Ανήμερα της 3ης του Σεπτέμβρη, γενέθλιας ημέρας του ΠΑΣΟΚ, στο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει η αυλαία του Διαρκούς Συνεδρίου - του οργάνου που, σύμφωνα με το καταστατικό, συγκαλείται σε περίπτωση κρίσιμων αποφάσεων – και το οποίο θα οδηγήσει το κόμμα στην εκλογή νέου αρχηγού στις 10 ή στις 16 Σεπτεμβρίου, οπότε θα διεξαχθούν οι δυο γύροι.
Το τελευταίο διαρκές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είχε πραγματοποιηθεί στις αρχές Ιανουαρίου του 2015, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βάδιζε ολοταχώς για την εξουσία και ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα του, έδινε το σήμα της ρήξης και της νίκης. «Ρήξη, λοιπόν, και σύγκρουση. Καθώς σε τρεις εβδομάδες από σήμερα συγκρούονται όχι απλώς δύο εναλλακτικές προτάσεις για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη, αλλά δύο κόσμοι… Από τη μία, ο παλιός πολιτικός κόσμος που φεύγει… Από τη μία, ένα γερασμένο, αμαρτωλό και αδιόρθωτο σύστημα εξουσίας…Και από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ, με το κυβερνητικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, το πρόγραμμα επανεκκίνησης, με τον λαό «ενεργό στο πλάι μας».
Οκτώ χρόνια μετά, ο λαός με την πρόσφατη διπλή ετυμηγορία του, υπέδειξε στον ΣΥΡΙΖΑ και στον τέως αρχηγό του, πως είχαν γίνει αυτό που κάποτε αποδοκίμαζαν ως «παλιό».
Ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την ηγεσία και για να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ελπίδες επανάκαμψης, πρέπει οι σύντροφοι να αλλάξουν τα πάντα και όχι απλώς πρόεδρο. Να γίνουν πολιτική δύναμη ευθύνης, αξιοπιστίας, σύνθεσης, ενότητας, σύνδεσης. Σε καιρούς που η ρήξη, η σύγκρουση και η ανατροπή είναι συνθήκες που απωθούν την κοινωνική πλειοψηφία.
Όσα έγιναν και ειπώθηκαν στη διήμερη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής το Σαββατοκύριακο - όπου κλείδωσαν οι τέσσερις υποψηφιότητες Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου, Παππά και Τζουμάκα - δικαιώνουν την εκτίμηση ότι η σφυρηλάτηση κοινής ταυτότητας και μοίρας στο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πολιτικό φορέα, είναι ευθέως συνδεδεμένη με την προοπτική της εξουσίας. Υπό την οπτική της «κατάληψης» της.
Οι βασικοί υποψήφιοι πρόεδροι περιγράφουν μια διαφορετική εκδοχή του νέου ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να διαφέρει όμως επί της ουσίας η απεύθυνσή τους.
Η Εφη Αχτσιόγλου διακηρύσσει «ούτε αριστερά ούτε κέντρο» αλλά μιλάει για την πληθυντική αριστερά, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θέλει μια αριστερά να μιλάει σε πλατιά ακροατήρια, ο Νίκος Παππάς προσκαλεί όλο τον κόσμο από την αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Ο Στέφανος Τζουμάκας ζητάει εντολή να φτιάξει ένα ανοικτό Λαϊκό και Εκλογικό Κόμμα που θα αποδώσει δικαιοσύνη στα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Ο Νίκος Βούτσης τασσόμενος υπέρ της εκλογής της συντρόφισσας Αχτσιόγλου, ως μια ένδειξη «τόπο στα νιάτα», έδειξε προς την Αριστερά της διακυβέρνησης και των κοινωνικών αγώνων με τολμηρή απεύθυνση από το έδαφος της Αριστεράς, σε όλον τον προοδευτικό χώρο.
Ο Νίκος Φίλης, μοναχικός εκφραστής της Ομπρέλας στο μοναδικό ίσως αξιοπρόσεκτο πολιτικό κείμενο, καταδίκασε τον
«ασπόνδυλο πολυσυλλεκτισμό» επικρίνοντας πολλές φορές ευθέως τον Αλέξη Τσίπρα και διαπιστώνοντας ότι η μήτρα της ήττας τον 2019 και του 2023 ανάγεται στην εποχή της αναξιοπιστίας. Προειδοποίησε ότι «Το 18% δεν είναι διατηρήσιμο αν δεν υπάρξει άμεση ανάταξη του κόμματος: δημοκρατικές λειτουργίες, προγραμματική ανανέωση, νέα ηγεσία με σεβασμό στη συλλογικότητα και εντέλει αριστερή φυσιογνωμία του κόμματος».
Στους αντίποδες, ο Χρήστος Σπίρτζης πολιτικός γενίτσαρος υπό την ηγεσία Τσίπρα και αδελφοποιτός του κ Νίκου Παππά. Διεκδίκησε αποκατάσταση της τιμής των πασοκογενών, λέγοντας «ούτε ζητήθηκε συγγνώμη, για όσα καταγγέλθηκαν στα όργανα. Ούτε όμως ακούστηκε έστω και μία φωνή αποδοκιμασίας, μια λέξη αποδοκιμασίας από τις εγγύτερες πολιτικά ομάδες».
Ο κ. Σπίρτζης παραιτήθηκε από μέλος της Πολιτικής Γραμματείας και απέχει από τις διαδικασίες εκλογής αρχηγού που βλέπει να έχουν «προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα». Αφήνοντας μετέωρο το δικό του μέλλον εντός του ΣΥΡΙΖΑ, έξω από αυτόν, ή μέσα σε κάποιο μελλοντικό εγχείρημα. Ο Νίκος Μπίστης και αυτός τασσόμενος στο πλευρό της Έφης Αχτσιόγλου νουθέτησε τον Στέφανο Τζουμάκα να μην κατέβει υποψήφιος και τους συντρόφους α εγκαταλείψουν την εχθροπάθεια και να κινηθούν πιο κοντά στο ύφος και το ήθος της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Θυμίζοντας μια άβολη και δυσάρεστη αλήθεια. Ότι όταν ο Καμμένος φώναζε |«στα τέσσερα στα τέσσερα» υπήρχε ένα κομμάτι της τότε κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που επικροτούσε. Δεν είπε αλήθεια βέβαια ισχυριζόμενος ότι αυτοί είναι σήμερα στο κόμμα της Ζωής Κωνσαντοπούλου. Αρκετοί μετέχουν μαζί του στις διαδικασίες για το… νέο ΣΥΡΙΖΑ. Στις 3 του Σεπτέμβρη όταν θα αρχίσει στο Διαρκές Συνέδριο η συζήτηση για τα αίτια της ήττας, θα φανεί εάν μπορεί εκτός από αρχηγό να βρει ταυτότητα, στίγμα και απεύθυνση το κόμμα, όπου οι τάσεις και οι φράξιες είναι ιερατείο, οι σύντροφοι μπορούν να αρπάζονται από το λαιμό - κυριολεκτικά και μεταφορικά – και το πολακικό λουμπεναριό μπορεί να «φτύνει» τους πάντες χωρίς συνέπειες.
