Η δολοφονική επίθεση, που δέχτηκε ο 31χρονος αστυνομικός, έρχεται να προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο αιματηρών, εγκληματικών γεγονότων, που έχουν στιγματίσει τα ελληνικά γήπεδα και την ελληνική κοινωνία, τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Χρόνος καθόλου μικρός, που μάλλον αναδεικνύει το βάθος του προβλήματος, αλλά και την αποτυχία των όποιων λύσεων εφαρμόστηκαν έως σήμερα.
Οι ιστορίες πάντα συγκλόνιζαν κοινή γνώμη και πολιτικό κόσμο. Ο 29χρονος Χαράλαμπος Μπλιώνας το 1986 στο γήπεδο Αλκαζάρ στη Λάρισα έπεφτε νεκρός όταν φωτοβολίδα καρφωνόταν στο λαιμό του. Το 1991, επίσης από φωτοβολίδα στην κοιλιά, λίγο έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, ο 17χρονος Γιώργος Παναγιώτου έχανε τη ζωή του.
Την ίδια χρονιά, ο 21χρονος Ευθύμιος Λιάκας και ο 25χρονος Κώστας Ντόλιας εγκλωβίζονται στο όχημά τους, το οποίο τυλίγεται στις φλόγες από μολότοφ στην εθνική οδό. Το 1995, ο 25χρονος Γιώργος Καρνέζης χάνει τη ζωή του στη Γλυφάδα, όταν δέχεται επίθεση με μαχαίρι στην κοιλιά.
Το 2007, ο 22χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος πέφτει νεκρός σε ένα «ραντεβού θανάτου» στη Λεωφόρο Λαυρίου. Το 2011, ο 21χρονος Γιάννης Ρουσάκης χάνει με ανάλογο τρόπο τη ζωή του στην Κρήτη, όπως και το 2014, επίσης στην Κρήτη, ο 46χρονος Κώστας Κατσούλης.
Το 2020, ο 28χρονος Τόσκο Μποζατζίσκι σκοτώνεται από αυτοκίνητο, που τον χτυπά. Το 2022, ο 19χρονος Άλκης Καμπανός, δολοφονείται, όταν δέχεται επίθεση οπαδών, όντας αμέριμνος με την παρέα του στο δρόμο. Μόλις τον Αύγουστο, ο 35χρονος Μιχάλης Κατσουρής χάνει τη ζωή του κατά τη διάρκεια επεισοδίων στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Σε αυτή τη λίστα των θυμάτων της τυφλής οπαδικής βίας, προστίθενται δεκάδες άλλοι, που απλώς στάθηκαν «τυχεροί» και βγήκαν τραυματισμένοι από ανάλογες επιθέσεις.
Μετά τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα, αποφασίστηκε ένα ακόμη «πακέτο» μέτρων για την αντιμετώπιση της οπαδικής βίας. Να κλείσουν οι λέσχες των οργανωμένων οπαδών και να μείνει μόνο ένας σύνδεσμος με έδρα την επίσημη ΠΑΕ κάθε ομάδας, η αστυνομία να ελέγχει τους οργανωμένους φιλάθλους, να δημιουργηθεί παρατηρητήριο βίας σε συνεργασία με την UEFA και να τοποθετηθούν κάμερες στα γήπεδα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να φέρει στο ανώτατο δυνατό επίπεδο το θέμα, προσκαλώντας τους προέδρους των τεσσάρων μεγάλων ομάδων σε συνάντηση μαζί με τον πρόεδρο της UEFA, τον περασμένο Αύγουστο. Η κυβέρνηση μιλά για «απόστημα που πρέπει να σπάσει» και δηλώνει διατεθειμένη να προχωρήσει σε όλα τα αναγκαία μέτρα. Το πρωί του Σαββάτου, στο Μέγαρο Μαξίμου να εξεταστούν και πάλι όλα τα δεδομένα σε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό με τη συμμετοχή των κυρίων Οικονόμου, Φλωρίδη, Βρούτση, Παπασταύρου, Σκέρτσου και Μπρατάκου.
Μετά από κάθε νεκρό, από κάθε συμπλοκή, από κάθε «ραντεβού θανάτου» η πολιτεία βάζει «στοίχημα» να θέσει τέλος στην ανοχή του χουλιγκανισμού. Κάθε φορά, αυτό το στοίχημα, το χάνει. Ατελείωτες συσκέψεις αρμοδίων, κυβερνητικών στελεχών και παραγόντων ομάδων, μέτρα ασφαλείας πριν από κάθε αγώνα, απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων, εκατέρωθεν βολές για το ποιος είναι υπεύθυνος, όλα χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Είναι θέμα της πολιτείας; Είναι θέμα της αστυνομίας; Είναι θέμα των οργανωμένων οπαδών και των συνδέσμων; Είναι θέμα νοοτροπίας; Ό,τι και να είναι, κοινός παρονομαστής είναι η πλήρης αποτυχία να μπει τέλος. Πάντα, θα υπάρχει κάποιος που θα έχει αντίρρηση να δείχνεις ταυτότητα για να μπεις στο γήπεδο, που θα έχει αντίρρηση να χρησιμοποιούνται κάμερες, θα έχει αντίρρηση να διασφαλίσει την τάξη μέσα στον χώρο, που λειτουργεί η «επιχείρησή» του - γιατί αυτό είναι το γήπεδο για κάθε ομάδα- και γιατί πάντα θα χρειάζεται έναν «στρατό» οπαδών για να πιέσει, να μπορεί να δείξει τη δύναμή του, να τον χρησιμοποιήσει όταν και όπου απαιτηθεί. Γιατί πάντα, ό,τι κι αν αποφασιστεί, θα υπάρχουν οι δηλώσεις των «μεγάλων», που ρίχνουν λάδι στη φωτιά, που καθοδηγούν και δημιουργούν κλίμα. Κι όπου βγει.
Όποιος έχει πάει στο γήπεδο, σε έναν οποιοδήποτε αγώνα –ποδοσφαίρου, μπάσκετ, βόλεϊ– αποκλείεται να μην έχει νιώσει ανησυχία για το αν όλα θα κυλήσουν «κανονικά». Γιατί η ιστορία έχει δείξει ότι δεν χρειάζεται να γίνει κάτι για να βρεθείς αντιμέτωπος με ένα ξέσπασμα βίας, με απρόβλεπτη κατάληξη. Μπορεί να γίνει οπουδήποτε, μπορεί να γίνει οποτεδήποτε.
Είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε πάλι στο σημείο να αναζητηθεί λύση σε ένα τεράστιο πρόβλημα, που όλοι παραδέχονται την ύπαρξή του. Χρειάζεται, όμως, ειλικρίνεια για να πετύχει η λύση, που θα βρεθεί, όπως χρειάζεται και βούληση. Όχι μόνο από όσους την αναζητήσουν, αλλά και από όσους συμφωνήσουν να την εφαρμόσουν. Γιατί λύσεις, και μάλιστα έτοιμες, υπάρχουν. Τις έχουν εφαρμόσει άλλες χώρες στην Ευρώπη κι έχουν δει αποτελέσματα, έστω σε κάποιο βαθμό.
