Ήταν μόλις πριν λίγα χρόνια, όταν τα διεθνή ΜΜΕ μετέδιδαν τις εικόνες της φρίκης και της ντροπής στη Μόρια της Λέσβου (ή της Μυτιλήνης, θα σας γελάσω).
Ήταν τότε που κάποιοι, πιστοί στο δόγμα «η θάλασσα δεν έχει σύνορα», αλλά και σε μία καθαρά ιδιοτελή προσέγγιση του μεγάλου ανθρώπινου δράματος των μεταναστευτικών ροών, θέλησαν να το εκμεταλλευτούν και πολιτικά.
Και τι δεν είχαμε ακούσει τότε. Από το «λιάζονται κι εξαφανίζονται», λες και δεν ήταν άνθρωποι, μα σκιές, μέχρι το «και τι έγινε που βιάζεται κάθε έξι μήνες ένα παιδί».
Σε αγαστή συνεργασία με διάφορες ύποπτες ΜΚΟ (δεν ευθύνονται όλες, αλλά μόνο εκείνες που έκαναν τον ανθρωπισμό επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο), με την αβελτηρία τους, προκάλεσαν ασφυξία στη χώρα, απείλησαν τη σταθερότητά τους και με περισσό θράσος απειλούσαν την Ευρώπη πως «θα ανοίξουμε τα σύνορα και θα γεμίζει η ήπειρος «τζιχαντιστές», φράση που εκστόμισε ο τότε άκαπνος «στρατάρχης», Πάνος Καμένος.
Και άνοιξαν τα σύνορα της πατρίδας, και είδαμε τα καραβάνια των δυστυχισμένων να τη διασχίζουν, ψάχνοντας διέξοδο προς τον Βορρά. Και έκλεισαν τα σύνορα οι γειτονικές χώρες, σε μια προσπάθεια να προστατεύσουν τον δικό τους τόπο. Και τότε δημιουργήθηκε η επί της γης κόλαση που ακούει στο όνομα Μόρια.
Δεν έφτανε μόνο που ήταν ανίκανοι να διαχειριστούν τα σύνορα και τις μεταναστευτικές ροές, αποδείχτηκαν παντελώς ανίκανοι να φροντίσουν για τη στοιχειώδη φροντίδα αυτών των ανθρώπων. Ή μήπως δεν ήταν έτσι; Μήπως είχαν κάποιο σχέδιο, της τελευταίας πάντα στιγμής, να αναθέσουν τη δουλειά σε τρίτα μέρη, τις γνωστές ΜΚΟ, με το αζημίωτο;
Είναι κάτι που διερευνά η δικαιοσύνη και θα περιμένουμε την απόφασή της.
Και ήρθε το 2019 κι άλλαξε η κυβέρνηση, η οποία λίγους μήνες αργότερα, αντιμετώπισε με επιτυχία και την στήριξη της συντριπτικής πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, την υβριδική απειλή στον Έβρο, όταν ο δύστροπος και πάντα πονηρός γείτονας, θέλησε να εργαλειοποιήσει τον ανθρώπινο πόνο των προσφύγων.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι του Ρουβίκωνα (του ιστορικού ποταμού και όχι της δήθεν επαναστατικής οργάνωσης των κλεφτοκοτάδων). Οι μεταναστευτικές ροές μειώθηκαν, η διαχείριση των παράνομα εισελθέντων στη χώρα βελτιώθηκε, εφαρμόστηκαν προγράμματα μετεγκατάστασης, επανένωσης οικογενειών, φροντίδας για τα ασυνόδευτα ανήλικα κ.λπ.
Τα «στρατόπεδα», όπως τα αποκαλούσε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και οι άνθρωποι που δικαιούνταν νομική προστασία, άρχισαν να ζουν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον με πολιτισμένους όρους διαβίωσης.
Η Ελλάδα, από τις ανέξοδες διακηρύξεις περί ανθρωπισμού, πέρασε στα έργα. Μπορεί να μην δημιούργησε ένα ιδανικό σύστημα (υπάρχει, άραγε, κάπου;), ωστόσο έκανε μεγάλα και σοβαρά βήματα, γεγονός που αναγνωρίζεται πλέον διεθνώς και, κυρίως, από τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Έδωσε το παράδειγμα προστασίας των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε., παρά τις δυσκολίες και τις υπονομεύσεις και σήμερα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, συζητούνται τα μέτρα που έλαβε ως πρότυπα και άξια μίμησης.
Αφήνοντας πίσω το αμαρτωλό αυτό παρελθόν που άφησε τόσες πολλές ανοιχτές πληγές, κάνει κι άλλα βήματα για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Το παλιό στρατόπεδο της Μόριας με τις εικόνες του ανθρώπινου πόνου και της ντροπής, μετατρέπεται σε κιβωτό νέων δραστηριοτήτων, οι οποίες θα περιλαμβάνουν μουσικό σχολείο, ειδικό σχολείο, φοιτητική εστία, συνεδριακό κέντρο και κέντρο καινοτομίας.
Εκεί, όπου στο πρόσφατο παρελθόν ήταν ένα αποθετήριο ψυχών, σε λίγο καιρό θα ανθίζει η ανθρώπινη δημιουργία. Εκεί, όπου ακόμη κι' αν ήσουν άθεος, έβλεπες την κόλαση, τώρα θα ακούγονται οι φωνές των νέων, κυρίως, ανθρώπων που θα έχουν στη διάθεσή τους εγκαταστάσεις και εξοπλισμούς, για να προετοιμαστούν καλύτερα για το μέλλον. Εκεί, όπου χανόταν η ελπίδα, τώρα θα γεννιέται.
Αυτές είναι οι δύο Μόριες, οι δύο Ελλάδες, οι δύο τρόποι για να ασκεί κανείς πολιτική. Η μία ανήκει στο παρελθόν, η άλλη στο μέλλον.
