Του Τάσου Ευαγγελίου
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μεταχειρίζεται όλα τα μέσα όταν θέλει να πετύχει τους σκοπούς της. Επενδύει κυρίως στην προπαγάνδα, ειδικά όταν “στριμώχνεται” ή όταν επιδιώκει να περάσουν απαρατήρητα μέτρα που πλήττουν τις πιο αδύναμες τάξεις.
Το έχει επιχειρήσει κατ επανάληψη επενδύοντας τις περισσότερες φορές στον ταξικό διχασμό χωρίς φυσικά να παραγκωνίζει τον ιδεολογικό. Εξ αρχής “πόνταρε” γενικά στο διχαστικό λόγο. “Εμείς και οι άλλοι”, “αριστεροί και δεξιοί”, “παλιό και νέο” και το ξεχασμένο φυσικά “μνημόνιο και αντιμνημόνιο”.
Για κάθε θέμα και με κάθε ευκαιρία επιχειρεί να πείσει τους πολίτες να κοιτούν το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι που το δάκτυλο δείχνει. Η κυβερνητική πρακτική έχει εν μέρει επιτυχία αν δεi κανείς το διχαστικό λόγο που έχει αρχίσει να επικρατεί στην ίδια την κοινωνία. Πρόσφατο παράδειγμα τα συλλαλητήρια για την ονομασία των Σκοπίων και τις αντιδράσεις που υπήρξαν. Και ήταν ακραίες, τουλάχιστον φραστικά από όλες τις πλευρές.
Το χειρότερο όμως είναι πως επιλέγει αυτή την πρακτική για όλα τα θέματα. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα τα λεγόμενα πλέον “ταξικά πρόσημα” του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που προβλέπονται στο νομοσχέδιο το οποίο έχει καταθέσει στη Βουλή, ο υπουργός Υποδομών, Χρήστος Σπίρτζης.
Όπως ο ίδιος ανακοίνωσε μιλώντας σε δημοσιογράφους σχετικά με τα νέα “ταξικά πρόστιμα” δεν θα υπάρχει καμία προσαύξηση για όσους δηλώνουν έσοδα μέχρι 50.000 ευρώ, ενώ το πρόστιμο θα διπλασιάζεται για εισόδημα από 50.000 ευρώ έως 100.000 ευρώ. Το ίδιο πρόστιμο θα είναι τριπλάσιο για όσους δηλώνουν πάνω από 100.000 ευρώ.
Ας αποδεχτούμε ότι όντως με τον τρόπο αυτό τηρείται η λεγόμενη και συνταγματικά αποδεκτή αρχή της αναλογικότητας, αν και πιθανότατα θα υπάρχουν και συνταγματολόγοι που θα κρίνουν διαφορετικά.
Επίσης πρέπει να αποδεχτούμε ότι τα πρόστιμα και συγκεκριμένα αυτά που αφορούν στις παραβιάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, όχι μόνο πρέπει να επιβάλλονται αλλά πρέπει να είναι και αυστηρά. Άλλωστε αν δεν παραβιάσει κάποιος τον ΚΟΚ δεν θα υποστεί τη βάσανο του προστίμου. Πολύ δεν περισσότερο δεν θα είναι υπαίτιος για πρόκληση ατυχήματος ή χειρότερα δυστυχήματος.
Αυτό όμως που δεν μπορεί κάποιος να αποδεχτεί είναι το γεγονός ότι η Κυβέρνηση της πρώτης φορά Αριστεράς, προτάσσει και σε αυτή την περίπτωση ένα ταξικό δίλημμα για να καλύψει κάτι άλλο. Κάτι που πλήττει αυτούς που υποτίθεται θέλει να... κανακέψει με την αύξηση των προστίμων στους... έχοντες. Στην... Ελίτ.
Τι είναι αυτό; Μα απλούστατα η κατάργηση της έκπτωσης 50% που δινόταν στον παραβάτη όταν αυτός πλήρωνε το πρόστιμο εάν κάποιος πλήρωνε μέσα σε δέκα εργάσιμες μέρες. Η έκπτωση που ωφελούσε τον μη έχοντα. Παραβάτη μεν αλλά μη έχοντα. Ας πούμε κάποιον που πάρκαρε παράνομα διότι δεν άντεχε οικονομικά να πληρώσει για μια θέση νόμιμης στάθμευσης και ήλπιζε πως δεν θα είναι... άτυχος. Αλλά ήταν.
Αν κάποιος υπολογίσει ποια τάξη πλήττεται από τα νέα πρόστιμα τότε μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πράγματι καθίστανται πλέον ταξικά αλλά από την ανάποδη. Ενώ επιβεβαιώνεται ότι είναι ξεκάθαρα εισπρακτικά χωρίς καμία σύνδεση με την ουσία της επιβολής τους.
