Εν αρχή ήν το εξοργιστικό των δύο μέτρων και σταθμών που διακονείται στην παρ’ ημίν Αριστερά. Το 2018 αρχές Δεκεμβρίου συνελήφθησαν δύο μαθητές 14 και 16 ετών γιατί υποκίνησαν την κατάληψη του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου. Και ου μόνον αλλά συνελήφθησαν και οι γονείς τους για παραμέληση ανηλίκου, ενώ αναζητείτο κα ένας ακόμη μαθητής 14 χρόνων καθώς και ο γονέας του.
Ο λόγος; Είχαν παρακινήσει σε κατάληψη κατά της συμφωνίας των Πρεσπών. Σαφώς δεν δικαιολογείτο η κατάληψη, αλλά οι 14χρονοι και οι γονείς τους δεν έτυχαν της κατανόησης που τυγχάνουν οι σημερινοί καταληψίες, που μόνο «δίκια» τους αναγνωρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (και το ΚΚΕ).
Κι οι τότε και οι τώρα την ίδια τελετουργία ακολουθούν. Αυτό εξέλαβαν ως αγωνιστική παράδοση επειδή κάποτε έγινε κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Μόνο που τότε τα’ σκιαζε η φοβέρα και βρέθηκαν εκεί ο ψυχωμένοι. Στη μεταπολίτευση η κατάληψη έγινε μια θεατρική αναπαράσταση, μια καρικατούρα εκ του ασφαλούς, αφού δεν είχε κανένα διακύβευμα ως παρελκόμενο. Το αντίθετο, πιστωνόταν στις αγωνιστικές περγαμηνές - μέχρι και στην Πρωθυπουργία οδηγούσε.
Όχι ότι ενδιαφέρει, αλλά η στήλη τις τελευταίες ημέρες αναθεώρησε. Θεωρούσε ότι οι μαθητές του Λυκείου είναι πολίτες και υποχρεούνται να επωμίζονται την ευθύνη των πράξεών τους . Ωστόσο πλέον βρίσκεται σε mood κατανόησης. Συνηχεί με τις απόψεις εκείνων που λένε δεν φταίνε τα παιδιά.
Είναι εντυπωσιακό αυτό που γίνεται στα social media και δη στο Facebook. Γονείς συγκεκριμένου πολιτικού προσανατολισμού με παιδιά σε κατάληψη, την υπερασπίζονται με πάθος και επιτίθενται σε όποιον έχει ένσταση. Ασπρομάλληδες, με πείρα ζωής υποτίθεται, να υποστηρίζουν τις καταλήψεις διακηρύσσοντας ότι «καλά κάνουν τα παιδιά και αγωνίζονται. Από αυτά θα δούμε σωτηρία». Και όποιος εκφράζει την παραμικρή επιφύλαξη για τη μορφή, τους στόχους, τον ρεαλισμό και τη δυνατότητα υλοποίησης των αιτημάτων, δεν μπορεί παρά να είναι ακροδεξιός ή φασίστας – άντε στην καλύτερη περίπτωση να του κάνουν τη χάρη να τον χαρακτηρίζουν επιτιμητικά ως ΝΔτη.
Φαίνεται η λέξη «αγώνας» ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι η λέξη - φετίχ, ασχέτως ποιος και πόσο «αγώνας» είναι, ποια η έκφρασή του, ποιος ο ρεαλισμός των αιτημάτων του. Σημασία έχει «ο αγώνας» - αλλά πάντα με την απαραίτητη προϋπόθεση οι «αγωνιστές» να είναι δικοί μας. Αυτοί έχουν δίκιο, οι απέναντι πάντα άδικο.
Πολύ σωστά κάνει η Κεραμέως και επιβάλει το μέτρο της απουσίας. Η στήλη δεν είναι κατά των όποιων «αγώνων» αρκεί, οι αγωνιζόμενοι να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα.
Γιατί στην ελληνική πραγματικότητα οι αγώνες μετά το 1981 ήταν τσάμπα. Γι’ αυτό και είχαμε «ρωμαλέο» κίνημα καταλήψεων (πλην περιόδου ΣΥΡΙΖΑ), «ρωμαλέο» κίνημα των εργαζομένων στις κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφελείας, «ρωμαλέο» κόψιμο της Ελλάδας στα δύο από τα τρακτέρ. Αντιθέτως εκεί που χρειαζόταν όντως ρωμαλέο - χωρίς εισαγωγικά - κίνημα, στον ιδιωτικό τομέα, υπήρχε ληθαργική καθίζηση. Εκεί είχε κόστος και με τόση ανεργία οι καιροί ου μενετοί.
Σαφώς η Κεραμέως διέπραξε αστοχίες, δευτερεύουσες πάντως. Το λάθος ήταν γενικότερο της κυβέρνησης που σύρθηκε από τα social media μετά την ανακοίνωση της ιταλικής κυβέρνησης ότι θα δώσει δωρεάν μάσκες και θα βάλει 15 μαθητές ανά τάξη. Έλειψε από την αρχή η εξήγηση γιατί δεν θα μπορούσαν να βρεθούν διπλές αίθουσες, με όλα τα διοικητικά ή άλλα προβλήματα (ακόμη και ασφαλείας και στατικότητας), για αίθουσες που δεν έχουν κτισθεί γι’ αυτό τον σκοπό. Αργά επίσης γνωστοποιήθηκε ότι οι πλούσιες Ελβετία και Γερμανία έχουν από 25 μαθητές ανά τάξη.
Δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητό ότι τα social δεν είναι η κοινωνία. Αν ήταν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κυβέρνηση ήδη το 2012 και αξιωματική αντιπολίτευση… ο Στέφανος Μάνος. Αν τα social ήταν αντιπροσωπευτικά της κοινωνίας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξακολουθούσε και σήμερα να είναι κυβέρνηση, και ο Μητσοτάκης δεν θα έριχνε υπερδιπλάσια ποσοστά πρωθυπουργικής καταλληλόλητας στον Τσίπρα.
Δεν χρειάζεται καθημερινή αντεπίθεση προς τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι και να λέει. Καταδικάστηκε, αντιπολίτευση είναι, κάτι θα πρέπει να λέει. Και όσο πιο μαξιμαλιστικά φωνάζει, τόσο χάνει και απομακρύνει κόσμο. Χρειάζεται απλώς ειλικρινής «απεύθυνση» προς τον λαό, ειλικρινής εξήγηση, και όταν πρέπει ειλικρινής παραδοχή των αδυναμιών και των λαθών.
