Κάθε παγκόσμια κρίση -γιατί ζούμε στιγμές παγκόσμιας κρίσης- θέτει διλήμματα που αφορούν τις συμπεριφορές και τις αξίες που διέπουν τις δυτικές δημοκρατίες. Κυρίως αυτές, γιατί σε αυτές υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα που αποτελούν τον βασικό άξονα των αξιακών συντεταγμένων τους.
Στο παρελθόν, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, κυριαρχούσε η τάση για την περιθωριοποίηση της Αριστεράς στα κράτη του Δυτικού στρατοπέδου, καθώς θεωρούνταν ο εσωτερικός βραχίονας της Μόσχας, και όχι άδικα. Σε μερικά κράτη αυτή η προσπάθεια είχε τη μορφή διοικητικών μέτρων, σε άλλα απλώς τη μορφή ενός σκληρού ιδεολογικού αγώνα με τους μηχανισμούς του κράτους να αναπαράγουν την κυρίαρχη ιδεολογία, και καλώς το έπρατταν.
Όταν υπάρχει ένας εξωτερικός εχθρός είναι λογικό αυτοί οι οποίοι αισθάνονται πως απειλούνται με την παρουσία του να λαμβάνουν μέτρα αυτοπροστασίας. Salus populi suprema lex esto.
Αυτά τα διλήμματα είχαν απαντηθεί στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου, χωρίς πολλές συζητήσεις και πάσης μορφής αναστολές.
O ερχομός της ύφεσης και η επακόλουθη κατάρρευση των λαϊκών δημοκρατιών, έφεραν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, που αποτέλεσε μια από τις βασικές πτυχές της παγκοσμιοποίησης. Η ταχύτητα διακίνησης της πληροφορίας, μέσω του διαδικτύου, ήταν και παραμένει ο βασικός μοχλός της ενημέρωσης, κυτταρικού στοιχείου της δημοκρατίας.
Αυτά μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Η 25η Φεβρουαρίου ουδεμία σχέση έχει με την 23η Φεβρουαρίου. Είναι η γενέθλια ημέρα μιας νέας εποχής. Υπάρχει και πάλι ένας ορατός εχθρός για τις δημοκρατίες της Δύσης, πιο αδίστακτος, πιο επικίνδυνος. Ως εκ τούτου διεγείρονται τα ψυχροπολεμικά αντανακλαστικά για την αντιμετώπιση του. Όλες οι χώρες του Δυτικού Κόσμου έλαβαν συγκεκριμένα μέτρα που εξουδετέρωσαν τη φωνή του αντιπάλου.
Αυτά τα μέτρα αναμφίβολα αποτελούν περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης. Το ερώτημα είναι αν είναι θεμιτά και κυρίως αν αποτελούν προοίμιο άλλων σκληρότερων μέτρων που θα περιορίζουν ακόμα πιο πολύ την ελευθερία της έκφρασης, της επιχειρηματικότητας, της διακίνησης κεφαλαίων κλπ.
Με άλλα λόγια περιορισμό του βεληνεκούς της παγκοσμιοποίησης, μέχρι συρρικνώσεως της στις χώρες του Δυτικού Κόσμου. Νομίζω πως βαδίζουμε προς μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή πώς θα διαμορφωθεί. Δεν γνωρίζουμε κυρίως κατά πόσον, λόγω του υπαρκτού εχθρού, θα περιορισθούν συγκεκριμένες ελευθερίες συγκεκριμένων ομάδων, προσώπων και συλλογικοτήτων. Και κατά πόσον το νέο συμβόλαιο μεταξύ των πολιτικών και των κοινωνικών δυνάμεων που θα το υπογράψουν θα αποδειχθεί λειτουργικό.
Για πρώτη φορά μετά τον την κρίση της Κούβας η ανθρωπότητα κυριαρχείται από την αβεβαιότητα, εφ' όλης της ύλης. Αβεβαιότητα ακόμα και για την ύπαρξη της. Συνεπώς, όλα τα διλήμματα που τίθενται αποβλέπουν πρωτίστως στη διαφύλαξη του δυτικού τρόπου ζωής από την εξ ανατολών βαρβαρότητα. Το έχουμε ξαναζήσει και όπως φαίνεται θα το ξαναζήσουμε.
