Του Γιάννη Σιδέρη
Έπρεπε να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα, να τρώσει καίρια την εικόνα της Αριστεράς, για να εξηγήσουμε την σκωπτική ρήση της Αλέκας Παπαρήγα στη Βουλή (προκειμένου να οριοθετήσει την ιδεολογική κομματική αξιοπιστία), «Εμείς δεν είμαστε αριστεροί, είμαστε κομμουνιστές»!
Στην παρούσα φάση, τα στελέχη του διαπνέει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, καθώς τον πρώτο καιρό της κυβέρνησης της ΠΦΑ, μέρος της εκλογικής του βάσης διερωτάτο αν θα πρέπει το κόμμα να είναι τόσο απόμακρο και άτεγκτο προς την κυβέρνηση Τσίπρα. Φαίνεται ότι η… ένδοξη κυβερνητική θητεία, κατασίγασε πλέον τέτοιους προβληματισμούς.
Το κόμμα ξεκινάει από σήμερα και για τέσσερις ημέρες, το 20ο συνέδριό του, στον Περισσό, μετά από ένα 4μηνο συζητήσεων στις κομματικές οργανώσεις, και κοντά στα 300 άρθρα στα κομματικά έντυπα, κριτικής (ως επί το πλείστον θετικής) επί των θέσεων. Τις θέσεις ενέκρινε το 98% περίπου της βάσης, αλλά αυτό δεν κάνει εντύπωση για όσους γνωρίζουν τα θέσφατα της κομμουνιστικής ορθοδοξίας.
Από τη γλώσσα του ΚΚΕ φυσικά δεν λείπουν οι αρχαϊκές συμβολικές εκφράσεις για το «οργανωτικό ατσάλωμα του κόμματος και της νεολαίας» ως «κόμματος επαναστατικής ανατροπής», ή του «πρωτοπόρου κόμματος» και «της οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση με στόχο την εργατική εξουσία», καθώς βέβαια και η ακράδαντη πεποίθηση ότι η κατάρρευση του «υπαρκτού» ήταν «αντεπανάσταση».
Ούτως άλλως το ΚΚΕ αποτελεί ένα είδος πολιτικού… φαινομένου. Αντιστάθηκε και σχεδόν βγήκε αλώβητο από τις θύελλες που σάρωσαν και κατεδάφισαν παγκοσμίως την κομμουνιστική ιδεολογία, μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δεν ήταν μόνο η ικανότητα της Αλέκας να καθοδηγήσει το καράβι εν μέσω θυέλλης. Ήταν η - θεωρούμενη ως ξεπερασμένη, στο πνεύμα των νέων καιρών - συμπαγής ιδεολογία που είχε οικοδομήσει για δεκαετίες, οι παλιές περιπέτειες (που είχε δημιουργήσει αλλά και είχε υποστεί), και οι οποίες είχαν δημιουργήσει στο εσωτερικό του, το πνεύμα μιας ξεχωριστής ομάδας, που κρατούσε ψηλά το δικό της λάβαρο, τροφοδοτείτο με το δικό της αδιάσπαστο όνειρο, διαφύλαττε τους δικούς της κώδικες αξιών και φυσικά εμψυχωνόταν από το δικό της μαρτυρολόγιο.
Το ΚΚΕ σποραδικά απασχόλησε την ειδησεογραφία για την δική του δράση – άντε αυτό να έγινε κάποτε στους καταπέλτες των πλοίων τις μέρες των απεργιών της ΠΝΟ, η έξω από κάποια εργοστάσια, και επιχειρήσεις, για κάποια απόλυση. Ωστόσο απασχόλησε εντόνως τη μέρα της προβοκάτσιας, κατά την οποία προστάτευσε το ελληνικό κοινοβούλιο από τους έξαλλους τραμπούκους της δήθεν πολιτικού ακτιβισμού, που προσπάθησαν βιαίως να εισέλθουν στο προαύλιο και να κάψουν το «μπουρδέλο τη Βουλή». Και μάλλον θα το είχαν καταφέρει αν δεν είχαν ορθώσει το ανάστημά τους τα μέλη της περιφρούρησης από το μπλοκ του κόμματος. Κατηγορήθηκαν τότε από τους επαναστάτες του φραπέ και του πληκτρολογίου, ότι «αν και κομμουνιστές, υπερασπίστηκαν το αστικό κοινοβούλιο».
Απλώς το ΚΚΕ, επειδή έχει πάθει κι έχει μάθει, είναι ίσως το μόνο κόμμα που εκείνη την ταραγμένη περίοδο, κατανόησε το βάρος μιας τέτοιας ενέργειας, και τις θύελλες που θα εξαπολύονταν. Η καμένη Βουλή θα ήταν συνολικά το λαμπαδιασμένο πολιτικό σκηνικό, από το οποίο μόνο αντιδημοκρατικές δυνάμεις θα ξεπηδούσαν μαζικά, και θα απέβαιναν καταστροφικές για τη δημοκρατία - και για το ίδιο το κόμμα φυσικά. Και βέβαια ήταν το μόνο κόμμα που είχε τις οργανωμένες δυνάμεις να αποτρέψει το φλεγόμενο έρεβος.
Οι θέσεις του συνεδρίου, δεν θα απασχολούσαν ιδιαίτερα εμάς τους εκτός τειχών, αφού ούτως ή άλλως αφορούν συγκεκριμένο κοινό με τους δικούς του αξιακούς κώδικες και τη δική του επικοινωνία και κατανόηση.
Ωστόσο σε αυτές γίνεται ιδιαίτερη μνεία για το ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής με την Τουρκία, ασχέτως αν το ονομάζει αντίθεση μεταξύ των αστικών τάξεων των δύο χωρών, καθώς: «Οι περιοχές του Αιγαίου και της Θράκης αποτελούν τα πιθανά πεδία πολεμικής σύγκρουσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις των γειτονικών κρατών Ελλάδας και Τουρκίας, με ενδεχόμενη εμπλοκή και εμβόλιμων σχεδιασμών της Αλβανίας και της ΠΓΔΜ, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσουν στενή πολιτική - στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι προκλητικές δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού (έγερση του ανύπαρκτου ζητήματος Τσαμουριάς κ.ά.), αλλά και η έγερση αλυτρωτικών συνθημάτων εκ μέρους της ΠΓΔΜ. Η ενίσχυση του αλβανικού εθνικισμού σε βάρος της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιοχής τροφοδοτεί εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα και σε άλλα κράτη».
Παράλληλα επισημαίνει την διάθεση του Erdogan για αξιοποίηση των μειονοτήτων (θρησκευτικών, εθνοτικών κλπ.) στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.
Θεωρούμε ότι οι επισημάνσεις χρήζουν προσοχής, καθώς προέρχονται από ένα κόμμα ιδεολογικά διεθνιστικό, που δεν θα «ξεφούρνιζε» ελαφρά τη καρδία τέτοιες επιφυλάξεις. Δεν τις εκφράζει άλλωστε η υπόλοιπη αριστερά, επαναπαυμένη στον πασιφισμό της και τον απροβλημάτιστο «διεθνισμό» της, ούτε και μεγάλο μέρος του ευρύτερου πολιτικού προσωπικού.
Κατά τα άλλα το ΚΚΕ φέτος γιορτάζει τα 100 χρόνια από την επέτειο της Οκτωβριανής επανάστασης και του χρόνου τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του. Αλλά εκατό χρόνια μετά, η φωτογραφία του μάλλον θα παραμείνει η παλιά, απλώς κάπως ρετουσαρισμένη.
