«Να τελειώνουμε με τις αντιπολιτεύσεις» είχε πει ωρυόμενος ο Λένιν στην πρώην μενσεβίκα συντρόφισσα Αλεξάνδρα Κολοντάι το 1921, θέτοντας εκτός νόμου την «Εργατική Αλληλεγγύη». Την ίδια χρονιά έστελνε τον Τρότσκι να πετσοκόψει τους πρώην συμπολεμιστές αναρχικούς της Κροστάνδης. Τι ζητούσαν οι τελευταίοι; Μεταξύ άλλων «το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου».
Ο ίδιος ο Τρότσκι έλεγε στους Μενσεβίκους (περίπου σοσιαλδημοκράτες με σημερινούς όρους): «Άθλια υποκείμενα χρεοκοπήσατε, ο ρόλος σας τελείωσε, πηγαίνετε εκεί που ανήκετε, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Παιδιά αυτής της κουλτούρας («ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν») είναι οι σύντροφοι της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, μπολιασμένοι ολίγον από λενινισμό και σταλινισμό, αλλά στο πολύ πιο ξεθυμασμένο και -ναι- στο εντελώς ακίνδυνο.
Ήταν εντυπωσιακό που «αχός βαρύς ακούστηκε» από τη δήλωση Τζανακόπουλου, περί εκκαθαρίσεων «σε πολυπλόκαμους και βαθείς μηχανισμούς της δημόσιας διοίκησης, οι οποίοι φρέναραν πολιτικές επιλογές και δημιουργούσαν εμπόδια σε συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται από τον ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες απόψεις. Δεν θα αναφερθούμε στο ευκολάκι «πήραμε την κυβέρνηση δεν πήραμε την εξουσία» της κας Περιστέρας Μπαζιάνα, που έχει καταστεί εμβληματική ρήση και έχει υποστεί το αντίστοιχο bullying. Η προεδρική σύντροφος δεν ήσκησε εξουσία, είναι ιδιώτης και οι απόψεις της αφορούν την ίδια.
Όμως τον Σεπτέμβριο του 2016 στη ΔΕΘ ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο νόμο για τις τηλεοπτικές άδειες, έστελνε προειδοποίηση προς το ΣτΕ, λέγοντας: «Δεν δίνω ούτε μια πιθανότητα στο ΣτΕ να ακυρωθεί ο διαγωνισμός»! Τότε ήταν φρέσκος ακόμη, δεν τον ήξεραν οι πολλοί και νόμισαν ότι… δεν κατάλαβε τι είπε, παρότι υπέπεσε σε θεσμικό ατόπημα αδιανόητο για πρωθυπουργό χώρας Δικαίου της ΕΕ!
Τον Ιούνιο του 2017 σχολιάζοντας δικαστική απόφαση σχετική με την αναδρομικότητα των φορολογικών ελέγχων μίλησε για «θεσμικά εμπόδια». Έχει ενδιαφέρον το περιστατικό: Με αφορμή την απόφαση του ΣτΕ για αναδρομικούς ελέγχους της Εφορίας, ο Πολάκης με «ποιητική έμπνευση» είχε γράψει έμμετρο σχόλιο στο Facebook, στο οποίο χαρακτήριζε τη Δικαιοσύνη ως «προστασία του κάθε νταβατζή». Για το ίδιο θέμα είχε δηλώσει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις αντίθετες προς το κυβερνητικό έργο! (έλα ντε).
Η Ένωση Δικαστών - Εισαγγελέων είχε χαρακτηρίσει την κριτική του «αστοιχείωτη», και ο Αλέξης σε θεσμική επίσκεψή του στο υπουργείο Υγείας ενώπιον του Πολάκη είχε απαντήσει: «Εμείς οι αστοιχείωτοι ξεπερνάμε πολλές φορές ακόμα και θεσμικά εμπόδια αυτών που έχουν ιδιαίτερη στοιχείωση».
Ανταπαντώντας η Ένωση επεσήμανε πως «η αντιμετώπιση της Δικαιοσύνης ως θεσμικού εμποδίου είναι άκρως επικίνδυνη λογική που συμβάλλει καθοριστικά στην αμφισβήτηση του κράτους δικαίου».
Αυτές ήταν κάποιες ενδεικτικές από τις δεκάδες περιπτώσεις της μαύρης βίβλου των παρεμβάσεων και υποβαθμίσεων που προσπάθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Δικαιοσύνη και τις Ανεξάρτητες Αρχές.
Τότε ο αείμνηστος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης είχε γράψει πως «Οι θεσμοί δεν είναι εμπόδια για τα παρακάμψει κανείς, αλλά θεμελιώδη στοιχεία της δημοκρατίας».
Την θεωρητική τεκμηρίωση της παρεμβατικότητας στους θεσμούς προσπάθησε να τεκμηριώσει ο τότε αναπλ. υπουργός Εσωτερικών Χρ. Βερναρδάκης: «Το θεωρητικό και πολιτικό επομένως πρόβλημα που έχει ανακύψει στο πεδίο της αριστερής πολιτικής είναι ότι αναλαμβάνοντας την κυβέρνηση αναλαμβάνεις ουσιαστικά την εποπτεία για τον συντονισμό μιας κλειδωμένης νεοφιλελεύθερης δομής (πολυδιάσπαση διοικητικών αρμοδιοτήτων, Ανεξάρτητες Αρχές, πρότυπα διοίκησης κ.λ.π).
Σε αυτά που ονόμαζαν «νεοφιλελεύθερη δομή» του κράτους αναφερόταν και ο Τζανακόπουλος, όχι στον κάθε ΝΔτη δημόσιο υπάλληλο.
Και αυτή η λογική όντως θα ήταν επικίνδυνη, αλλά ευτυχώς καταλήγει σε παρωδία. Για να επιβάλεις τέτοιες επικίνδυνες απόψεις χρειάζεται και η ανάλογη στόφα ανθρώπου. Χρειάζεται να έχεις το κουράγιο για να κάνεις ρήξεις. Όχι να υποχωρείς σε 17 ώρες.
Εκείνοι που τα έκαναν, που έκαναν τις Κροστάνδες (και αργότερα τα αδιανόητα αίσχη του Κατύν), ανήκαν σε (ή έρχονταν από) μια άλλη, γενιά. Των αφοσιωμένων και αποφασισμένων. Αυτών που ο Άρθουρ Καίσλερ στο «Μηδέν και το Άπειρο» είχε ονομάσει «φιλοσόφους - πολεμιστές».
Εκείνοι με άγριο και απεχθή τρόπο, προς δυστυχία των λαών τους, κίνησαν ούτως ή άλλως τους τροχούς της ιστορίας. Να το επαναλαμβάνει χθες ως προτροπή ο Αλέξης στους συνδικαλιστές (έτοιμος, μαζί με την εργατική τάξη να κυλίσει τους τροχούς της ιστορίας) αποτελεί καρικατούρα και προκαλεί θυμηδία.
Εκείνοι ήταν ψημένοι και αποφασισμένοι να θυσιάσουν το τομάρι τους. Εδώ το αγωνιστικό «ψήσιμο» των ΣΥΡΙΖΑίων, ήταν για μεν τον Τζανακόπουλο δυο χρόνια παραμονής στο Αιγάλεω (γνώρισε τα φαρμάκια της εργατιάς), του Τσίπρα στις σχολικές καταλήψεις της πασοκικής ανοχής και τον τουρισμό στις Γένοβες, και του Πολάκη η κάλυψη πίσω από τη βουλευτική ασυλία.
Δεν είναι επικίνδυνοι για τη δημοκρατία γιατί δεν έχουν το κουράγιο να είναι. Γιατί δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν το τίμημα αν χρειαστεί. Παραμυθιάζουν εαυτούς ότι είναι δρακογενιά των παλιών, εκείνων που έχασαν το κεφάλι τους «στα γουναράδικα».
Στην ουσία αυτό που κάνουν είναι να αναπαράγουν μυθολογημένες ηχηρές εκφράσεις για να δικαιολογήσουν στους οπαδούς τους την αποτυχία τους.
