Ο δικαστής Γιάννης Ντεγιάννης, πρόεδρος του πενταμελούς Εφετείου που δίκασε τους πρωτεργάτες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, στις 23 Αυγούστου 1975 ανακοίνωσε την απόφαση των δικαστηρίου του σύμφωνα με την οποία οι τρεις πρωταίτιοι του πραξικοπήματος (Παπαδόπουλος, Παττακός και Μακαρέζος) καταδικάστηκαν σε καθαίρεση και θάνατο.
Ευθύς αμέσως, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, για να προλάβει τυχόν αντιδράσεις αξιωματικών προσκείμενων στη δικτατορία, μετέτρεψε τις ποινές σε ισόβια δεσμά, λέγοντας την εμβληματική πλέον φράση «όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Βέβαια, από τους τρεις, οι Μακαρέζος και Παττακός αποφυλακίσθηκαν, μετά από πολυετή εγκλεισμό στις φυλακές, για λόγους υγείας.
Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας πως οι δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη που παραμένουν ακόμα φυλακισμένοι μπορούν, εντός του 2021, να υποβάλουν αίτημα, στο δικαστικό συμβούλιο, για την αποφυλάκιση τους, λόγω του νόμου Παρασκευόπουλου που, ως ευνοϊκότερος γι' αυτούς, υπερισχύει του νόμου Καλογήρου.
Στο σημείο αυτό υπάρχουν δύο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
Παρατήρηση πρώτη. Ο νέος ποινικός νόμος Καλογήρου ψηφίσθηκε, ενώ ήδη είχαν προκηρυχθεί οι εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Αυτή η βιασύνη οφειλόταν κυρίως στην εξόφληση γραμματίων προς ποικίλες πλευρές με τη μετατροπή μιας σειράς κακουργηματικών πράξεων σε πλημμελήματα, κάτι που επέφερε την παραγραφή τους.
Επίσης, με τον συγκεκριμένο νόμο επιβεβαιώθηκε ρητά η ισχύς του νόμου Παρασκευόπουλου για τους τρομοκράτες, καθώς, ως ευνοϊκότερος νόμος, ίσχυε του μεταγενέστερου. Ας σημειωθεί πως ο νόμος Παρασκευόπουλου ενώ προέβλεπε μια σειρά από εξαιρέσεις από τις ευεργετικές διατάξεις του, δεν συμπεριέλαβε σε αυτές τις εξαιρέσεις τα εγκλήματα από τρομοκρατικές ενέργειες.
Παρατήρηση δεύτερη. Ο συνδυασμός των νόμων Παρασκευόπουλου και Καλογήρου αποδεικνύει και επιβεβαιώνει τη διαχρονική στοργική συμπεριφορά που επεδείκνυε η ριζοσπαστική Αριστερά προς τους κάθε λογής τρομοκράτες. Αυτοί οι δύο νόμοι ήταν το αποκορύφωμα μιας ολισθηρής πορείας που περιελάμβανε δηλώσεις συμπαθείας, υπερασπιστικές παραστάσεις στα δικαστήρια, αναγνώριση υψηλών ιδεωδών στη δράση της 17 Νοέμβρη. Τι ποιο λογικό να φτάσουμε στο σημερινό επίπεδο κατάντιας, τα εναπομείναντα στις φυλακές στελέχη της 17 Νοέμβρη να ζητήσουν από το δικαστικό συμβούλιο την αποφυλάκιση τους.
Εννοείται, πως τα πάντα εναπόκεινται στην κρίση του συμβουλίου, αλλά αν η απόφαση του είναι απορριπτική μπορούμε να φανταστούμε τι θα γίνει. Θα ξαναζήσουμε τις στιγμές της απεργίας πείνας, τις δηλώσεις συμπαράστασης των γνωστών και μη εξαιρετέων «προοδευτικών» καλλιτεχνών, διανοουμένων -τρόπος του λέγειν- και των σεσημασμένων «προσωπικοτήτων» του διαδικτύου. Για να μην αναφερθώ στις πορείες των «γεννήθηκα στις 17 Νοέμβρη».
Βεβαίως, καλύτερα να τα ξαναζήσουμε όλα αυτά, παρά να υποστούμε το θέαμα της αποφυλάκισης δολοφόνων όχι μόνον ειδεχθών, αλλά κυρίως αμετανόητων.
Δύο νόμοι-όνειδος για τη δημοκρατία μας, από μια κυβέρνηση που ξεψυχούσε, δεν μπορούν να στοιχειώνουν την πολιτική ζωή του τόπου ούτε να περιφρονούν τον πόνο των συγγενών των θυμάτων της 17 Νοέμβρη.
