«Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι διαφορετικά. Τέλος τα εορταστικά δείπνα με τα ξέχειλα τραπέζια και τις γαλοπούλες που μπορούν να ταΐσουν ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. Τα πιάτα θα είναι λιγότερα σε αριθμό και ποσότητα, ενώ και το γλυκό θα έχει υπολογισθεί με χάρακα ακριβείας».
Θα μπορούσε να είναι περιγραφή για τη χώρα μας, μια και η εικόνα μας είναι οικεία. Είναι όμως περιγραφή του Guardian και αφορά όλη την Ευρώπη. Ως υπεύθυνο της δυσπραγίας αναφέρει τον πληθωρισμό, στον οποίο αποδίδει το προσωνύμιο «κλέφτη των φετινών Χριστουγέννων»!
Φέρνει ως χαρακτηριστικές ενδείξεις τις υψηλές τιμές στις γαλοπούλες, τα ποτά, τα βιβλία και τα ταξίδια, που έχουν κάνει τους Ευρωπαίους περισσότερο μετρημένους από ποτέ σε αυτά που θα προσφέρουν αυτές τις εορτές στα αγαπημένα τους πρόσωπα και τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Φυσικά, διεκδικούμε χώρο μεταξύ των πρώτων στην ακρίβεια και την ασθενή αγοραστική δύναμη, σύμφωνα με την Γιουροστάτ, αν και το τελευταίο παραμένει ατεκμηρίωτο ως προς το ποσοστό των νοικοκυριών που αφορά, με δεδομένη τη φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελμάτων.
Η παγκόσμια οικονομική στενότης ξεκίνησε με την πανδημία, και στη Δύση συνεχίστηκε με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και τη στέρεψη του φθηνού ρωσικού αερίου. Ο πληθωρισμός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες όπου γκρίζα πρόσωπα που βρίσκονταν στο σκιερό περιθώριο, ανεβαίνουν στη σκηνή και αναδεικνύονται σε νικητές - αστέρες, επαιρόμενοι για «ιδεολογική νίκη» επί των παραδοσιακών κομμάτων.
Στα προηγούμενα, ας προστεθούν και οι επιθέσεις των Χούθι της Υεμένης, που αν συνεχιστούν θα διαταράξουν την τροφοδοτική αλυσίδα και θα αυξήσουν το κόστος μεταφορών, άρα των προϊόντων.
Και έτσι, Λεπέν και γερμανικό AFD είναι έτοιμοι στις ευρωεκλογές να εκτιναχθούν στο προσκήνιο, στα βήματα των Μελόνι και Βίλντερς, σε Ιταλία και Ολλανδία, των ακροδεξιών «Σουηδών Δημοκρατών» που στηρίζουν τη σουηδική κυβέρνηση, και του αντίστοιχου «Κόμματος των Φινλανδών» που μετέχει στην Φινλανδική Βουλή.
Φυσικά, πριν από την οικονομική κρίση, το έδαφος είχε προετοιμαστεί από το προσφυγικό. Οι Ευρωπαίοι πολίτες έβλεπαν τις αθρόες ροές και τους νέους «συγκατοίκους», κυρίως μουσουλμάνους, οι οποίοι λόγω θρησκευτικών επιλογών και αντίστοιχων επιταγών, αρνούνται την ενσωμάτωσή τους στις χώρες φιλοξενίας.
Να δημιουργούν «παράλληλες κοινωνίες» (Μαγκνταλένα Άντερσον, πρώην πρωθυπουργός Σουηδίας), να απαιτούν όχι τα ανθρώπινα και εργασιακά τους δικαιώματα όπως δικαιούντο, αλλά τη δημιουργία αυτόνομων κοινωνικών νησίδων, ξεκομμένων από τον ευρύτερο ρυθμό κεκτημένων αξιών των χωρών υποδοχής.
Αλλά παράλληλες κοινωνίες στις ίδιες χώρες έχουν συγκροτήσει και γηγενείς. Τα μέλη των ριζοσπαστικών κομμάτων της Αριστεράς, τα στελέχη των ΜΚΟ με τον προσοδοφόρο επαγγελματικό ανθρωπισμό, οι οπαδοί της woke κουλτούρας, και οι ανένδοτοι no borders, που καταγγέλλουν τους απλούς πολίτες οι οποίοι βλέπουν να αλλάζουν ριζικά οι συνθήκες των ζωών τους.
Για όλα αυτά, οικονομική κρίση και μεταναστευτικό, λύδια λίθο θα αποτελέσουν οι ευρωεκλογές. Οι άβουλοι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άργησαν πολύ να κατανοήσουν το πρόβλημα, και μόλις πρόσφατα να καταλήξουν σε ένα κολοβό σύμφωνο μετανάστευσης. Δεν είχαν καν το ένστικτο αυτοσυντήρησης να λάβουν εμπρόθεσμα μέτρα για να προστατεύσουν την πολιτική τους αυθυπαρξία που κινδυνεύει να γίνει βορά των διαφόρων Λεπέν.
Σε αυτό τον καμβά πορεύεται η χώρα μας στο 2024, συνυφασμένη με τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης, χωρίς όμως ιδιαίτερα προβλήματα μεταναστευτικού. Ίσως γιατί είμαστε πέρασμα, οι μετανάστες μας βλέπουν ως πρόσκαιρο σταθμό, ως κατώφλι για τη μετάβασή τους στην πλούσια Δύση.
Η οποία, βεβαίως, έχει αρχίσει να παύει να είναι τόσο πλούσια. Και δεν το καταγράφει μόνο η γλαφυρή περιγραφή του Guardian. Το σηματοδοτεί και η μαύρη τρύπα των 60 δισ. που εμφανίζουν τα κρατικά ταμεία της ευρωπαϊκής οικονομικής ατμομηχανής, της Γερμανίας.
Σε αυτό τον γκρίζο καμβά υπάρχει η, αμυδρώς φωτεινή, πινελιά της χώρας μας. Μια πινελιά αρκετά παράδοξη. Ο δακτυλοδεικτούμενος πριν δέκα χρόνια παρίας της Ευρώπης, διεκδίκησε και κατοχύρωσε την αξιοπρέπειά του και την κάποια εμπιστοσύνη των εταίρων.
Είναι ενθαρρυντικό, ενδεικτικό της καλής πορείας, η ανακήρυξη της Ελλάδας από τον Economist ως «Χώρας της χρονιάς». Δεν χρειάζεται φυσικά να βαυκαλιζόμαστε και να κομπορρημονούμε ή να επαναπαυόμαστε.
Η ανοδική πορεία έγινε εύκολα διακριτή επειδή το σημείο εκκίνησης, ο βατήρας, ήταν πολύ χαμηλά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Από του χρόνου θα κριθεί η κυβέρνηση εάν θα αποτελέσει παράδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, χρηστής διαχείρισης και ορθολογικής πολιτικής.
Πριν τα μη κρατικά πανεπιστήμια (που δεν είναι πανάκεια αλλά δεν υπάρχει και λόγος να μην τα δοκιμάσουμε όταν τα φιλοξενούν οι κομμουνιστικές Κούβα, Βιετνάμ και Βόρεια Κορέα του Κιμ !) προέχει π.χ. η κατώτατη και μέση εκπαίδευση, και η ανατροπή στην απογοητευτική κατάταξη της PISA. Όπως προέχει και η ορθολογική οργάνωση της Υγείας, ή επιτάχυνση απονομής της Δικαιοσύνης και φυσικά η ασφάλεια του πολίτη, που έχει «ξεχειλώσει».
Το πεδίο είναι ανοιχτό και απρόσκοπτο. Ο Μητσοτάκης παραμένει κυρίαρχος, και η ευθύνη του ανήκει ολοκληρωτικά. Η αντιπολίτευση είναι αδύνατη, και μη πειστική, ώστε να ορθώσει προσκόμματα και να αποτελέσει δικαιολογία. Ειδικά η αξιωματική παραμένει τύποις ως τέτοια.
Η χρονιά που έρχεται προσφέρεται για τολμηρές δράσεις καθότι οι εθνικές εκλογές απέχουν αρκετά, και θα προλάβει να ενσωματώσει την πρόσκαιρη δυσαρέσκεια όσων ξεβολεύονται από τις όποιες μεταρρυθμίσεις.
Υστεροφημία δεν θα κατακτήσει εάν πάρει και τρίτη τετραετία, όπως έχουν αρχίσει «ξερογλείφονται» κάποιοι υπουργοί και βουλευτές. Υστεροφημία θα κατακτήσει αν μπορέσει να καταγραφεί, σε ένα κάποιο βαθμό, ως αναμορφωτής της χώρας.
