Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Καλά τα λόγια, οι παχιές υποσχέσεις και οι γενικευμένες προσεγγίσεις. Στην πολιτική αν κάνεις όλα τα παραπάνω μπορείς να κερδίσεις εφήμερες εντυπώσεις, όμως κάποια στιγμή όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Τότε μέσα σε μία μέρα, τα λόγια μπαίνουν σε δεύτερο πλάνο και τα γραπτά βγαίνουν στο προσκήνιο. Για την κυβέρνηση, η 24η Μαΐου θα μείνει χαραγμένη για πολύ καιρό στην μνήμη της, μια και πρόκειται για την ημέρα που δημοσιοποιήθηκαν δύο κείμενα που ουσιαστικά αποτελούν το τέλος των ψευδαισθήσεων για τον κ.Τσίπρα και σηματοδοτούν το πέρασμα σε μία άλλη εποχή για την κυβερνητική πλειοψηφία, στην εποχή του ρεαλισμού:
- Tο λεγόμενο ολιστικό, αναπτυξιακό κείμενο. Στις 106 σελίδες του καταγράφονται μεν κάποιες μεταρρυθμίσεις , οι οποίες όμως είναι γενικόλογες, ασαφείς και χωρίς ξεκάθαρο πλαίσιο.
Μεταξύ των προτάσεων υπάρχει και η ρύθμιση για τις συλλογικές συμβάσεις αλλά και για τον κατώτατο μισθό. Δύο θέματα, στα οποία έχει επενδύσει πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, όλο αυτό το διάστημα.
Με μία προσεχτική ματιά ο καθένας αντιλαμβάνεται πως ο κατώτατος μισθός ούτε στα 751 ευρώ (κυβερνητική προεκλογική δέσμευση) θα φτάσει, ενώ αν υπολογίσουμε και την μείωση του αφορολόγητου τότε οι εργαζόμενοι όχι δε θα δουν αύξηση, όπως υποστηρίζει ο κ. Τσίπρας, αλλά αντίθετα οι μειώσεις των εισοδημάτων τους θα είναι πολύ μεγάλες.
- To επικαιροποιημένο σχέδιο συμφωνίας με τους θεσμούς. Στις περίπου 40 σελίδες του , οι δανειστές ξεκαθαρίζουν μία σειρά θεμάτων και “κόβουν το βήχα” στην ελληνική κυβέρνηση.
Όποιος διαβάσει το κείμενο, στο οποίο έχει συμφωνήσει η ελληνική κυβέρνηση, θα αντιληφθεί πως οι μεγάλες δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών όχι μόνο δεν τελειώνουν, αντιθέτως θα συνεχιστούν με αμείωτη ένταση και για τα επόμενα χρόνια. Ενδεικτικό σημείο της συνεχιζόμενης επιτήρησης είναι το σημείο της συμφωνίας, στο οποίο ξεκαθαρίζεται πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει σε εφαρμογή κανένα από τα αντίμετρα, στα οποία έχει επενδύσει ολόκληρη τη ρητορική της, χωρίς να πάρει πρώτα την έγκριση των δανειστών.
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται πλέον σε πολιτικό επίπεδο είναι ένα: Υπάρχει καθαρή έξοδος από τα μνημόνια, όπως υποστηρίζει ο πρωθυπουργός; Υπάρχει πολιτική οδός διαφυγής για την κυβέρνηση; Κατά πόσο μπορεί να επικοινωνήσει πλέον την λεγόμενη έξοδο της χώρας από τα μνημόνια ο πρωθυπουργός, κερδίζοντας παράλληλα χρόνο παραμονής στην εξουσία;
Για τον κ.Τσίπρα τα δύο αυτά κείμενα αποτελούν μία βίαιη μεν αλλά αναπόφευκτη δε επαναφορά στην πραγματικότητα.
Από εδώ και πέρα πλέον είναι στο χέρι του να σταθμίσει τα γεγονότα και να πάρει αποφάσεις. Το τί τελικά θα γίνει ελάχιστοι γνωρίζουν, αν και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκτιμούν πως στο Μέγαρο Μαξίμου θα υπάρξουν πολλές συσκέψεις από εδώ και στο εξής με βάση τα καινούργια δεδομένα.
Στο ίδιο πλαίσιο, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρούν ότι ο χρόνος μετρά αντίστροφα για την προκήρυξη εθνικών εκλογών, ειδικά μετά τα όσα περιλαμβάνονται τόσο στο ολιστικό σχέδιο της κυβέρνησης όσο κυρίως στην επικαιροποιημένη συμφωνία με τους δανειστές.
Εάν σε αυτό το ήδη ασφυχτικό πλαίσιο προσθέσουμε και την τοποθέτηση του Πιέρ Μοσκοβισί μετά το τέλος του Eurogroup, ο οποίος απαντώντας σε σχετική ερώτηση απέκλεισε την πιθανότητα χρονικής μετάθεσης των περικοπών στις συντάξεις, τότε με ευκολία μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι προσεχείς εβδομάδες θα κρίνουν πολλά αναφορικά με τον κυβερνητικό σχεδιασμό.
