Ως παρεμπίπτουσα εικόνα στη σειρά του Στάθη Καλύβα στον ΣΚΑΙ «Καταστροφές και θρίαμβοι» είδαμε βίντεο που αποτύπωσε τη λαϊκή εκδηλωτικότητα στους καιρούς του πρώιμου ΠΑΣΟΚ. Ένα κόσμος με χαρούμενη αισιοδοξία, γιορτινό πάθος, χαρμόσυνο όραμα – ναι, ναι, ακατέργαστο.
Το αναφέρουμε σε κριτική αντιπαράθεση με τον κόσμο των «πλατειών» 2012-15 που επένδυσε στην οργή, την τιμωρία, την εκδίκηση το μίσος, τον διχασμό, έτσι που συντονίστηκε ο λαϊκός κραδασμός με τα «εσχατολογικά» συνθήματα του Τσίπρα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», «ή εμείς ή αυτοί».
Η σύγκριση είναι επίκαιρη όχι επειδή το ιστορικό ντοκιμαντέρ αναδίφησε τη μνήμη, αλλά γιατί οι δυνάμεις που αναδείχτηκαν τότε, στο κύμα 11-15 εξακολουθούν να διαμορφώνουν το πολιτικό προσκήνιο.
Π.χ πάντα στο ΠΑΣΟΚ υπήρχαν αντιθέσεις. Ήταν στους κόλπους του που είχε καθιερωθεί η εμβληματική φράση «Συντροφικά Μαχαιρώματα» (Βάσω Παπανδρέου). Αλλά ποτέ κανένας πασόκος δεν μίλησε δημόσια με το ύφος του Πολάκη προς τον σύντροφό του Νίκο Φίλη, επειδή ο τελευταίος, όπως και η αριστερή πτέρυγα των παλιών κομματικών αντιτίθενται στις προτάσεις Τσίπρα για τον τρόπο εκλογής Προέδρου και Κ.Ε. (αντέδρασαν 11 ενώ συμφώνησαν 27 στο Πολιτικό Συμβούλιο).
Στη συνέχεια ο Φίλης σχολίασε την πρόταση Τσίπρα για εκλογή από τη βάση λέγοντας μεταξύ άλλων (και στον πληθυντικό): «Δεν συμφωνούμε… εδώ θα γίνει ένα Star system, θα ψηφίσουν για την Κεντρική Επιτροπή τον Φίλη για παράδειγμα που είναι πιο γνωστός και όχι έναν ικανό άνθρωπο ο οποίος βοηθάει με την καθημερινή πρακτική του και με τις ιδέες του σε κάποια συνοικία της Αθήνας».
Του απάντησε ο Πολάκης στο αγαπημένο του Facebook: «Το πρόβλημά σου Νίκο Φίλη δεν είναι αν τα μέλη του κόμματος «ψηφίσουν αγνώστους», αλλά ποιους από τους «γνωστούς του σταρ σύστεμ» ΔΕΝ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ»… Γιατί θα μπουν ΟΛΟΙ στο πραγματικό τους μπόι…»! ( τα κεφαλαία του πρωτότυπου).
Γίνεται ίσως κατανοητό για ποιο λόγο στη συνέντευξή του στο «Κόντρα» ο Τσίπρας υπερασπίστηκε τον «αψύ Κρητικό», και απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους: «Γιατί επιμένετε; Όχι δεν θεωρώ ότι κάνει ζημιά».
Είναι προφανές ότι ο Πολάκης προόρισται να αποτελεί την εμπροσθοφυλακή, έναν από τους «Ηρακλείς του στέμματος».Όμως το θέμα δεν είναι ο Πολάκης ως πρόσωπο. Είναι η πολιτική συσπείρωση που δημιουργεί. Ο Τσίπρας φαίνεται δεν διαβάζει τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις του. Ανεξαρτήτως της προεδρικής νομιμοφροσύνης και της θελήσεως του πρώην υπουργού αναπληρωτή, κάτω από τις αναρτήσεις του συγκεντρώνεται ένα κοινό μισερής επιθετικότητας.
Ένα κοινό που ξεκινάει από εκφράσεις κατακραυγής των «Φίληδων» και φτάνει ως την απαξίωση του ίδιου του Τσίπρα, π.χ. στο στυλ «Παύλο ο Τσίπρας δεν μπορεί να τους διώξει, πάρε την κατάσταση στα χέρια σου», ή «Διώξτε τον Τσίπρα για να μπορέσουμε διώξουμε τη δεξιά συμμορία». Άλλοι θεωρούν ότι η αντίθεση των «11» είναι «ευκαιρία για ξεκαθάρισμα στα ρετιρέ του κόμματος», και βέβαια προτρέπουν «όποιου δεν του αρέσει την «ομπρελίτσα» του και σε άλλη παραλία» -και πολλά παρόμοια...
Γνώση των συριζαίων διαδικτυακών φίλων του Πολάκη δεν έχουμε. Έχουμε όμως (λόγω μακρόχρονης θητείας στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ) βιωματική γνώση της πολιτισμένης συμπεριφοράς και της βαθιάς πολιτικοποίησης των παλιών μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε ότι ουδείς παλιός θα μιλούσε με τέτοια απαξία για τους «Φίληδες» και τους συντρόφους του/τους στην «Ομπρέλα».
Και παρότι ο γράφων είναι πολλές φορές επικριτικός προς τον Φίλη για τις θέσεις του, και θα ξαναείναι στο μέλλον, καθόλου δεν πιστεύει ότι αξίζει μιας τέτοιας απαξίωσης. Οι Φίληδες ήταν εκεί παρόντες στη μακρόχρονη μιζέρια του 3%, όταν πολλοί από τους σημερινούς επικριτές του δόξαζαν τον Μένιο και διάβαζαν τον Κουρή.
Όπως εκεί ήταν και ο Σκουρλέτης, ας πούμε, που κοινοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό κείμενο της καθηγήτριας Παντείου Δέσποινας Παπαδοπούλου, το οποίο ξεκινούσε: «Η αμεσότητα της άμεσης μεταδημοκρατίας δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η δημοκρατία που όλοι ευχόμαστε και πολλοί φαντάζεστε…».
Θα γίνει μεγάλη διαμάχη ως το συνέδριο, το κόμμα θα γίνει ρινγκ, και θα απασχολήσει τη δημοσιότητα. Όμως σε αυτό που κανείς δεν εστιάζει, επειδή τη δημοσιότητα απασχολούν οι διαμάχες των «ρετιρέ», είναι ο βαθύς διχασμός ανάμεσα στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Τον παλιό από την εποχή της «υπομονής», και τον επιθετικό που εισέρρευσε στην εποχή της αντιμνημονιακής υστερίας.
