Έχοντας απέναντι του την Όλγα Γεροβασίλη - η οποία απηχεί ευθέως αλλά και διαφυλάττει μεθ’ ευλαβείας την «παρακαταθήκη» του Αλέξη Τσίπρα - τον Νίκο Παππά, τον Παύλο Πολάκη, το Χρήστο Σπίρτζη, τον Αλέκο Φάμπουράρη και πλείστους άλλους, το εσωτερικό «δημοψήφισμα» του Στέφανου Κασσελάκη ίσως αποδειχθεί η τελευταία στροφή, πριν από τον οριστικό εκτροχιασμό του κόμματος.
Το ερωτηματολόγιο που απευθύνεται στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδίασε, όχι επειδή εμπεριείχε ταυτοτικά ζητήματα όπως πχ η αλλαγή στο όνομα κλπ αλλά διότι κατέγραφε όχι μόνο την επιφάνεια, αλλά και τον πυρήνα της ιδιοκτησιακής αντίληψης Κασσελάκη. Αντίληψη η οποία δεν είναι εύκολο να καλυφθεί κάτω από τη γοητευτική ρητορεία του περί «κόμματος των μελών» και τη διαβεβαίωσή του, ότι ανάμεσα στους συντρόφους ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος πρώτος.
«Γενικά τι επιθυμείτε να αλλάξει στο κόμμα ο Στέφανος Κασσελάκης;» είναι η ερώτηση – σηματωρός στο επίμαχο ερωτηματολόγιο.
Όχι τι γενικά πρέπει να αλλάξει στο ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά τι να αλλάξει στο κόμμα ο αρχηγός!
Ελάχιστα 24ωρα πριν από το προγραμματισμένο συνέδριο, το οποίο γνωρίζει ότι δεν «ελέγχει» και ενώ αναμένεται μια επεισοδιακή σύγκληση των οργάνων, την οποία ζήτησε πολυπληθής ομάδα στελεχών υπό την Ολγα Γεροβασίλη, ο πρόεδρος Κασσελάκης δεν κάνει πίσω.
Επέμεινε στην πρωτοβουλία του, μιλώντας
για τον ΣΥΡΙΖΑ που οραματίζομαι…» αλλά και στην τακτική που ακολουθεί ως προς τον πρώην πρόεδρο του κόμματος.
«Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω μέλι». Δείχνοντας την ευθύνη του προκατόχου του που δεν προχώρησε τις αλλαγές ήδη από την ήττα του 2019.
Το έγραψε στη δική του ανάρτηση. Το αναφέρει και ένα αξιοπρόσεκτο κείμενο το οποίο υπογράφει - αλλά μετά βεβαιότητας δεν γράφει- η κυρία Ραλλία Χρηστίδου στην ηλεκτρονική Αυγή.
«Οι δύο εκλογικές ήττες έδειξαν ότι οι πολίτες στις εκλογές του 2019 ζήτησαν αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Ο.Κ του, οι οποίες επικυρώθηκαν πανηγυρικά στο Συνέδριο του 2022, που όμως δεν έγιναν μέχρι σήμερα» σημειώνει η νεαρή βουλευτής. Στο αγνώστου πολιτικού εγκεφάλου μανιφέστο η Ραλλία Χρηστίδου αναφέρεται στην επείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης του φαινομένου «της οργανωσιακής αδράνειας».
Μέσω καταγραφής σειράς ερωτημάτων ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το εξής: Θέλουμε να διατηρήσουμε την οργανωσιακή μας παραδοσιακή κουλτούρα με το σύνδρομο του πολυτιμότερου παίκτη; (most valuable player- MVP syndrome); Τσίπρα- Κασσελάκη περιμένοντας ως εκ θαύματος να λύσουν όλα τα ζητήματα ταλαντούχα στελέχη στην κορυφή της ηγεσίας χωρίς να προκρίνεται η δημιουργική σκέψη για λύση των ζητημάτων από όλους; Θέλουμε δηλαδή την οργανωσιακή αστάθεια; Την αρνητική παρακίνηση; Την απροθυμία για δημιουργική σκέψη από τη βάση της οργανωσιακής πυραμίδας; Η θέλουμε κάτι άλλο;»
Ο πρόεδρος (και το περιβάλλον του), πέντε μήνες μετά την εκλογή του- και ενώ έχει οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα δημοσκοπικά τάρταρα- δεν επιδιώκει να αποσπάσει carte blanche για τις αλλαγές, που άλλοι τις άργησαν ή τις ναρκοθέτησαν.
Σκηνοθετεί μια πόλωση και αντίδραση οι οποίες θα του χρησιμεύσουν ως στοιχειώδες «άλλοθι», μπροστά στην αναμενόμενη κατάρρευση στις ευρωεκλογές.
Η στρατηγική και το σκεπτικό θα μπορούσαν να είναι σχετικά απλοϊκά.
Άλλοι ευθύνονται γιατί δεν προχώρησαν οι αλλαγές που ζήτησαν οι πολίτες, αποδοκιμάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες πολλές εκλογικές αναμετρήσεις.
Οι ίδιοι αυτοί, θέλουν να σταθούν και τώρα εμπόδιο στις αλλαγές. Αυτοί θα φέρουν την ευθύνη για το κακό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Υπάρχει βεβαίως η πιθανότητα το δημοψήφισμα isyriza να είναι μια ακόμη φωτοβολίδα που ο κ. Κασσελάκης δεν υπολόγισε σωστά την τροχιά της και που θα αναγκαστεί να σβήσει με τα χέρια του, στη συνεδρίαση των οργάνων.
