Ο χειμώνας δεν έχει ακόμα περάσει. Και η άνοιξη δεν έχει ακόμα μυρίσει. Αλλά κάτι άλλο αρχίζει πλέον να μυρίζει. Οι εθνικές εκλογές που έρχονται. Ήδη έχουμε εισέλθει σε μια «ανομολόγητη» προεκλογική περίοδο. Πότε θα γίνουν οι επόμενες εθνικές εκλογές; Κανένας φυσικά δε γνωρίζει…
Εκτιμώ πως ακόμα και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει λάβει ακόμα τις οριστικές αποφάσεις του επ' αυτού. Και δε χρειάζεται μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κάποιος πως το «πότε ακριβώς» των εκλογών είναι, έτσι ή αλλιώς, ακόμα πολύ νωρίς για να κριθεί. Ένας μεγάλος αριθμός δυναμικών παραγόντων θα το προσδιορίσει: Η εξέλιξη της πανδημίας, η πορεία του πληθωρισμού, οι εξελίξεις στον τομέα της ανεργίας, η προσπάθεια διαχείρισης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων μας και, φυσικά, κυρίως οι αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων για την πορεία που θα ακολουθήσει η ΕΚΤ στην πρώτη φάση της «μετά- Κόβιντ-19» εποχής.
Βέβαια, στο πολυσύνθετο και ευμετάβλητο παζλ που θα ορίσει τον ακριβή χρόνο των εκλογών πρέπει να προστεθεί, πλέον, και μια σχετικώς υποτιμημένη ως χθες διάσταση με αυξανόμενη σημασία: Η ραγδαία δημοσκοπική ανάδυση του ΚΙΝΑΛ-Ανδρουλάκη.
Τι είναι αυτό το «φαινόμενο - Ανδρουλάκης»;
Δε νομίζω πως πρέπει να υπερβάλλουμε, με οποιαδήποτε ακραία κλίση, ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη πλευρά. Ο κύριος Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε πολιτικός «γίγαντας», δεν είναι ούτε «νάνος». Ο κύριος Ανδρουλάκης είναι ένα νέος σε ηλικία πολιτικός, με σχετικώς περιορισμένη εμπειρία -με μηδενική κυβερνητική για την ακρίβεια-, όμως με αρκετές αποδεδειγμένες οργανωτικές ικανότητες σε εσωκομματικούς όρους αλλά και με μια σαφώς ασαφή ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα.
Όχι, δεν είναι ο τυπικός παραδοσιακός Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης, αλλά δεν παύει να υποστηρίζει – έστω αφώνως…- την κρατικιστική παράδοση του χώρου του. Δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις λαϊκιστή αλλά και δε φαίνεται ιδιαίτερα διατεθειμένος να επενδύσει σε ένα πολιτικό προφίλ που θα του στερούσε ψήφους από την αιωνίως «αγανακτισμένη» αριστερά.
Ίσως, να μην έρχεται ακριβώς «από το μέλλον» -όπως προσπαθεί να αυτοπροσδιορίζεται- αλλά δε θα ήταν δίκαιο να τον χαρακτηρίσει κάποιος και ως «πολιτικό απολίθωμα», επ’ ουδενί. Άλλο βέβαια αν στα πρώτα βήματα του ως αρχηγός του ΚΙΝΑΛ, φαίνεται να μην αποφεύγει τον «σιωπηλό διάλογο» με αρκετούς πολιτικούς δεινόσαυρους στα αριστερά του…
Σίγουρο είναι ένα: Δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος. Και δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος για αρκετούς λόγους...
Καταρχάς ποτέ του δεν έχει εκφραστεί ευθέως για την κρίσιμη ανάγκη των μεταρρυθμίσεων στην κρατική μηχανής μας, ώστε αυτή να γίνει περισσότερο αποτελεσματική, λιγότερο σπάταλη και πιο ανταποδοτική προς τον πολίτη…
Δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος διότι δεν έχει τολμήσει έως εδώ -και εκτιμώ πως έτσι θα συνεχίσει και στο μέλλον…- να δηλώσει την πρόθεση του να συγκρουστεί με ένα κάρο παθογένειες που αναπαράγονται στον τόπο μας εξαιτίας της παρωχημένης νοοτροπίας και της εσωστρεφούς κοσμοαντίληψης ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας μας…
Δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος διότι δεν τον βλέπω να αντέχει να αντιπαρατεθεί, ούτε καν προγραμματικά, στο πλήθος των συντεχνιακών ακαμψιών και καρκινωμάτων που ταλαιπωρούν τον τόπο μας διαχρονικά…
Δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος διότι διστάζει να μιλήσει ακουμπώντας το δάχτυλο στην πληγή της ανεπαρκούς ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας, η οποία πηγάζει συγχρόνως από τις στρατηγικές, οργανωτικές και τεχνογνωστικές ανεπάρκειες τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού τομέα μας…
Δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος διότι δε διατυπώνει ξεκάθαρα το κρίσιμο ζητούμενο και για την κοινωνία και για την οικονομία μας για το άμεσο μέλλον: Τη ζέουσα ανάγκη για ένα νέο βιώσιμο και ευσταθές αναπτυξιακό μοντέλο το οποίο αποτελεί την άφευκτη προϋπόθεση για την αύξηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, της κοινωνικής ευαισθησίας, αλληλεγγύης και της συμπεριληπτικής προόδου στον τόπο μας τον 21ο αιώνα…
Όχι, ο κύριος Ανδρουλάκης δεν είναι κεντρώος φιλελεύθερος και πολύ δύσκολα θα καταφέρει ποτέ να γίνει, όσο και να τον συμβουλεύσουν στο άμεσο μέλλον οι σύμβουλοι επικοινωνίας του στο να «ανοιχτεί» και προς αυτόν τον χώρο. Ο κύριος Ανδρουλάκης δε θα νοιώσει ποτέ του την αγωνία των κεντρώων φιλελεύθερων πολιτών που στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις την παραμονή μας στην ευρωζώνη – και στην ίδια την ΕΕ, δηλαδή…- την εποχή της ανοησίας του βλακώδους, διχαστικού και αδιέξοδου δημοψηφίσματος του Συριζανελ.
Ο κύριος Ανδρουλάκης δε θα νοιώσει ποτέ την απόγνωση του φτωχού πολίτη που το 2015 έπεφτε να κοιμηθεί χωρίς να ξέρει αν θα ξυπνήσει σε μια Βενεζουέλα των Βαλκανίων την εποχή των «Βαρουφάκιων πειραμάτων». Ο κύριος Ανδρουλάκης δε θα νοιώσει, επίσης, ποτέ και την τωρινή απέχθεια του μέσου κεντρώου και φιλελεύθερου πολίτη μπροστά σε μια αντιπολίτευση ψευτο-αγανακτισμένων και ψευτο-τσαμπουκάδων, η οποία ως κυβέρνηση τόλμησε να παίξει το μέλλον μας στα ζάρια πριν από μερικά χρόνια.
Όχι. Διότι αν ένοιωθε κάτι από όλα τα παραπάνω δε θα έβρισκε το κουράγιο να «κλείνει το μάτι» στον σημερινό Σύριζα…
Όχι, ο κύριος Ανδρουλάκης δεν είναι και δε δείχνει πως θα μπορούσε ποτέ να γίνει μέρος του αναγκαίου κεντρώου φιλελεύθερου αναχώματος που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος, για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς, όχι…
