Ότι και να πει κανείς για την χθεσινή απερίγραπτη ταλαιπωρία θα είναι εν αδίκω γιατί δεν φταίει κανείς και φταίνε όλοι. Τα της Αττικής Οδού τα ανέλαβε ο εισαγγελέας, θα τα διερευνήσει με την επικουρία ειδικών, οπότε η γνώμη μας είναι εκ του περισσού.
Ωστόσο κάποτε δεν είχαμε εταιρίες να διαχειρίζονται τους δημοσίους δρόμους αλλά και πάλι εγκλωβιζόμασταν. Και η βασική αιτία ήταν ότι στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας κράτος πολίτες είναι απροετοίμαστοι. Το κράτος γιατί σίγουρα δεν έχει να αντιμετωπίσει τις κλιματικές συνθήκες της Νορβηγίας και εξ αυτού δεν διαθέτει την επιχειρησιακή ετοιμότητα και τον εκχιονιστικό στόλο των βορείων χωρών.
Συνέβαλε φυσικά και η «αραλίδικη» αμεριμνησία μας. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι οδηγοί δεν είχαν αλυσίδες. Και όταν οι πρώτοι δεν έχουν μπλοκάρουν και τους υπόλοιπους. Και να πεις ότι δεν το ήξεραν; Επί ημέρες τα κανάλια υπερέβαλαν για την ερχόμενη κακοκαιρία, σε σημείο τρομολαγνικού «υπερθεάματος».
Τα ίδια επεσήμαινε ο γράφων και σε περασμένες χρονιές, όταν οι οδηγοί εγκλωβίζονταν και ξενυχτούσαν στην εθνική οδό με την κραυγή «που είναι το κράτος». Τα ίδια θα λέμε και στο μέλλον.
Οι παππάδες στα Ραφάλ
Η ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών μας απέτρεψε από τον σχολιασμό ενός θέματος το οποίο αδίκως πολυχλευάστηκε: Τον αγιασμό των Ραφάλ.
Περίσσεψαν οι ειρωνείες για το θέαμα παππάδων μπροστά σε τελευταίας τεχνολογίας πολεμικά αεροσκάφη, τόσο στο διαδίκτυο όσο και στον χώρο των «επωνύμων». Ποικίλα τα σκεπτικά. Η πιο αφελής άποψη ήταν ότι τα αεροσκάφη είναι όπλα που σκοτώνουν ανθρώπους και δεν θα έπρεπε οι εκπρόσωποι του Χριστού να τα ευλογούν.
Η πλέον κοινής αποδοχής, ήταν η «μοντέρνα» άποψη που θεωρούσε μεσαιωνική την παρουσία παπάδων. Τη διακινούσε όχι μόνο ο μοντέρνος σεχταρισμός απλών χρηστών των κοινωνικών δικτύων, αλλά και διανοούμενοι διαφορετικής πολιτικής θεώρησης, με υψωμένο περιφρονητικά το φρύδι.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα: Ο καλός σκιτσογράφος Δημήτρης Χατζόπουλος παρέθεσε τη γελοία εικόνα του Πάνου Καμένου με μοκέτες αυτοκρατορικού χρώματος στην ακροθαλασσιά πάνω στην άμμο, να προσκυνά… τη μνήμη των μαχητών της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Και δίπλα έναν παππά να ευλογεί τα Ραφάλ. Ισια κι όμοια δηλαδή η αστεία λαϊκίστικη θεατρικότητα με μια συνήθεια που φέρει φορτίο αιώνων.
Ο «θεσμικός» καθηγητής Νίκος Μαρατζίδης αλλά και η Σώτη Τριανταφύλλου, με τις συνήθως ενδιαφέρουσες εικονοκλαστικές απόψεις, κατακεραύνωσαν επίσης τον αγιασμό.
Γράφει ο Μαρατζίδης: Οι πρόσφατες εικόνες όπου, παρουσία του πρωθυπουργού, δύο μητροπολίτες τέλεσαν αγιασμό και ράντισαν τα αεροσκάφη Rafale, μπορεί σε αρκετούς να προκαλούν γέλια, σε μένα μόνο απελπισία. Απορούμε μετά γιατί πολλοί Ελληνες είναι επιρρεπείς στις θεωρίες συνωμοσίες και δεν εμπιστεύονται την επιστήμη»
Η Τριανταφύλλου χαρακτηρίζει «μπουρτζοβλαχιά» την παρουσία των ιερέων, και αναφερόμενη στον Πρωθυπουργό γράφει ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας Ευρωπαίος ηγέτης προφανώς νιώθει αλυσοδεμένος στην σκοταδιστική Ορθοδοξία». Προσθέτει ότι «το πρόβλημά μας είναι η ατολμία μας να αποδεσμευτούμε από την παπαδοσύνη».
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ένθεος (και ο γράφων δηλώνει άθεος) για να μην κατανοεί τη διαφορετική ποιότητα που μπορεί να έχει η ανάμειξη ιερέων, σε διαφορετικής έντασης δημόσιες εκδηλώσεις. Ναι, πιστεύουμε ότι σε ένα κοσμικό κράτος είναι αναχρονισμός να ξεκινούν οι εργασίες της Βουλής ή τα σχολεία με αγιασμό. Και πρέπει το πολιτικό σύστημα να απεμπλακεί από αυτά.
Όμως τα Ραφάλ είναι άλλης διάστασης θέμα. Πάντα οι ιερείς ευλογούσαν τα όπλα, γιατί αυτά προσλαμβάνουν την ιερότητα που έχει η προστασία ζωής, βωμών και εστιών. «Οὐ καταισχυνώ τα όπλα τα ιερὰ... αμυνώ δε και υπὲρ ιερών και οσίων και μόνος και μετὰ πολλών» ορκίζονταν οι νεαροί πολίτες της αρχαίας Αθήνας κατά την ενηλικίωσή τους.
Η ευλογία των όπλων συνεχίστηκε και στο Βυζάντιο, και φυσικά στην επανάσταση του 1821. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στους οικείους μύθους (πχ. Αγία Λαύρα). Υπάρχουν οι μαρτυρίες των ιστορικών της επανάστασης (Ιωάννης Φιλήμων) αλλά και φιλελλήνων μαρτύρων. Ο Γερμανός Έρικ Τράιμπερ π.χ. γράφει στο ημερολόγιό του: «Ο αγιασμός των λαβάρων αποτελούσε συνηθισμένη πρακτική πριν από τις πολεμικές επιχειρήσεις».
Το νήμα αυτής της ιστορικής συνέχειας κράτησαν οι παππάδες που ευλόγησαν τα Ραφάλ. Και αν κανείς αντιτίθεται σε αυτή την συνήθεια θεωρώντας την μεσαιωνική, υπάρχει μια άλλη πτυχή, απολύτως σεβαστή, και στην οποία δεν πέφτει λόγος σε κανέναν μας.
Τον αγιασμό τον θέλουν οι πιλότοι μας. Το γεγονός ότι τόσοι έχουν χάσει τη ζωή τους κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους, είναι αυταπόδεικτο ότι καθημερινά στον ουρανό του Αιγαίου ακροζυγιάζονται μεταξύ ζωής και θανάτου.
Πριν μπουν στο αεροπλάνο συνήθως κάνουν τον σταυρό τους. Παρωχημένο ή όχι, αποτελεί προσωπική υπαρξιακή τους ανάγκη, ανάγκη ανθρώπων που ζουν στο όριο, ανάγκη που δεν εντάσσεται στους κοσμικούς ακκισμούς ημών των απλών χρηστών του διαδικτύου, ή των εικονοκλαστών σνομπ διανοουμένων. Όσων δηλαδή κάνουμε τη δουλειά μας μέσα σε εργασιακή ασφάλεια.
Γι’ αυτό θεωρούμε ότι η παρουσία των παπάδων στα Ραφάλ, όσο και να προσομοιάζει στην συνήθη παρέμβαση της «παπαδοσύνης» στη δημόσια ζωή, είναι άλλο θέμα, αφορά τις εσωτερικές ανάγκες των πιλότων μας, και απαιτεί σεβασμό, κατανόηση, ευαισθησία και διακριτικότητα.
