Ο τίτλος θα ήταν πιο πλήρης «εμείς ΠΟΤΕ δε φταίμε». Είναι προφανές, όταν πιστεύεις πως διαθέτεις το ηθικό πλεονέκτημα δεν μπορεί να κάνεις λάθη ή απαγορεύεται οι άλλοι να σου καταλογίζουν λάθη. Και αν έχεις κάνει, αυτό μόνον εσύ, στο πλαίσιο του ηθικού πλεονεκτήματος, δικαιούσαι να το αναγνωρίσεις. Κανένας άλλος.
Υπάρχει μόνον αυτοκριτική και όχι κριτική. Αξίωμα.
Συνεπώς τα όσα ισχυρίστηκε ο Σπίρτζης χθες στην τηλεόραση είναι ταυτόσημα με τα όσα είχε ισχυριστεί τότε για το Μάτι ο Τόσκας. «Ψάχνω να βρω ένα λάθος και δεν το βρίσκω». Αυτοί οι μουσαφίρηδες στην Αριστερά μπολιάστηκαν αμέσως με το δόγμα του «ηθικού πλεονεκτήματος» γιατί, πέραν όλων των άλλων, είναι και βολικό. Το να μην ψάχνεις επιχειρήματα για να υπερασπιστείς την πολιτική σου, γιατί a priori αποκλείεται εσύ να έχεις κάνει λάθος, αν μη τι άλλο σε απαλλάσσει από εκατοντάδες εργατοώρες.
«Δε φταίμε εμείς» και καθάρισες.
Και η Νέα Δημοκρατία ας διυλίζει τον κώνωπα για τη Σοφία Νικολάου, όταν η Αριστερά καταπίνει την κάμηλο της καταδίκης του Νίκου Παππά. Ο πρωθυπουργός ας αναλαμβάνει και ευθύνες που δεν του αναλογούν, όταν οι συνυπεύθυνοι, με θράσος, ζητούν και τα ρέστα. Ας σημειωθεί πως ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη για το Μάτι.
Και οι πολίτες τι κάνουν; Δε μπορούν να κρίνουν; Να αξιολογήσουν συμπεριφορές; Αυτό θα φανεί το βράδυ των εκλογών. Μέχρι τότε κυβέρνηση και μείζωνα αντιπολίτευση θα πρέπει να εκπονήσουν ένα καινούργιο πλαίσιο πολιτικών προτάσεων για να υπερβούν τα σημερινά τους αδιέξοδα, που είναι οφθαλμοφανή.
Το πρόβλημα βρίσκεται στον χρόνο. Δεν υπάρχει χρόνος για να συγκροτηθούν αυτές οι προτάσεις - αφηγήματα και κυρίως δεν υπάρχει χρόνος για να περάσουν μέσα στο κοινωνικό σώμα και να αφομοιωθούν από αυτό. Και πολιτική υπό καθεστώς άγχους δεν μπορεί να ασκηθεί.
Αυτή τη στιγμή που μιλούμε κανένας δε γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει αυτός ο θυμός - όχι των αριστερών, αυτοί είναι πάντα θυμωμένοι - αλλά του μέσου πολίτη, του κυρ - Παντελή, ο οποίος αίφνης διαπίστωσε πως και το δικό του το παιδί θα μπορούσε να είχε την τύχη όσων έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη. Και θυμώνει, γιατί αυτό το τέρας που ονομάζεται ΟΣΕ συντηρήθηκε επί δεκαετίες με τα δικά του χρήματα. Έφτασε το χρέος αυτού του αμαρτωλού οργανισμού να υπερβαίνει το 4% του ΑΕΠ.
Συνεπώς, οι απαντήσεις που θα δώσουν Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, θα πρέπει να υπερβούν κατά πολύ τις πρωθυπουργικές συγγνώμες και την πομφόλυγα του ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς. Η κοινή γνώμη δεν είναι απλώς υποψιασμένη. Είναι θυμωμένη και μάλιστα πολύ. Και προς πάσα κατεύθυνση.
Δε νομίζω πως και τα δύο κόμματα έχουν αυτή τη στιγμή τέτοια δυνατότητα σύνθεσης μιας νέας πρότασης, ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα πείσει τους πολίτες. Βέβαια, μπορεί σε λίγες εβδομάδες, οι σημερινές ανησυχίες πολλών για έναν επερχόμενο αντισυστημισμό, να έχουν ξεπεραστεί από νέες εξελίξεις, από νέα γεγονότα και να αποκατασταθούν οι διαταραχθείσες, λόγω δυστυχήματος, πολιτικές ισορροπίες.
Όλοι βαδίζουν αυτή τη στιγμή στα τυφλά. Ένα ανάλογο φαινόμενο, οι φωτιές του 2007, με 84 νεκρούς, δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα των εκλογών που είχαν ήδη προκηρυχθεί. Ίδωμεν
