Το πρόβλημα της Δύσης δεν είναι η στήριξη στους Παλαιστινίους, αλλά η άγνοια για τη Μ. Ανατολή, ο μανιχαϊσμός, η εξιδανίκευση του θύματος.
Οι ακτιβιστές παριστάνουν τους ηθικά ανώτερους, ωρύονται για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, αλλά την ίδια στιγμή κάνουν τα στραβά μάτια για τα εγκλήματα κατά των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ στον ισλαμικό κόσμο, για τον οποίο άλλωστε έχουν μια νεφελώδη ιδέα για την ιστορία της Μ.Ανατολής, λέει στο Liberal η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου.
Αφορμή για τη συζήτηση μας, η ψήφιση νόμου στο Ιράκ που ποινικοποιεί τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και τη φυλομετάβαση με ποινές που φτάνουν μέχρι και τα 15 χρόνια κάθειρξη.
Η γνωστή συγγραφέας μιλά για τις νεοφεμινίστριες στη Γαλλία που ενώ στη γαλλική κοινότητα των μουσουλμάνων γίνονται εγκλήματα τιμής, αυτές περί άλλων τυρβάζουν, για τους ακτιβιστές στη Δύση που είναι «υπερβολικά απασχολημένοι» για να ασχοληθούν με τα ανθρώπινα δικαιώματα στον μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και για τις ιδεολογικές νίκες που συνεχώς κερδίζει το Ισλάμ στο Δυτικό κόσμο.
«Από τη στιγμή που υπάρχει κατηγορία περί ισλαμοφοβίας», όπως τονίζει «και έχει περιοριστεί πολύ το δικαίωμα του κριτικού σχολιασμού της μωαμεθανικής θρησκείας και του τρόπου ζωής, είναι προφανές ότι οι ισλαμιστές έχουν σημειώσει επιτυχίες».
Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη
Το Ιράκ ψήφισε νόμο στη Βουλή που ποινικοποιεί τις σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και τη φυλομετάβαση με ποινές που φτάνουν και τα 15 χρόνια κάθειρξη. Την ίδια στιγμή βλέπουμε μια επέλαση του Ισλάμ, τόσο στο Παρίσι με τους υποστηρικτές της ισλαμικής μαντίλας, όσο και στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου ακόμη και μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στηρίζουν με τη στάση τους το Ισλάμ. Δεν αντιλαμβάνονται στη Δύση ότι οι αντίστοιχες κοινότητες στον μουσουλμανικό κόσμο ζουν στην απόλυτη καταπίεση και είναι οι παρίες της ζωής;
Όλες οι όψεις της κουλτούρας woke είναι βαθιά αντιδραστικές· είναι πηγή δυστυχίας. Ο νεοφεμινισμός δεν ενισχύει τις γυναίκες, δεν τους αποδίδει τη φυσική αξιοπρέπεια που τους αντιστοιχεί· τους κάνει πλύση εγκεφάλου ότι αποτελούν τη λεία των αρπακτικών ανδρών, τις αντιμετωπίζει ως αθώα και ανήμπορα θύματα.
Και παραλλήλως, ενώ οι δικαιωματιστές ωρύονται για την πατριαρχία στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης και για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ «κοινότητας» (που δεν είναι, ή δεν θα έπρεπε να είναι, «κοινότητα»), κάνουν τα στραβά μάτια στις φρικαλεότητες εναντίον των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ στον ισλαμικό κόσμο. Το 2024 στην «κοινότητα» των μουσουλμάνων στη Γαλλία γίνονται εγκλήματα τιμής, ενώ οι νεοφεμινίστριες περί άλλα τυρβάζουν.
Όσο για το Ιράκ, όπως σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες, είναι τέτοια η μισογυνία ώστε η ομοφυλοφιλία έχει τεράστιες διαστάσεις, με ποικίλες μορφές: Είτε υπάρχει νόμος είτε όχι, πολλές ομοφυλοφιλικές μορφές συμπεριφοράς, ιδιαίτερα μεταξύ ανδρών, είναι αποδεκτές.
Στις δυτικές χώρες, οι ακτιβιστές δεν ενοχλούνται από τα ζητήματα της θρησκοληψίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε χώρες που εκλαμβάνουν ως αδύναμες· είναι υπερβολικά απασχολημένοι να διϋλίζουν τον κώνωπα στο πλαίσιο των εκλογικών δημοκρατιών.
Πώς εκλαμβάνετε εσείς το κίνημα "Queers for Palestine" στη Δύση, όταν είναι γνωστό ότι στη Γάζα, η Χαμάς πετάει από τις ταράτσες τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας;
Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ παριστάνουμε τους πάρα πολύ γενναιόδωρους και τους ηθικά ανώτερους. Αλλά, την ίδια στιγμή επικρατεί άγνοια: Οι περισσότεροι ακτιβιστές, σε αμφότερες τις αντιμαχόμενες πλευρές, έχουν νεφελώδη ιδέα για την ιστορία, για το πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Αν οι Queers θεωρούν πολιτικό χώρο τους την αριστερά, έχουν πολλές πιθανότητες να στηρίξουν μαχητικά τους Παλαιστινίους.
Από την αρχή η διεθνής αριστερά υιοθέτησε την παλαιστινιακή υπόθεση και η δεξιά την ισραηλινή: η αριστερά εξαιτίας της εγγενούς τάσης της να προστατεύει τους «αδυνάτους» —πράγματι, παρά την μεγάλη ισχύ των συμμάχων τους, οι Παλαιστίνιοι είναι κυριολεκτικά «στριμωγμένοι»— και η δεξιά εξαιτίας της συνάφειας της ισραηλινής κοινωνίας με τον δυτικό πολιτισμό ο οποίος θεμελιώνεται στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση.
Οπότε, όλοι όσοι πιστεύουν ότι η αριστερά λύνει τα προβλήματά τους, την ακολουθούν σε όλες τις επιταγές και επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης. Είναι θέμα ψυχολογίας του πλήθους.
Είναι δυνατόν οι «φεμινίστριες» στη Δύση να υπερασπίζονται το δικαίωμα στην ισλαμική μαντίλα και ταυτόχρονα να αγνοούν την καταπάτηση των βασικών δικαιωμάτων των γυναικών στο Ισλάμ (πχ δολοφονίες γυναικών στο Ιράν, κλπ);
Δεν είναι όλες οι φεμινίστριες ίδιες και υπάρχει βεβαίως ένα μέρος γυναικών που πιστεύει ότι ο φεμινισμός στη Δύση βρίσκεται πίσω μας. Αλλά η γενική τάση είναι να μην επικρίνουμε τους ξένους πολιτισμούς: ο ανθρωπολογικός πολιτιστικός σχετικισμός, η πεποίθηση ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι «ίσοι», εμποτίζει τα κοινωνικά κινήματα.
Υπενθυμίζω ότι το 1979 η ευρωπαϊκή αριστερά είχε ενθουσιαστεί με την επανάσταση των μουλάδων, ως αντι-ιμπεριαλιστικό και πνευματικό κίνημα. Την είχαν ξετρελάνει τα συνθήματα περί θανάτωσης των ΗΠΑ.
Στο κύμα στήριξης στη Δύση υπέρ της Παλαιστίνης, βλέπουμε και συνθήματα από το #Μetoo, το Black lives matter, κ.α. Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα συνθήματα κατά του Ισραήλ;
Οι Παλαιστίνιοι θεωρούνται ιστορικό θύμα, άρα όλες οι κοινωνικές ομάδες που θεωρούν τον εαυτό τους θύμα, ταυτίζονται μαζί τους. Επίσης, δεν πρέπει να υποτιμάμε ότι στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος συναντάμε αντισημιτισμό πρωταρχικού τύπου, συνωμοσιολογικού, χριστιανικού και τα λοιπά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντίθεση στην ισραηλινή πολιτική εξισώνεται με τον αντισημιτισμό - ωστόσο, υπάρχουν πράγματι περιπτώσεις όπου τα αντανακλαστικά είναι αντισημιτικά.
Πάντως, στα μάτια όσων αισθάνονται ενσωματωμένοι στον δυτικό πολιτισμό και στη φιλελεύθερη τάξη, οι Παλαιστίνιοι είναι μάλλον ξένοι ή εχθροί, ενώ οι Ισραηλινοί, παρά τις εσωτερικές τους διαφορές (κοσμικοί, υπερορθόδοξοι, σιωνιστές, αντισιωνιστές κτλ) είναι συνιστώσα του ίδιου πολιτισμού.
Οι δικαιωματιστές της Δύσης δεν αποδέχονται την ενσωμάτωσή τους στη φιλελεύθερη κατάσταση, οραματίζονται ένα μη καπιταλιστικό σύστημα - και έχουν την αυταπάτη πως σ’ αυτό το μη καπιταλιστικό σύστημα θα ζούμε όλοι αδερφωμένοι λατρεύοντας διάφορους θεούς.
Με λίγα λόγια αποδίδουν τις θρησκευτικές και πολιτιστικές συγκρούσεις στον καπιταλισμό. Τούτου λεχθέντος, η θρησκεία και η κουλτούρα των Παλαιστινίων δεν αίρει το δικαίωμά τους για γη και αυτοδιάθεση: Το πρόβλημα δεν είναι η στήριξη στους Παλαιστινίους· το πρόβλημα είναι η άγνοια, η απλοϊκότητα, ο φανατισμός, ο μανιχαϊσμός, η εξιδανίκευση του θύματος.
Τελικά η woke κουλτούρα λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός του Ισλάμ στη Δύση;
Από τη στιγμή που υπάρχει κατηγορία περί «ισλαμοφοβίας» και έχει περιοριστεί πολύ το δικαίωμα του κριτικού σχολιασμού της μωαμεθανικής θρησκείας και του τρόπου ζωής, είναι προφανές ότι οι ισλαμιστές έχουν σημειώσει επιτυχίες. Με το να αποτελούν μέρος των ψηφοφόρων της αριστεράς, τα αιτήματά τους (αλλοίωση της διδακτικής ύλης στα σχολεία, πολυπολιτισμικότητα κτλ) έχουν νομιμοποιηθεί: τα αριστερά κόμματα πιέζουν τις κυβερνήσεις για την ικανοποίηση διαφόρων διεκδικήσεων, οι οποίες, στην πραγματικότητα, αντιβαίνουν στο πνεύμα των νόμων.
Η αριστερά σήμερα στηρίζει το πιο δεξιό πολιτικό όραμα στον κόσμο: Τον ισλαμικό εισοδισμό. Και αρνείται να προστατέψει τους εκκοσμικευμένους και ενταγμένους μουσουλμάνους οι οποίοι ζουν κάτω από αφόρητη πίεση.
Επιστρέφοντας στην τρέχουσα κρίση, νομίζω ότι το ζήτημα του Ισλάμ ή του μη-Ισλάμ πρέπει να παραμεριστεί και να βρεθεί μια λύση δύο κρατών: Οι Παλαιστίνιοι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν περισσότερους συμβιβασμούς απ’ ό,τι στη δεκαετία του 1990.
