Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα της φυσικής και ανεμπόδιστης εναλλαγής πολιτικών δυνάμεων στις κυβερνητικές ευθύνες. Από την ίδια την «πολιτευματική φύση» της, επομένως, αυτή προϋποθέτει την ύπαρξη δύο τουλάχιστον αξιόπιστων, φερέγγυων και υπεύθυνων κομμάτων εξουσίας.
Με άλλα λόγια η ύπαρξη πολιτικού σχηματισμού της αντιπολίτευσης με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά είναι που δίνει στο δημοκρατικό πολίτευμα ποιότητα, σταθερότητα, αξιοπιστία, ασφάλεια και προοπτική διάρκειας…
Βέβαια εκ των πραγμάτων οι παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης δεν μπορούν -και δεν γίνεται ίσως- να είναι απολύτως κοστολογημένες και μετρημένες με βάση το δημοσιονομικό αποτύπωμά τους. Αναφέρονται όμως σε ένα σύστημα αξιών -ηθικών, κοινωνικών, πολιτισμικών, πολιτικών κ.λπ.- τις οποίες αναδεικνύουν και εκφράζουν. Συνήθως με τρόπο συμβολικό.
Γι’ αυτό και περιλαμβάνουν πρόσωπα, τα οποία αντανακλούν σημαντικό συμβολικό φορτίο. Πρέπει δε να αναγνωρίσουμε πως ίσως καμιά αντιπολίτευση στον κόσμο δεν κατάφερε να συγκεντρώσει στους κόλπους της τόσες και τέτοιες προσωπικότητες, που να εκφράζουν τόσο αυθεντικά το απαύγασμα κοινωνικά σημαντικών έως και καθαγιασμένων αξιών. Η ανθρωπογεωγραφία του χώρου κραυγάζει εν προκειμένω…
Υπάρχει, για παράδειγμα, ένας Παπαγγελόπουλος. Για να υμνεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης…
Και ένας Παππάς. Για να εκφράζει την ανεξαρτησία της ενημέρωσης…
Η ανάδειξη του –επιθυμητού- δημόσιου ήθους έχει ανατεθεί στον Πολάκη…
Την αξία της κυβερνησιμότητας, άρα της πολιτικής σταθερότητας, ενσαρκώνει ο Πουλάκης που προσέφερε στη χώρα το δεύτερο πιο αναλογικό εκλογικό σύστημα του πλανήτη…
Την αξιοκρατία και την αριστεία δεν υπάρχει αμφιβολία πως την προωθεί ο Μπαλτάς…
Τους κοινωνικούς αγώνες, την υπεράσπιση των απόκληρων, των ειλώτων, των αδικημένων, όσων ζουν τον εργασιακό Μεσαίωνα του 21ου αιώνα και ειδικά της μεταπανδημικής φάσης του (εργαζόμενοι χωρίς ωράρια, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πλήρη ασφάλεια κλπ), προφανώς και τους εκφράζουν ο Καλφαγιάννης και ο Φωτόπουλος…
Την ιστορική γνώση τη συμπυκνώνει αδιαφιλονίκητα ο Φλαμπουράρης… (Θυμίζω πως είχε κατηγορήσει την Πολωνία για συνεργασία με τους Ναζί στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο…)
Τη στροφή και την επένδυση στο μέλλον ενδεχομένως να την υποδηλώνουν ο Τζουμάκας και ο Ραγκούσης…
Την πίστη στο κράτος δικαίου την εκφράζει ένας, φυσικά «εκσυριζισμένος» σήμερα, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, το όνομα του οποίου δεν θα αποκαλύψω, γιατί δεν μπορώ να αποδείξω το γεγονός, αλλά με τον οποίο είχα κάποτε μια εξαιρετικά αποκαλυπτική συνομιλία: Ήταν την εποχή που σάπιζε στη φυλακή, τελεσιδίκως καταδικασμένη σε 10ετή κάθειρξη «για κατάχρηση δημοσίου χρήματος»(!), μια επί 20ετία καθαρίστρια τουαλετών κάποιου δημοτικού σταθμού στον Βόλο, η οποία είχε προσληφθεί αφού πλαστογράφησε το ενδεικτικό της 5ης τάξης, ώστε να θεωρηθεί απολυτήριο δημοτικού.
Και οι ιδιοφυείς δικαστές του εφετείου κακουργημάτων είχαν κρίνει πως η επί 20ετία μισθοδοσία της από τον δήμο για την παρεχόμενη εργασία στοιχειοθετούσε το προαναφερόμενο κακούργημα.
Αγανακτισμένος για κάτι που εκτός από νομικό λάθος, με όρους συγκριτικούς θεωρούσα πως αποτελεί και δικαστικό έγκλημα, διαμαρτυρόμουν έξω από τη Βουλή μαζί με δύο βουλευτές (ο ένας τότε αντιπρόεδρος του Σώματος, ο άλλος υπουργός σήμερα), τον εθνικό εκπρόσωπο της χώρας στο πείραμα του CERN, μια δημοσιογράφο, μια ερευνήτρια στο Παστέρ και ένα εισαγγελέα, διδακτορικό φοιτητή μου.
Εκεί συνάντησα τον –και δικηγόρο- περί ου ο λόγος ιστορικό πασοκάνθρωπο, ο οποίος με ρώτησε τι έκανα, με ενθουσίασε δε εκφράζοντας και αυτός την αγανάκτησή του για τη φυλάκιση της καθαρίστριας.
Για να αναδείξει, όμως, αμέσως μετά το πώς αντιλαμβανόταν το κράτος δικαίου, προσθέτοντας: «Φυλάκισαν την καθαρίστρια, αντί φυλακή να βρίσκονται όλοι οι Πασόκοι, χωρίς στοιχεία, χωρίς κατηγορία και χωρίς δίκη»… Βέβαια και ο γενιτσαρισμός παραδοσιακή αξία της φυλής είναι…
Παραδοσιακή αξία της φυλής είναι, όμως, και η ελληνική κουζίνα… Γι’ αυτό το κόμμα έχει σε περίοπτη θέση –παλαιότερα και κυβερνητική- τη Θεανώ Φωτίου…
Κυρίως όμως αξία του έθνους είναι η υπερχειλίζουσα τεστοστερόνη. Και ένα λαϊκό κόμμα δεν θα μπορούσε να μην την υπηρετήσει ως τέτοια. Έστω και αν ως αυθεντικό εκφραστή της επέλεξε έναν -εν πολλοίς εξελληνισμένο βέβαια- αλλοδαπό: Τον πρέσβη της σοσιαλιστικής Βενεζουέλας. Με τη διακριτικότητα βέβαια του προοδευτικού Τύπου. (Γι’ αυτό άλλωστε είναι χρήσιμος και ο προμνημονευθείς Παππάς…)
Ποια άλλη αντιπολίτευση, λοιπόν, έχει συγκεντρώσει τόσο αξιακό κεφάλαιο και τόσους άξιους ανθρώπους που το υπηρετούν και το εκφράζουν;
