Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ζητούν την «τιμωρία» του Νίκου Ανδρουλάκη με την αποπομπή του από την προεδρία, δεν τη ζητούν τόσο επειδή δεν κατάφερε να οδηγήσει το κόμμα στη δεύτερη θέση και να υπερκεράσει τον Κασσελάκη, το νέο πολιτικό κοσκινάκι του λαϊκισμού.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, είναι το άλλοθι για να του στείλουν τον λογαριασμό για τον τρόπο που διοίκησε το κόμμα στα σχεδόν δυόμιση χρόνια της προεδρίας του. Παραμέρισε τα όργανα, αγνόησε τους βουλευτές, που εύλογα θα επιθυμούσαν να εμφανίζονται τουλάχιστον ως …υπουργίσιμοι. Στους αντίποδες της προεδρίας της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, που πρόσφερε με…μαμαδίστικο τρόπο, κομμάτια της εξουσίας της, ο Νίκος Ανδρουλάκης τη συγκέντρωσε στη στενότατη παρέα του.
Εκανε ελάχιστους συμμέτοχους στην αποτυχία του, ποντάροντας με βεβαιότητα στην επιτυχία του την οποία ήθελε να καρπωθεί καθ’ ολοκληρίαν. Κατά συνέπεια η αποτυχία του, είτε πραγματική είτε μη τον έβαλε σε συμπληγάδες. Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, δύσκολα θα αποφύγει να επιστρέψει το γάντι που του πέταξε σχεδόν στο πρόσωπο ο Χάρης Δούκας, προαναγγέλλοντας την υποβολή της υποψήφιότητάς του.
Οι πληροφορίες για τις προθέσεις του κυρίου Ανδρουλάκη εμπεριέχουν όλα τα σενάρια. Να προχωρήσει η διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας άμεσα στα τέλη Σεπτεμβρίου, κάλπες αρχές Δεκεμβρίου ή ακόμη και έναν αλλιώτικο αιφνιδιασμό.
Ουσιαστικά, όμως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει επιλογές και συμμάχους.
Σύρεται από την άκρως επιθετική σπουδή, που δείχνει ο κ. Χάρης Δούκας ο οποίος εμφανίζεται ως ο κύριος αντιπαλός του και σχεδόν αυτοαναγορεύτηκε (με όσα ανέφερε στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1) στο) σε Μεσσία που καλείται από την… ιστορία να σώσει το ΠΑΣΟΚ.
Παραβλέποντας την ευθεία σύνδεση - που εκ των πραγμάτων γίνεται - με το «μεσσιανισμό» του Στέφανου Κασσελάκη και τις αντίστοιχες διακηρύξεις του περί σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Το επιτελείο, που βλέπει τον κ. Δούκα ήδη από τώρα να ηγείται του ΠΑΣΟΚ, συνειδητά οδηγεί σε μετωπική σύγκρουση με τον νυν αρχηγό. Εκτιμώντας ότι με αυτόν τον τρόπο, θα αποκτήσει αυξημένα διαπιστευτήρια ηγετικότητας για την επόμενη κούρσα. Την οποία αρκετοί προεξοφλούν ως νομοτελειακή, αγνοώντας τις παραμέτρους που κάνουν σχεδόν αδύνατο το στόχο μιας μεγάλης, ενωμένης και λειτουργικής Κεντροαριστεράς.
Η εύκολη παράκαμψη του ηθικού ζητήματος, που τίθεται σε δυο επίπεδα, λιγότερο στη σχέση του με τον Ανδρουλάκη και περισσότερο στην υποχρέωση του προς την Αθήνα και τους Αθηναίους, υποδηλώνει αρκετά για τον κώδικα των αξιών του κ.Δούκα και το λιγοστό χρόνο που χρειάστηκαν οι φιλοδοξίες του να γιγαντωθούν.
Δεν θα χρειαστεί να απολογηθεί βεβαίως για την αντίληψη του περί φιλίας κατά πόσον αυτή οδηγεί σε δουλεία, ελευθερία ή ιδιοκτησία.
Αλλά είναι αναγκαίο να εξηγήσει στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, ποια είναι η «μεγάλη υπέρβαση» την οποία δεν έκανε ο Ν.Ανδρουλάκης και είναι πρόθυμος να κάνει εκείνος ώστε όπως δηλώνει «να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες, ώστε η μεγάλη δημοκρατική παράταξη να είναι στην κυβέρνηση την επόμενη φορά, στις επόμενες εθνικές εκλογές».
Τα πειράματα «δημιουργίας των συνθηκών» στη βάση του βολονταρισμού απέτυχαν ακόμη κι όταν τα δοκίμασαν …αλχημιστές του επιπέδου Τσίπρα. Εξάλλου ο Κ. Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία, δε «δημιούργησαν» τις συνθήκες για να είναι στην κυβέρνηση, αλλά ανταποκρίθηκαν σε αυτές με πολιτικό σχέδιο, προτάσεις και στελέχη, που κατάφεραν να συνεγείρουν μια σοβαρή κοινωνική πλειοψηφία.
Όσον αφορά στη χρησιμοθηρία του δολώματος της ενωμένης μεγάλης δημοκρατικής παράταξης της Κεντροαριστεράς, το πιθανότερο είναι ότι θα τελειώσει μόλις καταλήξει το ΠΑΣΟΚ (ξανά) στο ποιος θα είναι ο αρχηγός του.
