Κάθε δραστηριότητα ατόμων ή οργανισμών για να επιταχυνθεί ή να βελτιωθεί είναι αυτονόητο ότι πρώτα πρέπει να μετρηθεί και αξιολογηθεί.
Κάθε λογικός άνθρωπος και χωρίς ιδιαίτερες ειδικές γνώσεις και σπουδές επ’ αυτού, θα συμφωνούσε με αυτήν την άποψη.
Όλοι… «πλην Λακεδαιμονίων». Και αυτοί δεν είναι άλλοι από την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ που με εμμονή και πρωτόγονο φανατισμό αντιδρούν σε οποιαδήποτε απόπειρα αξιολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών και ασφαλώς και στις εξετάσεις του ελληνικού ‘PISA ’που πρόκειται να διεξαχθούν αύριο.
Στάσεις εργασίας προκηρύχθηκαν μια και όπως υποστηρίζουν για όλα φταίει ο κακούργος ΟΟΣΑ τον οποίο υπακούει η κυβέρνηση, που με τέτοιους διαγωνισμούς / μετρήσεις διαλύει το δημόσιο σχολείο. Ποιο σχολείο; Αυτό που ανοιγοκλείνουν κάθε λίγο ανάλογα με τις κομματικές τους στοχεύσεις όπως τις διαμορφώνουν οι περιστάσεις.
Αυτό προφανώς δεν είναι διάλυση, αλλά μέγα ευεργέτημα για τους μαθητές, οι οποίοι καταδικάζονται σε αγραμματοσύνη, κυρίως οι ασθενέστεροι οικονομικά. Καμία μέτρηση λοιπόν, καμία πληροφόρηση για το τι συμβαίνει, και πώς. «Μας κρίνουν οι μαθητές μας κάθε μέρα», έγραφαν αλλού ως μέγα επιχείρημα. Ας θεσμοθετηθεί όπως ζητείται από αρκετούς και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και από μαθητές τους και από γονείς.
Εδώ σφυρίζουμε αδιάφορα. Αφού αντιπαρέλθει κάποιος τα «επιχειρήματα» της ανακοίνωσης με την οποία καλούνται δάσκαλοι και καθηγητές σε στάση/ απεργία την Τετάρτη 10-5-23 μια και χρειάζεται μακροσκελής ανάλυση, ας μείνουμε στην ουσία.
Γιατί αυτό το μένος κατά του διαγωνισμού; Μα επειδή πολύ απλά, όπως ομολογούν και οι ίδιοι προκύπτει και κάποια αξιολόγηση, συνολικά όχι ειδικά κάποιου σχολείου, για την ποιότητα του εκπαιδευτικού-διδακτικού έργου που παρέχεται στα παιδιά μας. Και από τον ευρωπαϊκό PISA αλλά και από τον ελληνικό οι διαπιστώσεις είναι θλιβερές: Πατώνουμε και επομένως υπάρχει ευθύνη μεταξύ άλλων και του δασκάλου της τάξης. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο και δεν πρέπει να είναι.
Οι άνθρωποι από όλες τις παρατάξεις που συντάσσουν ανακοινώσεις με επιχειρηματολογία μπαγιάτικη 30-40 χρόνων προφανώς μέσα στη στασιμότητα της σκέψης τους και τον κομματικό φανατισμό, δεν είναι σε θέση να εκτιμήσουν τα οφέλη μιας τέτοιας διαδικασίας. Δεν θέλουν με τίποτε να βγει στο φως όπως επιβάλλεται και είναι αυτονόητο η σχολική τάξη, ένα τμήμα της δουλειάς που κάνουν ή δεν κάνουν, μια και αυτό σημαίνει ξεβόλεμα, σημαίνει λογοδοσία, σημαίνει καθημερινό αγώνα για προσφορά στα παιδιά των πολιτών που έχουν στα χέρια τους.
Στοιχεία ασύμβατα με μια σχεδόν θρησκευτικού τύπου ιδεοληψία, αλλά και φόβο για εμφάνιση ανεπαρκειών. Ακόμη με τις ανακοινώσεις αυτές παρουσιάζουν και μια εικόνα διχασμένων προσωπικοτήτων: Είναι οι ίδιοι εκείνοι που θρηνούσαν μετά την τραγωδία των Τεμπών για το γεγονός της έλλειψης αξιολόγησης του προσωπικού που είχε ως αποτέλεσμα έναν ανεπαρκή σταθμάρχη με ολέθριες συνέπειες.
Σε κάθε περίπτωση για μια ακόμη φορά οι ΔΟΕ και ΟΛΜΕ εμφανίζονται κατώτερες των περιστάσεων, αυτοαναιρούνται και αποδεικνύουν πως δεν είναι σε θέση να παίξουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο στη βελτίωση της Εκπαίδευσης.
* Ο κ. Παναγιώτης Τσακρής είναι εκπαιδευτικός, πρώην διευθυντής στο Πειραματικό Λύκειο Αγίων Αναργύρων και στο 2ο ΓΕΛ Ιλίου
