Η υπόθεση με τις υπερβολικές χρεώσεις των τραπεζών αποτελεί πραγματικό γεγονός. Η συζήτηση, όμως, που άνοιξε από την αντιπολίτευση είναι καθαρά προπαγανδιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του και το ΠΑΣΟΚ παριστάνουν ξαφνικά ότι είναι αθώοι του αίματος, ωσάν να έχουν προκύψει από παρθενογένεση. Η πραγματική πραγματικότητα είναι πως οι ίδιοι που παριστάνουν τους προστάτες των πολιτών είναι αυτοί που, σε βάθος χρόνου, δημιούργησαν όλα τα προβλήματα.
Από πλευράς αντιπολίτευσης, το θέμα σχεδόν μονοπώλησε τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Και μάλιστα με εσωκομματική διαφωνία μεταξύ Πολάκη και Φάμελλου, καθώς όπως φαίνεται ο κ. Πολάκης έχει επιστρέψει στο 2013 και 2014 και ενθυμούμενος όσα υποσχόταν τότε ο κ. Τσίπρας θέλει να (ξανα)κρατικοποιήσει τις τράπεζες.
Κάνει πως ξεχνά πως ο ίδιος και το κόμμα του μας οδήγησαν στον τρίτο μνημόνιο, οπότε οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν για τρίτη φορά και αφελληνίστηκαν εντελώς.
Προηγουμένως, προεκλογικά, μας υπόσχονταν και πάλι δημόσιο πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα με τη δημιουργία δημόσιας αναπτυξιακής τράπεζας και τράπεζας ειδικού σκοπού για μικρομεσαίους και αγρότες.
Μετά, άρχισαν να υπόσχονται δημόσιο πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα με απόκτηση πλειοψηφικού μεριδίου και συνεπώς του management μίας συστημικής τράπεζας.
Τον Ιούλιο του 2013, στην Πολιτική Απόφαση Ιδρυτικού Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αναφερόταν: «Θέτουμε το τραπεζικό σύστημα υπό την ιδιοκτησία και τον έλεγχο του δημοσίου, με ριζική τροποποίηση του τρόπου λειτουργίας του και των στόχων που σήμερα υπηρετεί, με αναβάθμιση του ρόλου των εργαζομένων και των καταθετών. Ιδρύουμε δημόσιες τράπεζες ειδικού σκοπού με αντικείμενο την αγροτική πίστη, τη μικρή και μεσαία επιχείρηση και τη λαϊκή στέγη».
Τα ίδια και στην Πολιτική Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ του Σεπτεμβρίου 2013: «Δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος του τραπεζικού συστήματος».
Και στις 17 Νοεμβρίου 2013, ο κ. Τσίπρας έλεγε στην «Αυγή της Κυριακής»: «Ο νόμος για το ΤΧΣ θα αλλάξει. Οι τράπεζες θα περάσουν υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν την πραγματική οικονομία και τη ζήτηση, την παραγωγική βάση της χώρας και το βιοτικό επίπεδο της πλειοψηφίας του λαού. Στην κατεύθυνση αυτή σχεδιάζουμε μια νέα δομή του τραπεζικού συστήματος, όπου θα συνυπάρχουν τράπεζες - ταμιευτήρια μικρού μεγέθους και περιφερειακής εμβέλειας, αναπτυξιακές τράπεζες και τράπεζες ειδικού σκοπού ή συνεταιριστικές. Η λειτουργία τους πρέπει να εδραιωθεί στη διαφάνεια και στον κοινωνικό έλεγχο, έτσι ώστε να κατοχυρώνεται το δημόσιο συμφέρον και να αποκατασταθεί η καταθετική πίστη».
Και όλο το 2014 μας έλεγαν πως θα έθεταν το ΤΧΣ υπό δημόσιο έλεγχο και μετά θα έπαιρναν από εκεί 3 δις για τα κόκκινα δάνεια και την περίφημη «σεισάχθεια». Τι συνέβη; Υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο μετά τη 17ωρη διαπραγμάτευση που οδήγησε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 (μετά το γελοίο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου). Και το ΤΧΣ έγινε πανίσχυρο με απόλυτο έλεγχο στις τράπεζες.
Τι ξέχασαν οι σημερινές μοιρολογίστρες
Παρ’ όλα αυτά, το παραμύθι συνεχίστηκε – και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τον κ. Πολάκη να παριστάνει ότι έχει χάσει κάποια επεισόδια του συριζαϊκού έπους. Και έμεινε στο «ηρωικό» και παραπλανητικό 2015.
Διότι, παρά τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, στις προγραμματικές δηλώσεις του Οκτωβρίου 2015, ο κ. Τσίπρας επέμεινε να λέει τα εξής απίθανα: «Βιώσαμε, λοιπόν, όλοι μας μία παγκόσμια πρωτοτυπία, το ελληνικό κράτος να αγοράζει επί της ουσίας τις τράπεζες, αφήνοντας όμως τη διοίκησή τους, το μάνατζμεντ τους στους προηγούμενους μετόχους. Είναι και αυτό άλλο ένα επεισόδιο που αποδεικνύει τις βαθιές σχέσεις διαπλοκής και εξάρτησης της πολιτικής εξουσίας από την οικονομική ολιγαρχία στον τόπο μας. Δεσμευόμαστε, λοιπόν, ότι αυτή η αρνητική παγκόσμια πρωτοτυπία αυτήν τη φορά δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Οι τράπεζες που θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου θα έχουν και το αντίστοιχο μάνατζμεντ».
Άλλωστε, τον Σεπτέμβριο του 2015, από το βήμα της ΔΕΘ, ο κ. Τσίπρας ακόμη σφύριζε αδιάφορα. Και έλεγε: «Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το Δημόσιο ανακτά τον έλεγχο του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και ασκεί πλήρως τα δικαιώματά του στις ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες».
Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που με το νόμο 4472/2017 επέβαλαν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, με τον 4549/2018 επέτρεψαν στα ξένα funds να έχουν έδρα και εκτός Ελλάδας και στις τράπεζες να ενημερώνουν τους δανειολήπτες ότι πούλησαν το δάνειό τους σε κάποιο ξένο fund με ένα απλό mail ή sms και χωρίς πια να υποχρεούνται σε 12μηνη προειδοποίηση. Και με τον νόμο 4512/2018 προχώρησαν σε επίσπευση επανάληψης πλειστηριασμού – από 30 σε 8 ημέρες.
Μιλάμε γι’ αυτούς που αφού απέτυχαν να κάνουν έφοδο στο Νομισματοκοπείο, να φτιάξουν «παράλληλο» τραπεζικό σύστημα και να φέρουν ρούβλια από τη Ρωσία, προκάλεσαν τεράστια αιμορραγία καταθέσεων (40 δις έκαναν φτερά με το καλημέρα που μας είπε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015) και κατέληξαν να κλείσουν τις τράπεζες, να επιβάλουν capital control, να φέρουν άλλη μια αχρείαστη ανακεφαλαιοποίηση, να χάσουν οι τράπεζες το 90% της χρηματιστηριακής τους αξίας και να παραδώσουν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο υπερταμείο και το σύνολο των δανείων των Ελλήνων (και των εξυπηρετούμενων) στα ξένα funds.
Και για να τελειώνουμε με τα συριζαϊκά κροκοδείλια δάκρυα: Η Συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 αναφέρει σαφώς ότι «το πλαίσιο ανακεφαλαιοποίησης θα αναπτυχθεί, με σκοπό τη διατήρηση της ιδιωτικής διαχείρισης των τραπεζών που ανακεφαλαιοποιήθηκαν και τη διευκόλυνση ιδιωτικών στρατηγικών επενδύσεων. Ο νόμος σχετικά με τις κρατικές εγγυήσεις στις αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις θα τροποποιηθεί, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η χρηματοδότηση από το πρόγραμμα και να περιοριστεί η σύνδεση μεταξύ τραπεζών και κράτους».
Αυτά τα υπέγραψαν και τα ψήφισαν όλες οι σημερινές μοιρολογίστρες του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ, που τώρα έχουν κοπεί σε εκατό κομμάτια.
Έργα και ημέρες ΠΑΣΟΚ
Πάμε τώρα στο ΠΑΣΟΚ - άλλες μοιρολογίστρες αυτές - από όπου ξεκίνησε το κακό.
Τι να πρωτοθυμηθούμε;
Μετά 1987 η Ελλάδα αποδείχθηκε, αναλογικά με το μέγεθος της εγχώριας αγοράς, πρωταθλήτρια στις αποκρατικοποιήσεις τραπεζών. Το ελληνικό Δημόσιο μόνο από τις αποκρατικοποιήσεις τραπεζών εισέπραξε 4,5 δις ευρώ (2,5% του ΑΕΠ). Το 1991 πουλήθηκε η Τράπεζα Πειραιώς και το 1993 η Τράπεζα Αθηνών.
Το 1998 από πώληση μετοχών της Εθνικής Τράπεζας, το κράτος εισέπραξε 63 δις δρχ. Και πάλι το 1998, πουλήθηκε η Τράπεζα Κρήτης στη Eurobank έναντι 22 δις δρχ., η Τράπεζα Μακεδονίας – Θράκης στην Τράπεζα Πειραιώς έναντι 27,3 δις δρχ., η Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδος στην Εγνατία Τράπεζα έναντι 17,3 δις δρχ.
Το 1999, πουλήθηκε η Ιονική στην Alpha Bank έναντι 272 δις δρχ. και τα έσοδα από αυτήν την πώληση παίχτηκαν και χάθηκαν στο Χρηματιστήριο!
Το 2002 η ΕΤΒΑ πουλήθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς έναντι 511 εκ ευρώ. Στο βιβλίο του «Χρυσάφι είναι το Δημόσιο», ο Δ. Παπούλιας, που χρημάτισε Πρόεδρος σε πολλές ΔΕΚΟ επί ΠΑΣΟΚ, αναφέρει την ΕΤΒΑ ως την επιτομή της παθολογίας των ΔΕΚΟ. Όπως ανέφερε, «ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από τράπεζα», καθώς, «μετά από κυβερνητικές πιέσεις, δόθηκαν δάνεια που δεν έπρεπε να δοθούν, έγιναν άχρηστοι διορισμοί, αναλήφθηκαν μη κερδοφόρες δραστηριότητες». Η εξυγίανσή της μέχρι να ιδιωτικοποιηθεί κόστισε 2 δις ευρώ.
Το 2003 έχουμε την πώληση πακέτου 11% της Εθνικής Τράπεζας έναντι 490 εκ ευρώ, ενώ το 2004 πουλήθηκε το 7,46% της Εθνικής Τράπεζας έναντι 562 εκ ε.
Διότι μπορεί το ΠΑΣΟΚ να κέρδισε τις εκλογές του 1993 με σύνθημα «Μία μετοχή στον ΟΤΕ και αυτή κρατική», αλλά μετά έδωσε τα ρέστα του.
Όλα αυτά, βέβαια, συνοδεύονταν από πανάκριβες εθελούσιες εξόδους - όχι μόνο από τις τράπεζες, αλλά από όλες της ΔΕΚΟ που αποκρατικοποιούνταν.
Τη δεκαετία 1998 - 2008 καταβλήθηκαν 2 δις ευρώ για να αποχωρήσουν οικειοθελώς 8.000 εργαζόμενοι από τις ΔΕΚΟ.
ΔΕΚΟ πρωταθλήτριες στην ακρίβεια
Μιλάμε για τις ΔΕΚΟ που, σύμφωνα με στοιχεία του 2003 της τότε ΕΣΥΕ και της Τράπεζας της Ελλάδας, κρατούσαν σταθερά ψηλά τη σημαία του πληθωρισμού: Η μέση αύξηση των τιμολογίων των ΔΕΚΟ το 2003 ήταν 3%, έναντι μέσου πληθωρισμού 3,5%, και δε βοήθησαν στην υποχώρηση του πληθωρισμού. Η μέση αύξηση των τιμολογίων ύδρευσης ήταν 6,1% και των ταχυδρομικών τελών 5,2%, του υγραερίου 5,1%, της ΔΕΗ 2,9%, των αστικών συγκοινωνιών 1,2%. Το 2002 τα τιμολόγια ύδρευσης αυξήθηκαν κατά 3,7%, το 2001 κατά 6,8%. Τα ταχυδρομικά τέλη αυξήθηκαν το 2002 κατά 9,9% και το 2001 κατά 15,5%. Οι αυξήσεις στα εισιτήρια της Ολυμπιακής ήταν 1,6% το 2003, 7,7% το 2002, 9,2% το 2001.
Παράλληλα, από το 2000 ως το 2004 είχαμε 520.000 διορισμούς στο Δημόσιο.
Ύστερα, ήλθαν τρόικα και μνημόνια!
Σήμερα, βέβαια, οι μοιρολογίστρες μας λένε ότι δε θέλουν να επιστρέψουμε στο παρελθόν. Αλλά δυστυχώς ζούμε σε ένα παρόν που οι ίδιοι έχουν διαμορφώσει. Κι’ ας παριστάνουν τους λωτοφάγους!
*Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος
