Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το κίνητρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταθέσει πρόταση μομφής στην κυβέρνηση, η οποία, μόλις προ ολίγων εβδομάδων, με την έγκριση του Προϋπολογισμού, επιβεβαίωσε ότι διαθέτει, χωρίς ίχνος αμφισβήτησης, τη δεδηλωμένη. Κίνητρο ήταν ο πανικός που, ως καλός τακτικιστής, ένιωσε ο κ. Τσίπρας να διαχέεται στον, όχι και τόσο ευρύ, κύκλο στελεχών που συναπαρτίζουν τον συνασπισμό των ομάδων μιας επαμφοτερίζουσας «αριστεράς».
Τρία γεγονότα προκάλεσαν τον πανικό.
Το ένα δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του ιδίου όταν, λίγες μέρες μετά την ανάρρωσή του, ζήτησε από τον κύκλο των στελεχών «του» να εγκρίνουν την εκλογή αρχηγού «από τη βάση». Χωρίς να μεσολαβήσει κάποια διεξοδική συζήτηση μεταξύ τους, χωρίς να έχει επιτευχθεί κάποια συναίνεση στο κρίσιμο, για τις παγιωμένες (όσο και δύσκολες) εσωτερικές ισορροπίες, ζήτημα της εκλογής των «οργάνων». Η εσωτερική δυσθυμία φούσκωσε αμέσως. Η επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που αποτελεί τον πραγματικό «αντίπαλο», με αφορμή την απαράδεκτη διοικητική κακοτεχνία με την οποία αντιμετωπίστηκε ο χιονιάς της περασμένης Δευτέρας στην Αττική, ήταν μια καλή διέξοδος.
Το άλλο γεγονός που κτύπησε καμπανάκια στον κ. Τσίπρα ήταν η τέταρτη, στη σειρά, αλλά και «φαρμακερή» δημοσκόπηση κοινής γνώμης, που έδειχνε ότι:
(α) Το νέο σχήμα στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ανακτά τις προϋποθέσεις, για σημαντική μερίδα ψηφοφόρων του 31,5% του 2019, να καταστεί πειστική εναλλακτική αντιπολίτευση.
(β) Η βεβαιότητα ότι η φθορά της κυβέρνησης αρκεί για να ζήσει ο τόπος μια «δεύτερη φορά αριστερά» δεν αποτελεί πειστική πολιτική τακτική.
Και (γ) ενώ οι πολίτες κρίνουν αυστηρότατα τα κυβερνητικά λάθη, συνεχίζουν να βλέπουν με εμπιστοσύνη τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης και τη γενική πορεία της χώρας.
Το τελευταίο σημαντικό γεγονός, κυρίως για το ειδικό βάρος που έχει για την ομάδα Τσίπρα, ήταν η σύμπτωση δύο παράλληλων εξελίξεων. Από τη μια, η δικαστική έρευνα για την πασιφανή πολιτική σκευωρία υπό την ψευδεπίγραφο αφορμή των ανεπίτρεπτων πρακτικών κατευθυνόμενης συνταγογράφησης της Novartis (διεθνώς μεν παραδεδεγμένων, ακόμη όμως πιθανολογούμενων εσωτερικώς) ακουμπά πλέον τον «σκοτεινό» υπουργό Παπαγγελόπουλο αλλά και δημοσιογράφους που είχαν απροκάλυπτη σύνδεση με την ομάδα Τσίπρα. Να σημειώσω εδώ ότι η πολιτική κάλυψη των συγκεκριμένων δημοσιογράφων είναι υποδειγματική.
Από την άλλη, η Δικαιοσύνη απάλλαξε οριστικά από τις κατηγορίες που είχαν στηθεί με βάση, κυρίως, τις δημοσιεύσεις των ως άνω και τον γνωστό αν και σκοτεινό βόρβορο των «δικτύων», και τους κ.κ. Άδωνι Γεωργιάδη και Δημήτρη Αβραμόπουλο. Υπενθυμίζω ότι το ίδιο έχει συμβεί προ καιρού για τους πρώην πρωθυπουργούς Αντώνη Σαμαρά και Παναγιώτη Πικραμένο και τους πρώην υπουργούς Βαγγέλη Βενιζέλο, Γιάννη Στουρνάρα (και την αγρίως κυνηγηθείσα σύζυγό του), Ανδρέα Λυκουρέντζο, Γιώργο Κουτρουμάνη και Μάριο Σαλμά.
Υπό το βάρος αυτής της πολιτικής βαρυχειμωνιάς που προκάλεσαν όλες αυτές οι δυσμενείς, για τον ίδιο τον κ. Τσίπρα, συνθήκες, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αξιοποίησε ένα βαρύνουσας σημασίας «όπλο» που παρέχει το Σύνταγμα. Τόσο απλά!
*Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής
