Ο Μητσοτάκης είναι ένας τυχερός Πρωθυπουργός. Στην περίπτωσή του πραγματώνεται παραλλαγμένη η παλιά φράση που αποδίδεται στον Μεγάλο Κωνσταντίνο «Θεέ μου φύλαξέ με από τους φίλους μου. Τους εχθρούς μου τους αναλαμβάνω εγώ». Η παραλλαγή μπορεί να εκφραστεί με την παράκληση, προφύλαξέ με από τους υπουργούς μου, οι αντίπαλοι προσφέρονται μόνοι τους…
Με καθυστέρηση κάποιων ημερών, και με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Πρωθυπουργός απευθύνθηκε χθες στον ελληνικό λαό, όπως είπε «χωρίς ξύλινα λόγια, χωρίς τα τετριμμένα», ζητώντας μια «μεγάλη συγγνώμη» για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Είχε προηγηθεί η ατυχής δήλωσή του ότι προφανώς το δυστύχημα οφείλεται σε ανθρώπινο σφάλμα.
Μάλλον είχε τις πρώτες πληροφορίες που και οι δημοσιογράφοι είχαν, ότι ο σταθμάρχης είχε αποδεχθεί την ευθύνη του. Αλλά σαφώς ήταν λάθος η αναφορά γιατί η αντιπολίτευση καραδοκούσε να τον κατηγορήσει ότι μόνος του συνέταξε πόρισμα και έδινε κατευθυντήρια γραμμή για τη διεκπεραίωση της έρευνας.
Χθες με μια μετρημένη ανακοίνωση ζήτησε τη συγγνώμη. Και εκεί που θα έλεγες κάλιο αργά παρά ποτέ, ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανεπίγνωστη καταγγελτικότητά του να τον δικαιώσει! Η Πόπη, η οποία προσαρμόστηκε γρήγορα στην εριστική λαϊκίστικη αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τον κατηγόρησε ότι άργησε να ζητήσει συγγνώμη πέντε μέρες: «Ωραία και η συγνώμη που τον ανάγκασαν να γράψει. Μόνο που άργησαν πέντε ημέρες»!
Αυτοϋπονομεύονται γιατί στην ανάγκη τους να ασκήσουν επιθετική αντιπολίτευση, χωρίς να ξέρουν «πώς», αποδιαρθρώνουν την αντιπολιτευτική τους θέση. Γιατί μόνο ειρωνικό γέλωτα μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια τοποθέτηση όταν ο δικός της αρχηγός και τότε Πρωθυπουργός, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη για τίποτα.
Δεν ζήτησε συγγνώμη για το αποτρόπαιο θέατρο που έπαιξε το φρικώδες βράδυ της εκατόμβης του Ματιού, όταν έκανε τον ανήξερο για τον κολασμένο θάνατο των συμπολιτών του, και ρωτούσε με… μεγάλο τι ώρα θα πετάξουν το πρωί τα καναντέρ. Ούτε ζήτησε συγγνώμη η περιφερειάρχης του για την Μάνδρα και το Μάτι.
Και ου μόνον, αλλά στην συνέχεια όλοι τους προέβησαν και σε κατάπτυστες ενέργειες και δηλώσεις. Στον ίδιο χρόνο που ο Μητσοτάκης ζήτησε συγγνώμη για τα Τέμπη (και κατά την Πόπη ήταν αργά), ο Τσίπρας είχε ανακαλύψει την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας στο κότερο Παναγοπούλου με την αντίστοιχη καπιταλιστική απόλαυση. Τα ακριβά πούρα που του τα έμαθε ο Καμμένος. Και έπνιγε… την συντριβή του για το ολοκαύτωμα του Ματιού.
Και οι υπουργοί του οργάνωσαν μια αστεία συνέντευξη για να «αποδείξουν» ότι η φωτιά ήταν σχέδιο εμπρηστών. Ο Τόσκας δήλωνε ότι τα πάντα τα έκανε τέλεια, αφού δεν έβρισκε το παραμικρό λάθος στη διοικητική του επάρκεια, η Δούρου δήλων ότι της έτυχε η στραβή στη βάρδιά της, και ο Πολάκης ότι (με 100 νεκρούς) η κυβέρνηση αντέδρασε τέλεια αλλά οι νεκροί θόλωσαν την εικόνα.
Όσο για τον σύντροφο Καμμένο, πήγε στους συντετριμμένους, απελπισμένους και έντρομους επιζώντες, να τους κουνήσει το δάχτυλο, γιατί δεν είχαν λέει διαπιστώσει την… ευεργετική (ανύπαρκτη) συνδρομή του λιμενικού στην σωτηρία τους, και να τους κατηγορήσει ότι μιλάνε σαν τον Πορτοσάλτε!
Ναι, ξέρουμε επαναλαμβανόμαστε. Αλλά τι άλλο είναι η πολιτική ζωή, τα επιχειρήματα των κυβερνήσεων και οι καταγγελίες των αντιπολιτεύσεων (και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ) από μια ατέρμονη επανάληψη τετριμμένων επιχειρημάτων;
Δεν περιμένει κανείς πρωτοτυπία. Πεζές κομματικές ανακοινώσεις είναι, τις οποίες αναγκαστικά ανακυκλώνει η πολιτική δημοσιογραφία. Αλλού έγκειται το θέμα: Αυτές οι τετριμμένες καταγγελίες αποκτούν οντότητα και κύρος ανάλογα με τον πομπό τους.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ που βαρύνεται για τα ανωτέρω, κατηγορεί μια κυβέρνησα γι’ αυτά που ο ίδιος έκανε στη νιοστή και με απεχθέστερο τρόπο, ποια πολιτική υπεραξία προσμένει να κερδίσει από την καταγγελία του; Ο κόσμος τα ακούει και είτε αγανακτεί, είτε μειδιά ειρωνικά και λέει: Κοίτα ποιος μιλάει. Και έτσι υπερέχει εφτά χρόνια ο Μητσοτάκης. Έργο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό.
