοδευτικών» δυνάμεων: «Στις σημερινές συνθήκες, λέει, που βλέπουμε να μετακινούνται βίαια οι τεκτονικές πλάκες της παγκόσμιας γεωστρατηγικής, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, όχι μόνο για την οικονομία αλλά και για τη δημοκρατία στη χώρα, για τη θέση της στον κόσμο, ακόμα και για την ακεραιότητά της».
Δηλαδή δεν θα μας σώσει το λιμάνι του Πούτιν, όταν ο ίδιος έλεγε ενώπιον του Πούτιν ότι «είμαστε ναυτικός λαός που ξέρει να βρίσκει ασφαλή λιμάνια»; Πώς από το ασφαλές λιμάνι βρεθήκαμε να «μετακινούνται βίαια οι πλάκες της παγκόσμιας γεωστρατηγικής» και να είμαστε σε επικίνδυνο σημείο;
Και στη συνέχεια ο Πούτιν, άσπλαχνος σύντροφος, τον κάρφωσε στον Ολάντ ότι ζητούσε μηχανές έκδοσης χαρτονομισμάτων για να τυπώσει δραχμές.
Το βασικό πρόβλημα του Αλέξη είναι ότι στην έρευνα της GPO και στο ερώτημα για τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να ενώσουν την Κεντροαριστερά, ο Νίκος Ανδρουλάκης έρχεται πρώτος με το – ισχνό – ποσοστό 15,6%, ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου με 14,9%. Στην Τρίτη θέση ο Αλέξης με 14, 3%.
Πέρασαν οι καιροί της δόξας.
