Ο ΣΥΡΙΖΑ και η Ελληνική Λύση χορεύουν ξεδιάντροπα ένα τανγκό πολιτικού οπορτουνισμού με φόντο το θεσμικό βήμα της διευκόλυνσης της ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού. Οι διακηρύξεις τους και οι προτάσεις τους επιβαρύνουν έτι περαιτέρω τον βαθμό της αρνητικής έκθεσης τους απέναντι σε χιλιάδες κόσμου της ελληνικής διασποράς.
Η απουσία των δυο σχηματισμών από τη σφραγίδα της ευρύτατης πλειοψηφίας με την οποία η Ολομέλεια της Βουλής αποκαθιστά ένα διαχρονικό σφάλμα της ελληνικής πολιτείας, ρίχνει τους φερετζέδες με τους οποίους πορεύτηκαν εδώ και χρόνια ΣΥΡΙΖΑ και Ελληνική Λύση. Η υπεύθυνη αντιπολίτευση από τη μία και η πατριωτική ευθύνη από την άλλη θα είναι οι διακηρύξεις άνευ περιεχομένου που θα κριθούν αμετάκλητα στην αποψινή ονομαστική ψηφοφορία.
Αμφότεροι επιλέγουν, οχυρωμένοι πίσω από προφάσεις και ανούσιες κυβιστήσεις, να γυρίσουν την πλάτη τους σε μια εθνική υποχρέωση και να αποστούν από μια αυτονόητη δημοκρατική υπέρβαση, όπως είναι το κατηγορητήριο που τους απηύθυνε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εν πολλοίς όμως αυτή είναι η ρετσινιά που θα κουβαλάνε εφεξής στην πολιτική τους διαδρομή οι 80 βουλευτές, μαζί με εκείνους του ΚΚΕ, που ακολουθούν την διαδρομή του κομματικού αναχρονισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν αντιλήφθηκε ότι η κυβερνητική σταθερότητα αποτελούσε αίτημα της κοινωνίας, άλλα έλαβε το μήνυμα των εκλογών, επιμένει με μπαγιάτικες συνταγές να γυρίσει την πλάτη του σε 800.000 εγγεγραμμένους στους εκλογικούς καταλόγους.
Στην Κουμονδούρου, δίνοντας τεκμήρια της ομηρίας τους στο κακό παρελθόν που αποδοκιμάστηκε στην κάλπη και εκθρόνισε το «τοτέμ» της ελληνικής αριστεράς, αντιλαμβάνονται ως κοινωνικά δίκαιη την υπεράσπιση μιας εκτρωματικής, δημοκρατικά, ρύθμισης. Μιας ρύθμισης που διαχωρίζει τους Έλληνες του εξωτερικού σε πατρίκιους και πληβείους.
Δυο κατηγορίες ψηφοφόρων οι οποίοι θα μπορούν να ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα, ανάλογα όμως με την κατηγορία στην οποία κατατάσσονται από το «πολιτμπιρό» του ΣΥΡΙΖΑ, η ψήφος τους θα μπορεί προσμετράται στο συνολικό, εκλογικό αποτέλεσμα. Να υπάρχει δηλαδή η τζούφια-ψήφος και η ψήφος με αντίκρισμα. Ο υποκριτικός ελιγμός του ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει ότι αν είσαι Έλληνας του εξωτερικού και πάρεις ένα αεροπλάνο ή οποιοδήποτε μέσο έχεις τη δυνατότητα τη χρονική, την οικονομική, να παρευρεθείς την ημέρα των εκλογών στην Ελλάδα, επιλέγεις το κόμμα που σε εκπροσωπεί και η ψήφος σου συνυπολογίζεται στο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Στον αντίποδα όμως εάν δεν υφίσταται αυτή η δυνατότητα, τότε οι συμπατριώτες μας στην ελληνική ομογένεια ανά την υφήλιο μπορούν να κάνουν μια προσομοίωση του κανονικού ψηφοφόρου. Να ασκούν δηλαδή το εκλογικό τους δικαίωμα από τον τόπο διαμονής τους, βάζοντας όμως σταυρό σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο, χωρίς να επιλέγουν δηλαδή το κόμμα της προτίμησης τους. Αυτή η ψήφος όμως δεν θα συμπεριλαμβάνεται στην καταμέτρηση που θα γίνεται όταν ανοίξουν στις κάλπες. Ένας αριστερός μύλος δηλαδή, που αλέθει κανονικά και με το νόμο, κάθε δημοκρατική έννοια και κάθε όρο σύνδεσης με τον εθνικό κορμό.
Στην ίδια, τεθλασμένη γραμμή, της πατριωτικής ευαισθησίας χωρίς περιεχόμενο στοιχίζεται και ο Κυριάκος Βελόπουλος. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης ζαλωμένος από το πολιτικό άγος να βρει πολιτικό οξυγόνο στον χώρο που αλώνεται από κόμματα ακροδεξιότερα του ξέχασε ακόμη και τα βασικά από τα φλογερά κηρύγματα του περί πατριωτισμού από βήματος της Βουλής αλλά και δημόσια.
Λησμόνησε ακόμη και το γεγονός ότι οι βουλευτές του στην προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο, με τη δική του ντιρεκτίβα ψήφισαν και με τα δυο χέρια, ακριβώς την ίδια ρύθμιση που το βράδυ καλούνται να καταψηφίσουν. Ίσως να ήταν ένας από τους λόγους της ανανέωσης την οποία επεδίωξε στις προηγούμενες εκλογές. Ποιος ξέρει, άλλωστε στο κανταράκι της πατριωτικής ευθύνης το ζύγι της εθνικής ευθύνης μετριέται με 0,7%.
