Αεράκι αισιοδοξίας πνέει στο ΚΙΝΑΛ. Ο ορίζοντας μοιάζει να φεγγοβολεί ελπίδα. Συμβάλλουν αφενός τα χαρμόσυνα νέα από τις πορτογαλικές και γερμανικές εκλογές, με τις θριαμβευτικές νίκες των Αντόνιο Κόστα και Ολαφ Σολτς.
Αφετέρου με τις δημοσκοπήσεις που ξαφνικά ανέδειξαν το ΚΙΝΑΛ υπό τον Ν. Ανδρουλάκη να εμφανίζει μια ζωογόνο δυναμική, που ναι μεν δεν ανατρέπει ακόμη το πολιτικό σκηνικό, σαφώς όμως το αναδιατάσσει. Προς το παρόν κόβει κομμάτια από τη ΝΔ, αμφισβητώντας τη δυναμική της αυτοδυναμίας, και από τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου μια νέα καταβύθιση θα τον ωθήσει σε παραζάλη και αλληλοσπαραγμό (ο οποίος έχει ήδη αρχίσει).
Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι ποτέ ευθύγραμμα. Οι επιτυχίες των ευρωπαίων «συντρόφων» δεν σημαίνει ότι αυτοματικά θα μεταλαμπαδεύσουν στους Έλληνες ψηφοφόρους πνεύμα επιδοκιμασίας των εδώ σοσιαλδημοκρατών (Η κατάληξη ΣΥΡΙΖΑ και Ποδέμος διδάσκει).
Αυτό που μοιάζει να συμβαίνει προς το παρόν, είναι ότι η εκλογή Ανδρουλάκη λειτούργησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης, ως οδός διαφυγής, σε έναν κόσμο που ασφυκτιούσε όντας εγκλωβισμένος σε κόμματα που δεν τον εκπροσωπούσαν πολιτικά, και που ευκαιριακά βρέθηκε ψηφοφόρος τους.
Ψήφισαν κυρίως μια νέα λεπίδα και όχι έναν αρχηγό, τον οποίο δεν γνώριζαν γιατί δεν είχε εκπέμψει ένα στοιχειώδες πολιτικό όραμα. Η επίκληση «σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης» αφορά τους πολιτικούς επιστήμονες, τους φανατικούς της πολιτικής ενασχόλησης, αλλά όχι τη μεγάλη μάζα.
Πάντως με τις πρώτες του κινήσεις επί του πεδίου πλέον, μάλλον αμηχανία παρά ανακούφιση σκόρπισε. Δεν έκανε τη διαφορά, δεν ξεχώρισε, δεν έδειξε μια άλλη προοπτική. Λειτούργησε φοβικά και επίπεδα, ψηφίζοντας την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ η οποία θεωρητικά αποσκοπούσε να ρίξει την κυβέρνηση, τασσόμενος παράλληλα κατά των εκλογών λόγω πανδημίας.
Το να εκφράσει το κόμμα του τις αντιρρήσεις του στη Βουλή, να ασκήσει σκληρή κριτική στην κυβέρνηση, και στη συνέχεια να απόσχει της ψηφοφορίας, ήταν εκτός της σίγουρης πεπατημένης. Τον φόβισε προφανώς το σύνηθες μπούλινγκ του ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα τον κατηγορούσε ως ουρά της Δεξιάς. Όταν όμως δίνεις φοβικά εξετάσεις στον παρηκμασμένο ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεσαι πρωτοπόρος σκαπανέας νέων δικών σου δρόμων (ο Αντρέας που επικαλούνται άνοιγε δικούς του δρόμους).
Το ίδιο και στην καφενόβια επίθεση του διαρκώς «αγριεμένου» και πάντα στωμύλου Παύλου Πολάκη στον Άδωνι Γεωργιάδη. Το ΚΙΝΑΛ ένιψε τας χείρας του ζηλώνοντας δόξαν Ποντίου Πιλάτου, και απροβλημάτιστα με κεκτημένη ταχύτητα, απέδωσε και στους δύο «χουλιγκανικού χαρακτήρα σύγκρουση». Το να υπερασπιστεί τις αρχές του πολιτικού πολιτισμού ήταν έξωθεν του προβληματισμού τους. Θεωρούμε πάλι φοβικά, για να μην τους κατηγορήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι υπερασπίζονται τον ακροδεξιό Άδωνι!
Γνωστά τα ανωτέρω, πολυτονισμένα, αλλά αιχμιακά (υπάρχουν και άλλα, π.χ. τα 200 ευρώ στους καθηγητές), που δείχνουν ότι το κόμμα ασκεί μια διαχειριστική πολιτική χωρίς πολιτική αυτονομία και χωρίς φαντασία, υπό τον φόβο του πολιτικού τραμπουκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή είναι η πιο «αθώα» εκδοχή. Υπάρχει περίπτωση να μην υπαγορεύονται από τη σκοπιμότητα ψηφοθηρικής πλαγιοκόπησης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να απορρέουν ως αυτονόητες επιλογές της νέας ηγεσίας.
Ούτως ή άλλως όποια εκδοχή και αν ισχύει, το προφίλ του νέου αρχηγού θαμπώνει. Υπάρχει ένας κόσμος που δεν αποδέχεται τη ΝΔ και την ψήφισε για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και παραμένει εκεί χάριν Μητσοτάκη. Το έδειξε και η πρόσφατη δημοσκόπηση της Pulse, όπου στο ερώτημα ποιος πολιτικός αρχηγός είναι ο εκφραστής του χώρου του Κέντρου, ο Μητσοτάκης προηγείται με 26% και ακολουθεί δεύτερος ο Ανδρουλάκης συγκεντρώνοντας 22% (χαμένος από χέρι ο Τσίπρας με 20% - και πολύ παίρνει).
Φυσικά την συμπεριφορά του κατευθύνει και η πυξίδα επαναπροσανατολισμού προς το κόμμα του των Πασόκων που πήγαν ΣΥΡΙΖΑ. Όμως ένα νέο μοντέρνο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν έχει μέλλον με το να προσπαθεί προσελκύσει τελειωμένους οπαδούς με την αφιονισμένη αντιδεξιά ή αντιμητσοτακική υστερία (το συγκεκριμένο όνομα είναι φετίχ εχθρότητας για την αυριανική πτέρυγα που προσχώρησε στον ΣΥΡΙΖΑ) .
Νέες γενιές έρχονται στο προσκήνιο, με νέα προβλήματα, νέες ανάγκες και ενδιαφέροντα. Και αυτοί δεν θα προσελκυσθούν επειδή το ΚΙΝΑΛ «είναι η παράταξη του Αντρέα Παπανδρέου, η παράταξη των αγώνων για τη δημοκρατία και των μεγάλων κοινωνικών αλλαγών».
Αυτά έγιναν πριν σαράντα χρόνια και είναι ιστορία. Τιμητική μεν, ιστορία δε. Ποιος νοιάζεται και ποιος θα ψηφίσει για τα όποια πρωτοπόρα έκανε ο Αντρέας τη δεκαετία του 80;
