Παρακολουθώντας από κοντά τις διεργασίες στον χώρο της καθ’ ημάς αριστεράς, έπεσα, όπως ήταν φυσικό, στις δηλώσεις του πρώην προέδρου του ελληνικού Κοινοβουλίου επί ΣΥΡΙΖΑ κ. Βούτση. Είναι ένας από τους αποχωρήσαντες και είναι λογικό να βάλει κατά εκείνων που θεωρούνται παραμένοντες, για να δανειστούμε τον όρο από τη στρατιωτική ορολογία.
Στην προσπάθειά του να πείσει το κοινό, ο κ. Βούτσης, επαναλάμβανε ξανά και ξανά τη λέξη «προοδευτικός» σε κάθε δυνατό συνδυασμό, θέλοντας προφανώς να κατοχυρώσει αυτή την ιδιότητα στον ίδιο και στην ομάδα που αποσπάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή του νέου αρχηγού του.
Τον όρο «προοδευτικός» τον διεκδικούν, ο καθένας με το δικό του τρόπο και για τους δικούς του σκοπούς, όλοι όσοι βρίσκονται αριστερά της κεντροδεξιάς στη χώρα μας. Τη διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ ως εμπνευστής και πατέρας του όρου στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, τη διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως wannabe συνεχιστής του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80, τη διεκδικούν αυτοί που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη διεκδικεί ακόμη και το παλαιολιθικό ΚΚΕ, για το οποίο προοδευτικό είναι μόνο ότι το ίδιο ελέγχει.
Στη χώρα μας, βέβαια, όλοι οι όροι έχουν κακοπάθει σε σημείο που τελικά κακοφορμίζουν και λειτουργούν διαλυτικά σε κάθε συζήτηση. Για να είμαστε πιο ρεαλιστές, στη χώρα μας, οι λέξεις, πολλές φορές, χάνουν το νόημα τους από τη συνειδητή διαστρέβλωση τους, είτε προς εξυπηρέτηση κάποιων κομματικών - ιδεολογικών συμφερόντων είτε απλά από άγνοια εκείνων που τους επικαλούνται.
Αλλά, ας γυρίσουμε στο θέμα μας.
Ο κ. Βούτσης και οι συν αυτώ, δεν ήταν εκείνοι που κυβέρνησαν τη χώρα από το 2015 μέχρι το 2019, επιβάλλοντας 29 «προοδευτικούς» φόρους, εξοντώνοντας τη μεσαία τάξη, μόνο και μόνο για να μη θίξουν τα συμφέροντα συγκεκριμένων ομάδων του εκλογικού σώματος, οι οποίες είχαν ταχθεί αναφανδόν «υπέρ της αξιοπρέπειας» και της «κατάργησης των μνημονίων με ένα νόμο κι ένα άρθρο»; Ή μήπως ήταν άλλοι, ίσως ολογράμματά τους φτιαγμένα από Τεχνητή Νοημοσύνη;
Τι είναι σήμερα προοδευτικό; Και γιατί το αντίθετό του να είναι το συντηρητικό και όχι το οπισθοδρομικό, όπως είναι το σωστό; Τι είδους δίλημμα είναι αυτό που θυμίζει αψιμαχίες περί όνου σκιάς;
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να εκμεταλλεύτηκε το «κύμα της αγανάκτησης», εκείνον τον παροξυσμό ανορθολογισμού και γενικευμένης εχθροπάθειας, όταν για όλα τα δεινά του τόπου έφταιγαν οι άλλοι, μα όταν ο ίδιος ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, έλαβε πολύ χειρότερα και κοινωνικά ανάλγητα μέτρα, συμμάχησε με περιθωριακές ακραίες δεξιές περσόνες, υποδέχτηκε γραφικές φιγούρες στις γραμμές του και εν τέλει, πήρε έναν κατήφορο βιώνοντας μία αργή, βασανιστική κρίση ταυτότητας, από την οποία ελπίζει να βγει διοργανώνοντας γενέθλια σκύλων και πίνοντας σφηνάκια σε μπαρ της μόδας στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Είναι αυτά προοδευτικά; Προσφέρουν κάτι χρήσιμο και επωφελές στην κοινωνία; Μήπως οι δηλώσεις της κ. Τζάκρη σε τηλεοπτικό σταθμό αυτές τις ημέρες, για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, θυμίζουν εκείνες τις αλήστου μνήμης υποσχέσεις των πάντων σε όλους της περιόδου 2010 - 2015;
Μπορεί η φράση που αποδίδεται στον Τσαρούχη «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» ωστόσο, ας το παραδεχτούμε πως η λέξη «προοδευτικός» και τα παράγωγά της, είναι μία από τις πιο ταλαιπωρημένες λέξεις των τελευταίων 50 χρόνων.
Μεταξύ μας τώρα, ο πολίτης αδιαφορεί για όλες αυτές τις θεωρητικές - ιδεολογικές - πολιτικές ακροβασίες, οι οποίες μπορεί κατά το παρελθόν να λειτουργούσαν ως θρυαλλίδες για το θυμικό πολλών, σήμερα ωστόσο παραμένουν στην κυκλοφορία μόνο ως λέξεις - ζόμπι.
Αποφοιτώντας από το σκληρό μα αναγκαίο πολιτικό φροντιστήριο των χρόνων της κρίσης, με τις εντάσεις, τις εξάρσεις, τους παροξυσμούς και τις απογοητεύσεις, η ελληνική κοινωνία, προσγειωμένη (και όχι γειωμένη, όπως αρέσει τους «προοδευτικούς» να λένε τελευταία), σήμερα επιζητά ρεαλιστικές προτάσεις και πολιτικές, χωρίς υποσχέσεις αλμάτων, ψευδεπίγραφων, ιστορικά καταδικασμένων ουτοπιών και υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Πραγματική πρόοδος και αληθινά προοδευτική, θα ήταν μία πολιτική πρόταση που δεν θα ήταν δέσμια των στερεοτύπων του παρελθόντος, αλλά και συμβάδιζε με την εποχή και θα ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις των καιρών και των πολιτών.
Για να συμβεί, όμως, αυτό, θα πρέπει να είσαι όντως προοδευτικός ανεξάρτητα από την πολιτική σου στράτευση και όχι ένας καπηλευτής ψευδεπίγραφων όρων.
