Καμιά δεκαπενταριά νοματαίοι, φίλα προσκείμενοι στον Καραμανλή, προσχώρησαν ή εκφράστηκαν κατά καιρούς θετικά για τον Σύριζα.
Αντώναροι, Σπηλιωτόπουλοι, Πολύδωρες, Παπακώστες, Τσιτουρίδηδες, Κύρτσοι, Ψωμιάδηδες εσχάτως αλλά και μερικά άλλα φρούτα που ξέρασε το εκλογικό σώμα και πριν περάσουν οριστικά στην αφάνεια, είπαν να ρίξουν μια τελευταία ζαριά μπας και δούν άσπρη μέρα.
Ένας μάλιστα απ' αυτούς -ο Παπαγγελόπουλος- ανέλαβε επί Τσίπρα και υπουργικά καθήκοντα, στήνοντας την υπόθεση Νοβάρτις και έχοντας τώρα μια ομόφωνη καταδίκη στην πλάτη για παράβαση καθήκοντος, το πιο ατιμωτικό αδίκημα για έναν πολιτικό.
Απ’ όλη αυτή τη συνομοταξία, προσώρας μόνο ο Παυλόπουλος παραμένει σιωπηλός αλλά υποψιάζομαι όχι για πολύ γιατί ακόμα φέρει βαρέως το ότι δεν προτάθηκε από τον Κυριάκο για δεύτερη θητεία στην Προεδρία.
Την ίδια ακριβώς πορεία ακολούθησαν και πολύ περισσότεροι σκληροί πασόκοι και κηπουροί στου ΓΑΠ, που όταν το ΠΑΣΟΚ έπεσε κατηγορία, άρχισαν να βρίσκουν ελκυστικό τον Τσίπρα τον οποίο μέχρι τότε έβριζαν με τα χειρότερα λόγια.
Όλα αυτά ανιδιοτελώς φυσικά γιατί ως γνωστόν στην πολιτική προέχει η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο και όχι η προσωπική ανέλιξη.
Και αν το κίνητρο και των μεν και των δε ήταν η πολιτική επιβίωση, το φλέγον ερώτημα είναι τώρα πώς οι φυλές αυτές μπορούν και συνεννοούνται μεταξύ τους όταν οι μεν κατηγορούσαν κάποτε τους δε για την πτώχευση της χώρας και αποκαλούσαν τον Καραμανλή καταστροφέα και ολετήρα, οι δε τον ΓΑΠ προδότη που έφερε ΔΝΤ και μνημόνια κι έκανε την Ελλάδα κλωτσοσκούφι των δανειστών. Και το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό.
Αφήνουμε δε κατά μέρος το ότι οι γηγενείς Συριζαίοι πέρναγαν κάποτε, και τους μεν και τους δε, γενεές δεκατέσσερις.
Εκτός φυσικά αν το κοινό συνεκτικό στοιχείο είναι τώρα το μίσος και η απέχθεια προς τον Κυριάκο, οι μεν γιατί τους ξαπόστειλε από κει που ήρθαν, οι δε γιατί άνοιξε το κόμμα προς το κέντρο και την κεντροαριστερά, παίρνοντας όλη την αφρόκρεμα του ΠΑΣΟΚ, και παραμένοντας έκτοτε πολιτικά επικυρίαρχος, στέλνοντας τους ίδιους στα αζήτητα και στο πολιτικό πτωχοκομείο.
Γιατί τι άλλο κοινό να έχουν ο Αντώναρος με τον Ραγκούση, ο Σπηλιωτόπουλος με τον Κοτσακά, η Παπακώστα με την Τζάκρη;
Εκτός φυσικά κι αν Ψωμιάδης και Ξενογιαννακοπούλου αποφάσισαν τώρα να ομονοήσουν, να αφήσουν το παρελθόν στην άκρη και να κατεβάσουν καμμιά κοινή πολιτική πλατφόρμα ως μέλη ενός αχταρμά που δηλώνει μεν κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά λέει στον κάθε πικραμένο, ό,τι θέλει ν' ακούσει.
Μεταξύ μας χλωμό το βλέπω αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Κι έχουμε δει και χειρότερα.
* Ο Κυριάκος Μπερμπεριδης είναι μέλος της Γραμματείας Προγράμματος και των Τομέων Υγείας & Πολιτικής Υποστήριξης της Νέας Δημοκρατίας
