Αγγελική Παπαθανασοπούλου, 32 ετών (έγκυος 4 μηνών), Παρασκευή Ζούλια, 35 ετών και Επαμεινώνδας Τσάκαλης, 36 ετών. Δέκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από εκείνο το μεσημέρι που οι τρεις νέοι- τέσσερις ψυχές- άφηναν την τελευταία τους πνοή, από ασφυξία, εγκλωβισμένοι στον τρίτο όροφο του κτιρίου όπου στεγάζονταν η τράπεζα Μαρφίν- Εγνατία στο 23 της οδού Σταδίου.
«Ο καπνός και τα τοξικά αέρια από την καύση των πλαστικών και χαρτικών τους σκότωσαν σχεδόν αμέσως, απώλεσαν τις αισθήσεις τους και λίγο μετά πέθαναν», έγραψε στην έκθεσή του ο ιατροδικαστής Φ. Κουτσάφτης. «Πνιγόμαστε από τους καπνούς, η πόρτα είναι κλειστή», φώναζαν στους συγγενείς τους οι αδικοχαμένοι στο ύστατο τηλεφώνημα.
Αυτό που κανένας δεν έμαθε, διότι ουδέποτε έγινε γνωστό, είναι τα ονόματα των πραγματικών δραστών και τα κίνητρά τους. Αυτοί που είχαν κατηγορηθεί ως αυτουργοί κρίθηκαν αθώοι από το Μεικτό ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Η ανώνυμη επιστολή και οι φωτογραφίες που τους ενέπλεξαν, αναιρέθηκαν στο ακροατήριο, καθώς ουδείς τους αναγνώρισε ως δράστες. Οι κουκουλοφόροι που είχαν σπάσει τη τζαμαρία και εκσφενδόνισαν μέσα στο κατάστημα εύφλεκτο υγρό και τις μολότοφ, αυτοί που ούρλιαζαν «να καείτε» και πέταγαν πέτρες, χάθηκαν μέσα στο πλήθος των συγκεντρωμένων έξω από το μοιραίο κτίριο. Νωρίτερα, είχαν επιχειρήσει να κάψουν ζωντανούς και όσους βρίσκονταν μέσα στο κλειστό λόγω απεργίας βιβλιοπωλείο «Ιανός», περιλούζοντας τρεις από αυτούς με βενζίνη. «Όσο ήμουν στο μπαλκόνι, πριν πηδήξω, δεν είδα κίνηση αλληλεγγύης, μόνο ένας φώναζε «μέσα καίγονται ρε παιδιά»», κατέθεσε ένας υπάλληλος που επέζησε. «Καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», δεν δίστασαν να διακηρύξουν κάποιοι άλλοι. Η Πυροσβεστική φέρεται να εμποδίστηκε να πλησιάσει από μερίδα διαδηλωτών, στο άβατο της Πανεπιστημίου.
Η Δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε ποτέ. Το έγκλημα καταχωρήθηκε στη... συλλογική συνείδηση. Χωρίς ποτέ να γίνουν διαδηλώσεις για τους τρεις δολοφονημένους, όπως συνέβη για τον Γρηγορόπουλο. Η βία της μιας πλευράς ενδύθηκε το μανδύα της νόμιμης αντιβίας. Καθαγιασμένη, από τους ιερολοχίτες του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, και τους «Πάπες» της απόλυτης Αλήθειας. Και, το χειρότερο, έθρεψε «ηθικά πλεονεκτήματα» που προσπάθησαν να δημιουργήσουν έδρανο και στη «δολοφονία της μνήμης».
Αυτοί που «έφτυσαν» στους τάφους των νεκρών με το ανιστόρητο ««τα τελευταία 30 χρόνια δεν θυμάμαι κανείς να έχει σκοτωθεί από μολότοφ ή κάτι αντίστοιχο», μετά την κατακραυγή ακόμα και των «οπορτουνιστών» συντρόφων τους, το πήραν πίσω, αναγνωρίζοντας, δήθεν (;) το «λάθος». «Με συγκλονίζει ότι ακούγονται τέτοια λόγια από χείλη πολιτικού προσώπου», είχε πει λίγο νωρίτερα η Μαρία Καραγιάννη, η γυναίκα της φωτογραφίας στο μπαλκόνι της τράπεζας που κατάφερε να επιζήσει. «Τρία σπίτια έκλεισαν. Τρία θύματα, με την Αγγελικούλα να είναι στον 4ο μήνα. Είναι κυνικό και προσβλητικό στην μνήμη των νεκρών μας».
Αυτοί που περιορίστηκαν στην ανακοίνωση της ειλικρινούς και βαθιάς θλίψης για τον τραγικό θάνατο των τριών εργαζομένων τραπεζοϋπαλλήλων», εκείνη την 5η Μαΐου του 2010, δεν δίστασαν, στη συνέχεια, να διατηρήσουν προνομιακές σχέσεις με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και τους κουκουλοφόρους όταν πήραν την κυβέρνηση αλλά δεν πήραν την εξουσία. Φρόντισαν, κάποιους από αυτούς, ακόμα και να τους «βάλουν» στη Βουλή, αφήνοντάς τους ελεύθερους στο δρόμο προς τη ΓΑΔΑ.
Το «και τι κακό έχουν οι μολότοφ; Εξαρτάται σε ποια μεριά είσαι όταν πέφτουν, εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;», αποκτά, δέκα χρόνια μετά, μια ξεχωριστή σημασία. Πέρυσι, το μόνο κόμμα που δεν είχε βγάλει ανακοίνωση για την ένατη επέτειο από τη φονική πυρκαγιά στη Μαρφίν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Φέτος, στην ενός λεπτού σιγή που κρατήθηκε στη Βουλή, συμμετείχαν, όπως ήταν φυσικό όλα τα κόμματα. Είναι κι αυτό μια κάποια πρόοδος.
Διαβάστε ακόμα:
- Κυρ. Μητσοτάκης: Θρηνούμε τη μνήμη των θυμάτων της Marfin
