Άφωνοι έμειναν όσοι άκουσαν το επιχείρημα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Φίλη για τον φράχτη του Έβρου, στην ύπαρξη του οποίου είναι γνωστή η αντίθεσή του έκπαλαι.
Ως γνωστόν ο βουλευτής τον Μάιο είχε «μαλώσει» την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου γιατί κατά την επίσκεψή της στην περιοχή, είχε φωτογραφηθεί μπρος στον φράχτη: «Μας λυπεί βαθύτατα η επιλογή της να «τιμήσει με την παρουσία της τον φράχτη του Έβρου.
Όφειλε να μείνει μακριά από τέτοιου τύπου θεσμικές «συνηγορίες» (δηλαδή εγκαλούσε την ΠτΔ γιατί φωτογραφήθηκε σε ελληνικό συνοριακό έδαφος!).
Σε άλλη στιγμή είχε δηλώσει για την κρίση του Έβρου ότι ως ΣΥΡΙΖΑ «κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Δεν υπερασπιστήκαμε τους μετανάστες» (αυτούς δηλαδή που εργαλειοποίησε και μας έστειλε κατά δεκάδες χιλιάδες ο Ερντογάν για να παραλύσει η μισή χώρα σε μια εβδομάδα!).
Προχθές, κατά τη συνεδρίαση στη Βουλή της Διακομματικής Επιτροπής για τη Θράκη, πάλι «κέρδισε» τις εντυπώσεις, τοποθετούμενος για τον φράχτη, με μια ακατανόητη δήλωση: Ότι ο φράχτης περιορίζει και διαχωρίζει τη Θράκη από την υπόλοιπη χώρα»!
Είπε συγκεκριμένα: «Βεβαίως το προσφυγικό χρειάζεται αντιμετώπιση. Είναι αποτέλεσμα πολέμου, φτώχειας και χρηματικής κρίσης. Δεν μπορεί όμως ο φράχτης να αποτελέσει λύση στο πρόβλημα αυτό. Αντιθέτως, ο φράχτης θέτει έναν φράχτη για τη Θράκη, όχι προστασίας αυτή τη στιγμή αλλά περιορισμού και διαχωρισμού της από την υπόλοιπη χώρα».
Δεν γνωρίζουμε τις επιδόσεις του πρώην υπουργού Παιδείας στη… γεωγραφία, αλλά ο φράχης δεν έγινε… στον ποταμό Νέστο που ρέει ανάμεσα στη Θράκη και τη Μακεδονία, ώστε η ύπαρξή του να διαχωρίζει τη Θράκη από την υπόλοιπη χώρα!
Δεν θα μας απασχολούσε ο Φίλης ως πρόσωπο (παρότι είναι σημαντικό και με εσωκομματική ισχύ, στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης), αν με τις δηλώσεις του δεν εξέφρασε ένα ρεύμα σκέψης που ενδημεί σε μεγάλο ποσοστό στην «αριστερά» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, και πέραν αυτής στην πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ένα ρεύμα που περιλαμβάνει και τον Γιάνη του ΜέΡΑ 25, για τον οποίο «τα σύνορα είναι πληγές στο πρόσωπο το πλανήτη». Σύμφωνα με την οπτική αυτή δεν υπάρχουν χώρες αλλά «χώροι» που κακώς φυλάσσονται και δεν μπορεί ο κάθε μετανάστης να περάσει όποτε του γουστάρει και να πάει όπου θέλει.
Ναι, σαφώς κάποιοι έρχονται από πολέμους (ελάχιστη μειοψηφία πλέον) και από φτώχεια. Αλλά οι περισσότεροι εγκαταλείπουν προγονικές εστίες επειδή τους τροφοδοτούν με φανταστικά χρυσοποίκιλτα όνειρα οι έμποροι ανθρώπων - διακινητές, παραπλανώντας τους ότι η Ευρώπη είναι το νέο χρυσοφόρο Ελντοράντο.
«Αλλιώς τα περιμέναμε γιατί αλλιώς μας τα είχαν πει αυτοί που μας έφεραν εδώ» είπε ένας μετανάστης σε Γερμανό δημοσιογράφο στα σύνορα της Λευκορωσίας. Ενώ και παλιότερα στην Ελλάδα, σε νησιωτική δομή, μετανάστης είχε εκραγεί ενώπιον Ελλήνων αστυνομικών: «Που είναι τα σπίτια και ο δουλειές που μας έταξαν;»
Αλλά βέβαια δεν ενδημεί μόνο στη δικαιωματική Αριστερά, αλλά και στην ίδια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία δεν έχει συναίσθηση της νέας πραγματικότητας που δημιουργείται. Τον Οκτώβριο δώδεκα χώρες της Ένωσης (Ελλάδα, Αυστρία, Βουλγαρία, Κύπρος, Τσεχία, Δανία, Εσθονία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Λετονία, Πολωνία, Σλοβακία), με επιστολή τους ζήτησαν από τις Βρυξέλλες να χρηματοδοτήσει η ΕΕ την κατασκευή φραχτών στα σύνορά τους, «για να αντιμετωπισθεί η παράνομη μετανάστευση και οι υβριδικές απειλές». Δεν έγιναν ξαφνικά όλοι αυτοί οι ηγέτες ακροδεξιοί.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιμένει να μη θέλει να χρηματοδοτήσει φράχτες, γιατί αυτό λέει δεν αρμόζει στις ευρωπαϊκές αξίες. Η Πρόεδρος Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν δήλωσε πως τόσο η ίδια όσο και το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν πρόκειται να συναινέσουν.
Ανθρωπισμός του θεαθήναι: Και δεν χρηματοδοτούν φράχτες, και καταγγέλλουν τις χώρες των συνόρων για την αντίστασή τους και τις επαναπροωθήσεις, αλλά όταν οι μετανάστες εισέλθουν, αρνούνται να τους δεχθούν στις χώρες τους (Η ανθρωπίστρια κα ντερ Λάιεν που δεν θέλει να χρηματοδοτήσει φράχτες είναι Γερμανίδα, αλλά η πατρίδα της δεν δέχεται τους δυστυχείς που παγώνουν και πεθαίνουν στα σύνορα Λευκορωσίας – Πολωνίας, και ούτε η ίδια έκανε κάποιο διάβημα προς τη γερμανική κυβέρνηση γι’ αυτό).
Την ίδια στιγμή οι Βρυξέλλες επιτίθεται στον Λουκασένκο γιατί εργαλειοποιεί τους μετανάστες, αλλά παρακαλούν τον Πούτιν να ασκήσει την επιρροή του στον Λευκορώσο πρόεδρο να μην τους στέλνει. Και βέβαια εισπράττουν την σαρκαστική απάντηση του Ρώσου: Για τα επιδόματα που τους δίνετε έρχονται.
Ούτως ή άλλως η πραγματικότητα επιβάλει τη δική της αναγκαιότητα. Οι βαλλόμενες από την μετανάστευση χώρες υψώνουν φράχτες, και η χρόνια αφ’ υψηλού φοβία της φιλελεφτ και αριστερής διανόησης «να μη γίνει η Ευρώπη φρούριο», παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται. Ήδη, σύμφωνα με τη DW, το συνολικό μήκος των νέων οχυρωματικών έργων στα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ ξεπερνά τα 1.000 χιλιόμετρα.
Δεν είναι κάτι ευχάριστο αλλά είναι κάτι φυσικό, αφού οι χώρες των συνόρων έχουν γίνει πεδίο βολής των διεθνών κυκλωμάτων εμπορίας ψυχών που θησαυρίζουν ενθυλακώνοντας δισεκατομμύρια κάθε χρόνο, και των αυταρχικών ηγετών που χρησιμοποιούν τους ξεριζωμένους ως υλικό υβριδικού πολέμου (με αεροπλάνα λεωκορωσικών και τουρκικών εταιριών βρέθηκαν οι μετανάστες στη Λευκορωσία. Δεν διέσχισαν στέπες με τα πόδια…).
