Όλο σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα καταλάβουν όχι μόνο τι συνέβη στις τελευταίες εκλογές, αλλά γενικότερα στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια κι όλο πέφτω έξω. Προφανώς, υπάρχει κάποιος κρυφός διαγωνισμός μεταξύ των προβεβλημένων στελεχών και διεκδικητών της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο προσπαθούν να ξεχωρίσουν με τις πιο άκυρες δηλώσεις.
Λες και ζουν στο σπίτι του δικού τους πολιτικού Big Brother και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αντανάκλαση του ειδώλου τους στον καθρέφτη του ενδιαιτήματός τους ή το κουτσομπολιό στην κουζίνα του «σπιτιού», όπου επιδίδονται σε ανούσιες αψιμαχίες για το ποιος είναι πιο αριστερός.
Δηλώνοντας πως «δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται τέτοια ταλαιπωρία επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, είτε αφορά κακοκαιρία είτε απλά ένα αναπάντεχο γεγονός. Καμία προετοιμασία, κανένας συντονισμός και τελικά χιλιάδες πολίτες υφίστανται απίστευτη ταλαιπωρία», η κυρία Έφη Αχτσιόγλου, νομίζει πως ασκεί κριτική στην κυβέρνηση; Θεωρεί ότι θα πρέπει να πάρουμε τα λόγια της στα σοβαρά;
Τα έκτακτα γεγονότα, γι’ αυτό και χαρακτηρίζονται ως «έκτακτα» γιατί διαταράσσουν την τακτική, την εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων. Εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, η συνεργασία της ΕΛΑΣ με το Πυροσβεστικό Σώμα και τις εταιρείες διαχείρισης των εθνικών οδών, απέτρεψαν μια μείζονα καταστροφή και μία ακόμη χειρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση. Φυσικά, σε ένα τέτοιο έκτακτο, εξαιρετικής επικινδυνότητας περιστατικό, κάποιοι ταλαιπωρήθηκαν. Λογικό και φυσιολογικό. Η αντιπρόταση, όμως, ποια είναι; Ο από μηχανής Θεός; Αυτός εμφανίζεται μόνο στις αρχαίες τραγωδίες. Δε μας έχει συνηθίσει σε επισκέψεις τα τελευταία 2.500 χρόνια.
Την ίδια στιγμή, ο αψίκορος βουλευτής κ. Πολάκης, ξιφουλκεί κατά του Γραφείου Τύπου του κόμματός του, προαναγγέλλοντας «γλέντια στις προκριματικές εκλογές». Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, οι εκλογές θα είναι κάτι σαν πανηγύρι του καλοκαιριού με δημοτικές ορχήστρες, ψητά και ξεφάντωμα μέχρι πρωίας; Είναι σίγουροι πως θα αντέξει το κομματικό ποίμνιο σε μία τέτοια ταλαιπωρία και δε θα λακίσει για ύπνο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μη περιμένοντας τη Σταχτοπούτα να μεταμορφωθεί σε νέα αριστερή πριγκίπισσα;
Έχω όλη την καλή διάθεση για να κατανοήσω πως βρισκόμαστε σε εκείνη την περίοδο του καλοκαιριού, όταν η ραστώνη, ο ήλιος, λίγο κρασί και τ’ αγόρι μου, κάνουν δύσκολες έως αδύνατες τις περίπλοκες διανοητικές ασκήσεις, πολλώ δε μάλλον στο πληκτικό τοπίο της πολιτικής.
Θα περίμενα, ωστόσο, λίγη, τόσο δα πολιτική φρόνηση και εγκράτεια, μόνο και μόνο για την τήρηση των προσχημάτων.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν περιμένω μεγάλες αλλαγές στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και μετά την εκλογή της νέας του ηγεσίας. Η αιτία δε θα πρέπει να αναζητηθεί στα πνευματικά χαρίσματα και στην πολιτική οξυδέρκεια των διεκδικητών, αλλά στη βαριά κληρονομιά που φέρουν στο πολιτικό τους DNA.
Αυτά έχουν μάθει, αυτά κάνουν, όσα σεμινάρια ή κομματικές σχολές κι αν περάσουν. Όλοι γνωρίζουμε τη βρετανική παροιμία «δεν μπορείς να μάθεις καινούργια κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί», άσχετα αν στη δική μας περίπτωση, οι διεκδικητές ανήκουν, κυρίως, στη γενιά των 40αρηδων.
Με τούτα και μ’ αυτά, τελειώνει και το φετινό καλοκαίρι. Εκείνη η γεμάτη υποσχέσεις πινακίδα έξω από τους χειμερινούς κινηματογράφους «Ραντεβού τον Σεπτέμβριο», δεν αρκεί για να αναπτερώσει το ηθικό των φίλων και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν το κόμμα τους να παραδέρνει σαν πλεούμενο χωρίς τιμόνι και πανιά στην ήρεμη θάλασσα της μετεκλογικής πραγματικότητας.
Ποιος ξέρει; Ίσως η έκπληξη να έρθει λίγο πριν το τέλος της ταινίας: «Πολιτικό κόμμα ζητά πολιτική ταυτότητα».
